Για ποπ κορν και νάτσος

John Rambo: Αν θες τα ποπ κορν σου εμποτισμένα με άφθονη ”Σταλονίνη” έφυγες σφαίρα για Rambo IV. Αν περιμένεις ταινία… -Θα το δω!

-Γιατί!

-Θα είναι τιμή μου να να λέω στα εγγόνια μου ότι είδα ένα “Rambo” στον κινηματογράφο!



Αυτός ήταν ο διάλογος που είχα με συνάδελφο για το καινούριο Rambo IV που έκανε πρεμιέρα εχθές. Και για κάποιον -εμένα- που έχει δει το πρώτο και κατά κοινή διαπίστωση το καλύτερο όλων στον κινηματογράφο χωρίς να το θεωρεί ιδιαίτερη τιμή -το αντίθετο μάλιστα- η πρώτη προβολή του Rambo IV άφησε ανάμικτες εντυπώσεις.



Λίγο πολύ το σενάριο ήταν αναμενόμενο: Ο Ράμπο κάπου χαμένος σε κάποια ζούγκλα προσπαθεί να ξορκίσει τους δαίμονες του Βιετνάμ και των προηγούμενων αποστολών. Κάτι γίνεται και η Αμερική κρέμεται από τα… μπράτσα του! Ο ίδιος δε θέλει να αναμιχθεί και το κάνει μόνο όταν θα κινδυνεύσουν οι ζωές ανθρώπων που ξέρει ότι ανήκουν στο στρατόπεδο των καλών.



Και όταν αποφασίσει να εμπλακεί δεν υπάρχει σωτηρία για τους κακούς! Ένα σύνταγμα μόνος του και με μικρές χείρες βοηθείας φέρνει την αποστολή σε πέρας! Υπογραφή σεναρίου Σιλβέστερ Σταλόνε αλλά στο βάθος Ντικ Τσέινι και Πολ Γούλφοβιτς. Νεοσυντηριτισμός αλλά αυτός είναι ο Ράμπο, αυτός ήταν πάντα και μέχρις εδώ όλα καλά. Δεν περιμέναμε τίποτα διαφορετικό.



Πάμε τώρα στα κακά νέα! Αν κάτι συνηγορεί στη θεωρία του «ζαναζεσταμένου σουφλέ» είναι ότι ο ίδιος ο Σταλόνε πολύ δύσκολα πείθει για την ικανότητα του να τα βάζει μόνος με ολόκληρους στρατούς. Όχι ότι ποτέ το έκανε αλλά τουλάχιστον στα δύο πρώτα ήταν νέος και ακμαίος. Τώρα τα βλέφαρα έχουν πέσει και τα κιλά έχουν ανέβει. Το δολοφονικό βλέμμα έχει δώσει θέση στο μετέωρο βλέμμα της αγελάδας και τα τιραντέ φανελάκια σε extra extra large κελεμπίες και αμπλαούμπλικα πουκάμισα.



Αν κάτι έχει ενδιαφέρον είναι ότι αυτός ο Ράμπο είναι περισσότερο μοβόρος. Αντί να κόψει το λαιμό κόβει ολόκληρο το κεφάλι, αντί να πυροβολήσει με σαρανταπεντάρι πυροβολεί στην ίδια απόσταση με πολυβόλο. Και αυτή τη φορά δε διστάζει να κάνει ο ίδιος το πρώτο αίμα. Στο βλέμμα του σχεδόν βλέπεις την ευχαρίστηση με την οποία εκκαθαρίζει τους εχθρούς. Φυσικά δεν πρόκειται για καμία πραγματεία ούτε καν για ψεύδο-ντοστογιεφσκική ματιά στα δολοφονικά ένστικτα του ανθρώπου. Αλλά είναι και το μόνο που κάνει το έργο αληθινό.



Φυσικά δε θέλει ιδιαίτερη φαντασία για να σκεφτεί κανείς ότι το σινεμά ήταν ΚΨΜ σκέτο αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι το κοινό της παράστασης έκραζε την ταινία από την αρχή ως το τέλος. Τώρα αν με ρωτήσετε αν είναι τιμή μου που το είδα θα σας απαντήσω… καλά πέρασα! Και εσείς καλά θα περάσετε!



Με απολογισμό 3 μεγάλα Ποπ Κορν, 1 νάτσος με τυρί και 2 μεγάλες κόλες για δύο άτομα, γίνεται και αλλιώς;



Καλή διασκέδαση!