Live Review: Ejekt 08

Ενα άψογο οργανωτικά φεστιβάλ, ένα τεχνικό πρόβλημα στον ήχο των James που επισκίασε την εμφάνιση τους και δύο πολύ δυνατά uptempo sets από τους Hercules and Love Afair και φυσικά Stereo MC’s. Αυτές ήταν οι εντυπώσεις του ΜΕΝ 24 από το main stage του Ejekt Festival 2008. Θυμάμαι μια φράση του Rob Birch στην πρόσφατη συνέντευξη που κάναμε ενόψει του Ejekt: “Αυτοί που γράφουν για μουσική είναι σαν τους γιατρούς.Βρίσκουν μια κηλίδα και σε βγάζουν ετοιμοθάνατο όταν μπορεί να είσαι απολύτως υγιής”.Η φράση έμεινε στα ψηφιακά μου κατάστιχα γιατί η συζήτηση είχε ανοίξει και είχε πάει στο κατά πόσο ο κόσμος και οι κριτικοί καταλαβαίνουν τις “ματσολιές” που κάνουν οι σύγχρονες χιπ-χοπ μπάντες στον ήχο. Κατά διαβολική σύμπτωση, όμως, ένας φίλος που έχουμε δει αρκετά live μαζί μου είπε μέσες άκρες το ίδιο στο Σάββατο στο Ejekt Festival 2008. “Γράψε ό,τι θες. Εγώ καλά πέρασα” συμπλήρωσε. Και το σχόλιο αφορούσε στην εμφάνιση των James. Μπορεί να αυτό να ήταν η κηλίδα σε ένα απόλυτα υγιές φεστιβάλ;



Το φετινό, λοιπόν, Ejekt ξεκίνησε πολύ δυνατά. Με τους καλύτερους οιωνούς. Την αρχή έκαναν οι Hercules and Love Affair, ενα νεουρκέζικο σχήμα που δύσκολα κατατάσεις σε κάποιο genre με σχετική ασφάλεια.Με ένα μπάσσο, δύο σετ πλήκτρων, δύο πνευστά, ντράμς,γκεστ φροντγούμαν τη σούπερ σέξι Νόμι (ψάξτε τη στο mySpace και δεν θα χάσετε), και παίζοντας κάτι μεταξύ synth pop – disco των ’80 και electronica των 90’s, μάζεψαν γρήγορα τον κόσμο από τα γύρω χορτάρια, τα κιόσκια με τα κουπόνια, και τον έβαλαν για “ζέσταμα”: Σταθερά uptempo κατάσταση για καμιά ώρα, χωρίς διαλλείματα, για να ανοίξουν τα πνευμόνια, να ανέβουν οι σφυγμοί και τρέξουν οι πρώτες στάλες ιδρώτα.



Ενα σύντομο -ευτυχώς για να μην κρυώσουμε- soundcheck καιτην σκυτάλη παρέλαβε,o Rob B και η παρέα του. Με τη νέα δουλειά των Stereο MC’s στα δισκογραφικά προσεχώς, το live τους άνοιξε με ένα απίστευτα γρήγορο και ρυθμικό εικοσάλεπτο από το “Double Bubble”. Αυτό ήταν το highlight της βραδιάς και το σημείο που για πολλοστή φορά οι Stereo απέδειξαν την αξία τους ως entertainers. O κόσμος έγινε αμέσως “Connected” παρ’ ότι δεν ήξερε τα κομμάτια -το Black Gold με την περίοπτη θέση στο mySpace ακούστηκε προς το τέλος- και όταν ήρθε η σειρά των παλιών και καλών όπως Deep Down and Dirty και Elevate my mind απλώς απογειώθηκε. Στιγμές ξέφρενου πάρτι όπως μόνο οι Stereo’s ξέρουν να κάνουν.



Ο κόσμος που παρακολουθούσε για την ακρίβεια. Γιατί, προφανώς από την προσέλευση του κοινού των James, τα χορτάρια άρχισαν να ζουν νέες στιγμές δόξας κάτι που προκάλεσε την αντιδράση του Rob B και τις διαρκείς εκκλήσεις του για συμμετοχή της γαλαρίας. Είπε αρκετά σε ρίμες και όταν είδε ότι δεν έπιασαν τόπο τους μίλησε σε απλά αγγλικά: “Last time I was in Athens Ι couldn’t hear what I was saying and now I can hear every fucking syllable” για να συνεχίσει και να κλείσει το σετ.



Αν κάτι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν πως αυτό το Live ήταν λιγότερο σκηνοθετημένο. Ναι υπήρχαν τα γνωστά tapes, samples κ.λ.π αλλά υπήρχε και αυθεντικό σκρατσάρισμα από τον Nick “The Head” Haslam. O Rob B δεν έκανε επίδειξη των ικανοτήτων του στη γυμναστική πηδώντας από ηχείο σε ηχείο, οι ρίμες του -κάποιες και για τη γαλαρία- ήταν αυτοσχέδιες και πολύ περισσότερες σε σχέση με την προηγούμενη του εμφάνιση στην ΑΘήνα. Πιο αυθεντικοί, πιο δυνατοί, πέτυχαν αυτό που οι ίδιοι θεωρούν σημαντικό για τη μουσική: Να κουνήσουν τα σώματα και να σηκώσουν τα πόδια από το έδαφος.



Nέο διάλλειμα, νέο soundcheck, λίγο πιο χρονοβόρο αυτή τη φορά ελέω των ατελειώτων εγχόρδων και της περίφημης “κουρτίνας” και ώρα για το κυρίως πιάτο: Τους James. Πολύ δυνατό ξεκίνημα με Born of Frustration από το Seven και την τρομπέτα του Αντι Ντάιγκραμ να εναλλάσεται ιδανικά με τα φωνητικά του Booth. Από πλευράς setlist, εναλλαγές του “Best Of” με το καινούριο υλικό, o κόσμος να συμμετέχει ωθώντας τις φωνητικές του χορδές στο όριο, και αμέσως μπορούσες να δεις την ιδιαίτερη σχέση του αθηναικού κοινού με τους James.



Μπορούσες,όμως, να δείς ιδίοις όμμασι και τι είναι αυτό που κάνει τους James μια κατεξοχήν Live μπάντα παρά το ότι ο ήχος τους δεν είναι και ο πιο απλός. Δηλάδή τι άλλο να πεις όταν ο βιολιτζής Saul Davies, αναλαμβάνει ξυλάκια και παίζει ντραμς σαν χεβιμεταλάς (σε έξτρα σετ που είχε εγκατασταθεί δίπλα στο βασικό) πριν πάρει την ηλεκτρική του κιθάρα για να ροκάρει. Τι άλλο να πεις όταν ο Αντι Ντίαγκραμ βρίσκεται να να μην γνωρίζει τι ποιεί η αριστερά του -που χτυπά ένα ηλεκτρικό ντραμ κιτ υπό τας εντολάς του Μπουθ- τη στιγμή που η δεξιά του παίζει τρομπέτα. Οταν ο Μπουθ βγάζει τα πρωτόγονα tribal φωνητικά του με τόση άνεση που αν έκρυβε το στόμα του θα έλεγες ότι παίζει πλέιμπακ.



Ολα αυτά μέχρι το πρώτο μισό και το She’s a Star. Ήταν η στιγμή που χτύπησε ο δαίμων της συναυλίας. Πρωτού γυρίσει η πρώτη σελίδα της παρτιτούρας στο “Out to get to you” έπεσε ο ήχος συμπαρασύροντας μαζί του όλο το υπόλοιπο live. Μεταβαίνωντας στο πίσω μέρος της αρένας, με την ευκαριά της μικρής διακοπής, και παρακολουθώντας το υπόλοιπο από κει διάπιστώσαμε το μέτριο του ήχου. Η παραμόρφωση ήταν φανερή. Οχι σε σημείο να μην ακούγονται τα τραγούδια, αλλά φανερή. Με την ψυχολογία στο ναδίρ -οπως τουλάχιστον φάνηκε στα πρόσωπα τους- οι James δεν επιχείρησαν να “τουρμπίσουν” σε κανένα τραγούδι. Παραμόρφωτης σε κιθάρα για λίγη βρώμα ούτε για αστείο. Σε κάποιες στιγμές καταλάβαινες ότι, χωρίς να έχει χαθεί το γενικότερο κλίμα διασκέδασης, είχε χαθεί η επαφή με τον κόσμο. Κάτι που ανακτήθηκε μόνο προς το τέλος και με το Encore: “Hey ma”, “Getting away with it”, Sometimes, που κερδήθηκε δίκαια με το ρυθμικό χειροκρότημα στο προηγούμενο, και Laid που επίσης κερδήθηκε με το χειροκρότημα του κόσμου στο Sometimes.



Παρένθεση: Η προηγούμενη φορά που ο υπογράφων είδε τους James ήταν το 2001 στο Μάντσεστερ, στο περίφημο “Getting Away With It… Live” και ίσως το μέτρο σύγκρισης να αδικεί την εμφάνιση τους στο Ejekt. Μιλώντας όμως με τον Jim Glennie για τους James του 2008 είχαμε την εντύπωση ότι και οι ίδιοι θεωρούν ότι θα πρέπει να παίζουν το ίδιο καλά όσο στο παρελθόν. Και το ίδιο καλά δεν έπαιξαν. Άκούστηκαν και χειρότερα σχόλια: “Πολύ επαγγελματικό…” ή “Μάλλον το έχουν χάσει…”. Δεν τα υιοθετούμε. Ναι, ο κόσμος πέρασε καλά. Ναι, άκουσε τα αγαπημένα του τραγούδια. Ναι, έφυγε ευχαριστημένος. Αλλά αυτή η εμφάνιση των James -πολύ πιθανόν ως αποτέλεσμα του τεχνικού προβλήματος- ήταν κατώτερη του παρελθόντος.



Και επειδή το καλό πρέπει να το λες, το φετινό Ejekt ήταν άψογα οργανωμένο. Προφανώς και έγινε διαφορετική διαχείριση των τζαμπατζήδων -ναι υπήρχαν αρκετοί- από τα σεκιούριτι, αλλά υπήρχε και έμφαση στη λεπτομέρεια. Χαρακτηριστικά θα πω ότι με το κουπόνι των δύο ευρώ έπαιρνες 400 mL αναψυκτικού. Και στο σέρβις των μπαρ περίμενα ακόμα και να κάτσει ο αφρός για να στο γεμίσουν μέχρι πάνω. Εύγε, γιατί πολλές μικρές λεπτομέρειες -όπως επίσης ότι δεν ταλαιπωρήθηκε σε ουρές- κάνουν τη διαφορά στον κόσμο.



“Tο αφήνω στην κρίση του κόσμου” είναι από τα κλισέ που σιχαίνομαι. Στο κάτω κάτω τι άλλο μπορεί να γίνει; Να ασχοληθεί ο ιστορικός του μέλλοντος; Και αυτό το κείμενο είναι για τη δική μας εμπειρία. Θεωρώντας ότι η ευθύνη για το πρόβλημα στον ήχο των James είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, η άποψη μας είναι ότι το φετινό ήταν ένα άρτια οργανωμένο και διασκεδαστικό Ejekt στο οποίο υπήρχε ένα μελανό σημείο. Η εμφάνιση της βασικής ατραξιόν από το μέσο και μετά!