Τα clubs της παραλιακής στο μικροσκόπιο

Το ΜΕΝ 24 κάνει τη δική του κριτική στις Αθηναϊκές νύχτες του καλοκαιριού, κλείνοντας τραπέζι στα μεγαλύτερα clubs της παραλιακής.Αυτό που λείπει από την Αθηναϊκή σκηνή, από τα χρόνια του θυρεού του clubbing, του +Soda(οι υπέργηροι παλιμπαιδίζοντες έφηβοι θα μηρύκαζαν τις συνήθεις αιτιάσεις περί Εργοστασίου αλλά τότε οι περισσότεροι από εμάς αντάλλαζαν χαρτάκια Panini) είναι ένα club ανεπιτήδευτης ανεμελιάς, όπου τα beat θα ανακατεύονται νωχελικά με τις εκκρίσεις των ιδρωτοποιών αδένων, δημιουργώντας το εκρηκτικό κοκτέιλ μολότοφ του καλοκαιριού.



Αντ’ αυτού τα συλλογικά καταπραϋντικά του clubbing που βρίσκονται διάσπαρτα στη Παραλιακή και μοιάζουν σαν επιτομή μιας επίπλαστης εικόνας που είχε περιγράψει πριν λίγα χρόνια ο Πέτρος Κωστόπουλος. «Πιτσιρίκια που χορεύουν ηλίθια, φωνάζουν ηλίθια, φιλάνε ηλίθια» συμπυκνώνουν την εικόνα της παραλιακής των club χωρίς χαρακτήρα, που με συγκινούσαν μόνο την εποχή που ήμασταν «μειράκια» του ξενυχτιού.




Ακρωτήρι Boutique



…Ή όταν τα Βόρεια συναντιούνται στην Παραλία. Το πιο εκλεπτυσμένο από τα club της Παραλιακής, με κόσμο που λες και συμμετέχει σε μια ατελείωτη πασαρέλα των πιο περίτεχνων δημιουργιών των μόδιστρων, οι οποίοι με τη σειρά τους παραμένουν ακριβοθώρητοι, μακριά από τον όχλο, στην περιοχή των prive τραπεζιών.



Ηχητικά δεν πρόκειται κανείς να πέσει θύμα μιας καταιγίδας πρωτοτυπίας, καθώς οι υπεύθυνοι του Ακρωτήρι- Boutique προτίμησαν να βαδίσουν στα ασφαλή μονοπάτια του mainstream, για να γλιτώσουν τη «φυλλορροή» κερδών.



+ (συν) Η εντυπωσιακή θέα στη θάλασσα που σου προσδίδει για δευτερόλεπτα την αίσθηση ότι είσαι σε νησί.



– (πλην) Το μαξιμαλιστικό σκηνικό της χρυσής παρακμής και το φαγητό που μάλλον απευθύνεται σε ιθαγενείς της γαστρονομίας…




Guzel



Η φρενήρης καταδίωξη της επιτυχίας συνεχίζεται για το Guzel αν και κάποιος θα πρέπει να είναι μαθηματικός για να κατανοήσει την εξίσωση της, για ένα club με αρκετή ελληνική μουσική, ντυμένο στα κόκκινα, με μια επίφαση χλιδής που θα πρέπει κανείς να καταβάλλει προσπάθεια για να μην την εξωθήσει στα cult αμαρτήματα της διακόσμησης.



Φυσικά, γούστα είναι αυτά, ειδικά όταν στην παρέα μου οι «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» κυρίες έμοιαζαν έτοιμες να στείλουν γράμμα αγαλλίασης στη βίβλο του Design, το περιοδικό AD (Architectural Digest). Τα πάρτι με ελληνική μουσική τα αφήνω ασχολίαστα, τρέφω ενδόμυχες ελπίδες για τα πολυδιαφημισμένα του R&B και δεν προσδοκώ σε τίποτα άλλο…



+ Τα R&B πάρτι του αν κρίνει κανείς από τον DJ του, MC Gifted, ο οποίος ήταν «ξεσηκωτικός» το χειμώνα στο “Boutique”.



– Η μουσική τις υπόλοιπες ημέρες που μοιάζει σαν να είσαι ο Μπιλ Μάρεϊ στην «Ημέρα της Μαρμότας». Καταβάλλεις αγώνα…άγονο για να δείξεις έκπληκτος με τις επιλογές του κυρίου που ταλαιπωρεί την κονσόλα…




MAO Summer



Τουλάχιστον ακούγοντας τις μουσικές επιλογές του Νίκου Μουρατίδη, μπορεί να καταβυθίζεσαι στον βυθό του αναμενόμενου, αλλά η παιχνιδιάρικη διάθεση του (όταν δεν έχει νεύρα) σε κάνει να γελάς αβίαστα. Και το γέλιο είναι σπάνιο στη σημερινή εποχή. Ένας δεύτερος λόγος για να αποτολμήσεις το ταξίδι στο ΜΑΟ είναι ασφαλώς η πισίνα του. Σε κάνει να νιώθεις για λίγα λεπτά ένας εν δυνάμει Κροίσος, ψευδαίσθηση που εξαφανίζεται ενώ μετράς τα γράμματα του επώνυμου σου.



Το club από άποψη design είναι το πιο λιτό από τα προαναφερόμενα, ίσως γιατί υπηρετεί το χρυσό κανόνα “όσο λιγότερο μιλάς τόσο λιγότερο εκτίθεσαι”. Δεν πρόκειται να πείτε στο ξημέρωμα της νέας ημέρας πως “last night a DJ saved my life” αλλά είναι μια τίμια προσπάθεια με μέτρια αποτελέσματα.



+ Ο Μουρατίδης, μια κλασική φιγούρα, που με τις γκριμάτσες του σου εξασφαλίζει το γέλιο.



– Οι ελάχιστες εκπλήξεις που σε περιμένουν στο club και η ανομοιογένεια του κόσμου, που προκαλεί αποπληξία στους επιφανείς…




Island



Όταν το μαχαίρι θα φλερτάρει με το λαιμό μου και το ερώτημα σαν απαγγελία θανατικής καταδίκης θα αιωρείται αμείλικτο πάνω από το κεφάλι μου : «Πάμε παραλιακή δεν δέχομαι άλλη κουβέντα…Πες μου απλά που;» Θα ψιθυρίσω με τρεμάμενη φωνή Island και ίσως όταν η ημέρα ξυπνάει ράθυμα να μην το έχω μετανιώσει.



Μπορεί η μουσική να είναι μνημείο κοινοτοπίας, ενδεχομένως τα παιδιά στην πόρτα να είναι βγαλμένα από την οργιώδη φαντασία δικτάτορα αν δεν έχεις τραπέζι, αλλά το «νησιώτικο» Island σε αποζημιώνει με τη θέα του και τον κόσμο, που ως επί το πλείστον κοιτάζει τον διπλανό του με συνωμοτικό χαμόγελο. Α, έχει και σούσι!



+ Το αξεπέραστο σκηνικό του τοπίου που και Αννούλα Φλωρινιώτη να ακούς, το μετασχηματίζει με την τρομερή του αλχημεία στην «Τραβιάτα» του Βέρντι από τη Μαρία Κάλλας. Θεϊκό!



– Τα ανύπαρκτα ρίσκα στη μουσική




Αυτοκίνηση



Η ιστορία δεν εξασφαλίζει την αποτυχία για την άνευρη Αυτοκίνηση, η οποία κατέβηκε παραλία θέλοντας να εισπράξει της φήμης της. Όταν βλέπεις τον κόσμο να συνωστίζεται στο Ελληνικό, πιστεύεις ότι είσαι έτοιμος σαν τον Κλειδοκράτορα Άγιο Πέτρο να ανοίξεις τις πύλες του παραδείσου, αλλά εισερχόμενος συμβιβάζεσαι με την ημικόλαση.



Ο χώρος τον οποίο αιχμαλωτίζει κάτι σαν γυάλινος θόλος δεν είναι άσχημος, ο κόσμος καταβάλλει προσπάθεια να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και εσύ προσπαθείς να καταλάβεις γιατί όλα τα club έχουν εισάγει τις θεματικές βραδιές που…αφαιρούν τον χαρακτήρα.



Ως εκ τούτου η Τετάρτη που πήγα ήταν καλή, με τις χορεύτριες να λικνίζονται ηδυπαθώς τη μία και να υποκύπτουν σε ξέφρενο ρυθμό την άλλη, αλλά φαντάζομαι αν πήγαινα την Πέμπτη θα έφριττα από την Φανή Δρακοπούλου και τις υπόλοιπες ελληνικές επιτυχίες(;) που θα παρέλαζαν από τα πληγωμένα μου αυτιά.



+ Οι χορεύτριες της Τετάρτης…



– Οι θεματικές βραδιές που αφαιρούν χαρακτήρα.




El Pecado Isla



Από τις ατελείωτες κρυψώνες στο club στου Ψυρρή, στον κλασικό χώρο του Bo, η μετανάστευση του El Pecado σε βοηθά να αποδράσεις από την κλειστοφοβική κατάσταση που επικρατεί στο Κέντρο. Το σκηνικό μια με εσάνς σουρεαλισμού που περιγράφει απόλυτα το συγκεκριμένο club και για αυτό το κάνει συμπαθές στα μάτια μας παρά ορισμένα ατοπήματα.



Το καλό μοχίτο σε κάνει να ξεπερνάς ανορθογραφίες τύπου σαν το service, που από την πολυκοσμία μιμείται τον Βέγγο με προσήλωση στο τρέξιμο. Οι παραγγελίες ξεχνιούνται, τα νεύρα τσιτώνουν αλλά στο αμαρτωλό El Pecado τα πάντα επιτρέπονται…



+ Το μοχίτο



– Το service



Έν κατακλείδι και με την κακόχολη διάθεση μου εξορισμένη στα εσωτερικά μου γκουλάγκ, το ρητορικό ερώτημα που τίθεται είναι: «Ή εμείς μεγαλώσαμε ή τα club της παραλιακής είναι χλιδάτες αρπαχτές…»