Υπάρχει λύση χωρίς τον Τσίπρα;

Αλήθεια,υπήρξε κάποιο όφελος από το δημοψήφισμα του Ιουλίου για τον ΣΥΡΙΖΑ; Κέρδισε κάτι ο Αλέξης Τσίπρας από εκείνο το συντριπτικό 61%  ή η μετέπειτα αναδίπλωση και η επώδυνη συμφωνία με τους δανειστές απέδειξαν τον άσκοπο χαρακτήρα της επιλογής του να οδηγήσει τη χώρα ξαφνικά στις κάλπες;

Στο εγχώριο μιντιακό στερέωμα οι περισσότερες απαντήσεις που δόθηκαν σε ερωτήματα αυτού του τύπου, υπήρξαν κατά βάση αρνητικές. Η “βίαιη ωρίμανση” του ΣΥΡΙΖΑ, η διάσπαση που ακολούθησε και κυρίως  η αντίστιξη ανάμεσα στην επική δημοψηφισματική ρητορική και στην πραγματικότητα του ταπεινωτικού συμβιβασμού που επεβλήθη, λειτούργησαν ως πλήρης απόδειξη της θέσης ότι το δημοψήφισμα ήταν ο καταστροφικός επίλογος μιας μαξιμαλιστικής πολιτικής, που λίγο έλειψε να να πετάξει τη χώρα εκτός ευρωζώνης.

Αυτά, εντός…. Διότι, εκτός – και το γνωρίζουν όσοι έρχονταν σε επαφή με κέντρα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης του εξωτερικού – άρχισε να αναπτύσσεται και να προβάλλεται από τότε μια εξαιρετικά συγκεκριμένη οπτική για το “ελληνικό πρόβλημα”, στο κέντρο της οποίας υπήρχε η θέση “δεν υπάρχει λύση στην Ελλάδα, που να μην συμπεριλαμβάνει έστω τον Τσίπρα”.

Πολλά από όσα εκτυλίσσονται αυτές τις μέρες ή που βλέπουν το φως της δημοσιότητας σε media του εσωτερικού και του εξωτερικού, ανακυκλώνουν ουσιαστικά αυτόν ακριβώς τον προβληματισμό που εκδηλώθηκε επ’ αφορμή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.

Με απονευρωμένη την κεντροδεξιά, παραδομένη στη δίνη μιας αυτοακαταστροφικής εσωστρέφειας, και ηττημένη την κεντροαριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται σε αναγκαίο – αν όχι και αναγκαστικό – (συν)διαχειριστή της προσπάθειας μετάβασης της ελληνικής οικονομίας από την κρίση σε καθεστώς “κανονικότητας”.

Θα ανταποκριθεί στις ανάγκες του εγχειρήματος ή θα βυθιστεί, βυθίζοντας μαζί του και τις ελπίδες για ανασυγκρότηση της χώρας;

Και οι υπόλοιποι; Θα αναζητήσουν διαύλους επικοινωνίας με έναν χώρο που έμοιαζε μέχρι προ τινος απρόσιτος και αντίπαλος, θα ανταποκριθούν στις προσκλήσεις που ενδεχομένως θα τους απευθύνει, ή θα επενδύσουν στην καταβύθισή του;

Στην “Καθημερινή της Κυριακής”, ο καθηγητής Γιώργος Παγουλάτος, πρόσωπο με θητεία στην κυβέρνηση Παπαδήμου και “πέρασμα” στον υπό την ευρεία έννοια “μεσαίο χώρο”, διερωτάται, ουσιαστικά, αν αξίζει τον κόπο η αντιπολίτευση να ρίξει στο ασφαλιστικό τον Τσίπρα και απαντά αρνητικά. Προσθέτει,  μάλιστα,  “οποιαδήποτε πτώση του ΣΥΡΙΖΑ στη φάση αυτή οδηγεί σε παρατεταμένη ακυβερνησία, που θα έδινε το τελειωτικό χτύπημα στην οικονομία, αναβιώνοντας το grexit”.

Ο κ. Παγουλάτος καταθέτει κι άλλα. Όπως, για παράδειγμα, ότι ο Τσίπρας, αν και δεν συνδέεται με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, οδηγεί αυτή την κομμουνιστογενή Αριστερά σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Το κυριότερο είναι, ωστόσο, ότι καλεί τα φιλοευρωπαικά κόμματα, όπως τα αποκαλεί, να εξασφαλίσουν – ακόμα και με ζημία τους – την πολιτική σταθερότητα.

Στην πραγματικότητα, ο καθηγητής και όσοι συμμερίζονται τις απόψεις που διατυπώνει, θέτουν το ερώτημα της επόμενης μέρας: με τον ΣΥΡΙΖΑ και όσα αρνητικά αυτός μεταφέρει ή με την ακυβερνησία και την επιστροφή στον αστερισμό της αβεβαιότητας;

Απαντήσεις, προφανώς, υπάρχουν περισσότερες της μιας. Η σημαντικότερη,  ωστόσο, είναι αυτή που θα κληθούν να δώσουν στη Βουλή τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, το βράδυ της ψηφοφορίας για το ασφαλιστικό.  Μέχρι τότε, ας περιμένουμε…

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος