Τα βιβλία του καλοκαιριού – Προτάσεις από Bloggers (Μέρος B)

Οι βλόγερς είναι άνθρωποι με σουβλερά νύχια, τροχισμένα δόντια και ένα ζευγάρι τρομακτικά μάτια. Με νύχια και με δόντια συντηρούν τα πεινασμένα για λέξεις βλογς τους και με τα μάτια κάνουν πολλά φοβερά, τρομερά κι ανήκουστα. Ένα απ’ όλα είναι να διαβάζουν.



Δεκαοχτώ αντιπροσωπευτικά δείγματα αυτής της σπάνιας ράτσας προτείνουν βιβλία παντός καιρού – αλλά με υψηλότατο δείκτη εγκεφαλικής προστασίας- για τους θαμώνες του 24.




10. Aθήναιου Βορβορυγμοί

Το “Παλιό Σχολείο”
Τομπάϊας Γουλφ, Εκδόσεις Πόλις



Για τους λάτρεις της λογοτεχνίας αλλά και τους επίδοξους συγγραφείς, το “Παλιό Σχολείο”, όπως το περιγράφει ο Τομπάϊας Γουλφ στο ομώνυμο μυθιστόρημά του, είναι ένα ονειρικό μέρος.

Οι τελειόφοιτοι μαθητές του, παίρνουν μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς οι οποίοι έχουν ως έπαθλο μια κατ’ιδίαν συνομιλία με κάποιον θρυλικό αμερικανό συγγραφέα: Τόμας Χάρντυ, Έϊν Ράντ και τέλος ο θρύλος των θρύλων, ο Έρνεστ Χέμινγουαίη, τρεις διαφορετικοί συγγραφείς, τρεις διαφορετικές εκδοχές όχι απλά της λογοτεχνίας αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Το “Παλιό Σχολείο”, του Τομπάϊας Γουλφ (εκδ. ΠΟΛΙΣ) αυτού του μεγάλου στυλίστα της “μικρής φόρμας” είναι ίσως το πιο ωραίο βιβλίο σύγχρονης λογοτεχνίας που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και αυτό το λέει κάποιος που διαβάζει τουλάχιστον ένα βιβλίο κάθε εβδομάδα. Θα το λατρέψουν ακόμα κι όσοι δεν έχουν στενές σχέσεις με τη λογοτεχνία.

11.
Όλα στα κάρβουνα



Δύσκολες νύχτες

Μέλπω Αξιώτη, Eκδόσεις Κέδρος




Το “Nissos Mykonos” ακούγεται καλό. Να το πάρουμε λες. Να πάμε εκεί που δεν έχουμε πάει. Λένε πως κι εσένα σε χωράει. Εκεί τουλάχιστον δεν έχεις την έγνοια να τρέχεις άγρια χαράματα μη σου πάρει άλλος τ’ αλμυρίκι. Ούτε κι ομπρέλα να κουβαλάς.



Πληρώνεις, …κύριος! Tι κύριος; Άρχοντας! Κι αν θα διψάσεις για νερό… θα στύψουμε μια Dom Perignon κι αν θα πεινάσεις για ψωμί… σασίμι αηδονιού στον πάγο. Πάντα πρόθυμο το λιόκαυτο αγόρι στο beach service.

Πιστώνεις μιας μέρας γκλαμουριά, χρεώνεις πέντε μέρες στη δουλειά, στον ίσκιο της ομπρέλας, ένα ανάγνωσμα τείνει να γίνει must:



Οι «Δύσκολες νύχτες»!

Πρώτη ακούστηκε να το λέει στο κινητό της, την ώρα του spa, γνωστή περσόνα της t.v.: «Περνάω δύσκολες νύχτες …καλή μου». Το άκουσε με τα ίδια της τ’ αυτιά η Βουλγάρα περιποιήτρια και το ‘πε της αφεντικίνας: «Disco Les Nichtes»! Ε, αφού δεν ήταν τέτοια disco στις λίστες του Κωστόπουλου και του Λυμπέρη …έγινε χαμός στον Ελευθερουδάκη!



Η Μέλπω Αξιώτη -του Σιδηρού Παραπετάσματος- ζει εξόριστη για μια ακόμα φορά κάτω από τον ίσκιο μιας ομπρέλας στην Ψαρού. Τις είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Η Βάνα διάβαζε τις «Δύσκολες νύχτες», η Γιάννα το «Θέλετε να χορέψομε Μαρία». Ατένιζαν με αισιοδοξία το απέραντο γαλάζιο που απλώνονταν μπροστά τους ως τα Πρασονήσια κι αιτία οι εκδόσεις Κέδρος.




12.
Cosmopolis



“Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως”

Κική Δημουλά, Εκδόσεις Ίκαρος




Αντέχει ακόμη η ποίηση; Μπορεί να συντροφεύει τα μαλλιά που αδράχνουν την αρμύρα στο πλοίο των διακοπών; Μπορεί να ξεφυλλίζεται με χέρια λιγδιασμένα από χημικές μυρωδιές καρύδας και μάνγκο; Χωράει η χαμηλότονη μελαγχολία μέσα σε τόση προκάτ χαρά;



Κι όμως, μεταφερθήκαμε παραπλεύρως, δύο νησιά πιο μακριά από τη μνήμη. Κι όταν θα γίνομαι ρευστή στο ματωμένο πορτοκαλί του ήλιου, θα συζητάω με την Κική Δημουλά για όλα τα μικρά που μεγαλώνει η τέχνη και τα μεγάλα που φέρνει λίγο πιο κοντά στα μέτρα μας. Ακόμη και το καλοκαίρι. Ιδίως το καλοκαίρι.



Η Δημουλά μου στέλνει τα βότσαλά της, μου τραγουδάει για τα παριανά τριζόνια δίχως νύχτα, σκαλίζει ένα υπομνηστικό φεγγάρι και μου θυμίζει «Τι εύχρηστο μαξιλάρι» που είναι η αγάπη, ακόμη κι αυτή που χάθηκε και η άλλη που υπάρχει.




13.
Νomad’s tales



“Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;”

Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Εκδόσεις Καστανιώτη




Δε θα μασήσω λόγια, δε θα εκφράσω επιφυλάξεις.

Νισάφι με τα «ναι μεν αλλά», για συγγραφείς που δεν είναι γνωστοί. Το βιβλίο της Ιωάννας Μπουραζοπούλου “Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;” , (εκδ.Καστανιώτη 2007), είναι από τα πλέον εντυπωσιακά λογοτεχνικά βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο. Και διαβάζω αρκετά.



Την συγγραφέα δεν την γνωρίζω, ούτε έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη σε ελληνίδες συγγραφείς. Εδώ έχουμε μια εκκωφαντική εξαίρεση, ένα βιβλίο που επαναφέρει τις μεγάλες διηγήσεις στο κέντρο της αφηγηματικής τέχνης και ξεφεύγει από τον μικρόκοσμο και τα στερεότυπα που ταλανίζουν συνήθως τους σύγχρονους γραφιάδες. Δεν είναι μόνο η ρέουσα γλώσσα, μα ιδίως η απίθανη πλοκή που σε συνεπαίρνει. Η Μπουραζοπούλου πλάθει έναν φανταστικό κόσμο, από την αλληγορία του οποίου δε μπορείς να βγεις, ώσπου, με κομμένη ανάσα να φτάσεις στην τελευταία σελίδα.



Δε θα πω τίποτα για την υπόθεση, δεν θα χαλάσω την έκπληξη. Μόνο αυτό: «Ίσως τα Σόδομα δεν είναι μύθος»




14.
Μπαμπάκης



“Συγχώρεση και προσδοκίες”

Ούρσουλα Λε Γκούιν, Εκδόσεις Παρά Πέντε




Φανταστείτε ένα βιβλίο με τίτλο που ξέφυγε από σαπουνόπερα. Στο εξώφυλλο μια νέα γυναίκα, μελαχροινή, κοιτά λάγνα τον υποψήφιο αναγνώστη. Το όνομα της συγγραφέως θυμίζει πρωταγωνίστρια τσόντας από το ανατολικό μπλοκ. Οι λογικοί συνειρμοί: είναι η ιστορία κάποιας ευαίσθητης, υπέροχης και παρεξηγημένης, που ποτέ δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε, και κατά την διάρκεια του βιβλίου θα γνωρίσει τον Έναν Μοναδικό Αληθινό Έρωτα. Με αυτόν θα έχει και τουλάχιστον μία σκηνή ονειρικού ολονύχτιου σεξ που θα περιλαμβάνει φράσεις απαράμιλλου λυρισμού όπως «το πελώριο παλλόμενο μέλος του την οδήγησε σε λεωφόρους ηδονής που δεν είχε φανταστεί ότι υπάρχουν». Συναντούν κάποιο εμπόδιο (ο έρωτας θα πάει να δουλέψει εθελοντικά στην Αφρική ή ο πλούσιος πατέρας της δεν τον εγκρίνει) αλλά στο τέλος η αγάπη νικά όλα τα εμπόδια. Πλαστικό happy end.



Ε, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.



Το «Συγχώρεση & Προδοσίες» της Ursula le Guin (εκδ. Παρά Πέντε) είναι ένα καλογραμμένο σπονδυλωτό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Η Λε Γκεν χρησιμοποιεί ως πρόσχημα μακρινούς πλανήτες και εξωγήινες κοινωνίες, φυτεύει με επιδεξιότητα στοιχεία από την δική μας κοινωνία, και μετά, πάνω σε αυτόν τον καμβά, επικεντρώνει το διεισδυτικό βλέμμα της και σχολιάζει. Σχολιάζει εμάς, σκληρά αλλά επίκαιρα. Με βαθύ, ουσιαστικό ουμανισμό, αγάπη για τους ανθρώπους, επίγνωση των φριχτών βαρβαροτήτων που κάνουμε, αφήνει και μια (ρεαλιστική) αχτίδα ελπίδας για το μέλλον μας. Το βιβλίο προχωρά με άψογο μηχανισμό, δίνοντας σταδιακές απαντήσεις στον αναγνώστη, χτίζει άρτιους χαρακτήρες και έχει συναρπαστικό ρυθμό. Και στο τέλος, καμία από τις τέσσερις σπονδυλωτές ιστορίες δεν έχει πλαστικό happy end.



Με άλλα λόγια, ανεπιφύλακτα συστηνόμενο.




15.
Μagica de Spell is cooking



“Έγκλημα στην Αγία Πετρούπολη”

Ρ.Ν. Μόρρις, Εκδόσεις Ψυχογιός




Ψάθα, καπέλο, αντηλιακό κι ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα είναι τα απαραίτητα αξεσουάρ του καλοκαιριού. Τι θα διαβάσεις στην παραλία? Χάιντεγκερ?



Το Έγκλημα στην Αγία Πετρούπολη, συνδυάζει όλα όσα ένας πιστός των αστυνομικών ιστοριών απαιτεί : Ένα διακεκριμένο ντετέκτιβ, τον Πορφίρι Πετρόβιτς (γνωστό για την επιτυχή επίλυση της Υπόθεσης Ρασκόλνικοφ από το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι). Δύο παγωμένα πτώματα στο Πάρκο Πετρόφσκι, το ένα ενός νάνου. Την εξαφάνιση ενός αμφιλεγόμενου ηθοποιού. Μια πόρνη με αγνή ψυχή. Έναν πληγωμένο φοιτητή. Καταγώγια, σαλόνια, αγοραπωλησίες ψυχών, μια αστυνομία που θέλει να κλείσει την υπόθεση, που όμως μόνη της ξανανοίγει γιατί έτσι ορίζει μια γρατζουνισμένη βαλίτσα. 431 σελίδες καθαρής και απολαυστικής αστυνομικής πλοκής.



Ξαπλώνεις στην άμμο, χάνεσαι στην υπόθεση κι ώσπου να καταλάβεις ότι κάηκες από τον ήλιο έχεις φτάσει στη σελίδα 100. Καμία έννοια δεν απασχολεί το μυαλό σου γιατί τα εγκεφαλικά σου κύτταρα είναι κολλημένα στο μυστήριο.



Καλό καλοκαίρι.




16.
Golem (alef / moha)



“Η Κλάρα στο μισοσκόταδο”

Χοσέ Κάρλος Σομόθα, Εκδόσεις Πατάκη




Βιβλίο του 2005, από τον κουβανό συγγραφέα και ψυχίατρο, εφάμιλλο της «Εφεύρεσης του Μορέλ». Ζωντανοί καμβάδες, αγόρια και κορίτσια «έργα τέχνης» και «διακοσμητικά αντικείμενα». Όταν ένας «καμβάς» καταστρέφεται, η Κλάρα Ρέγιες, ανθρώπινο μοντέλο επίσης, θα λάβει μέρος στο πιο «σκληρό και ριψοκίνδυνο έργο» που έχει φανταστεί. Στην τέχνη κάποτε κόστιζε ακριβά ό,τι άντεχε μέσα στο χρόνο. Στην εποχή μας, ό,τι σπανίζει, το πλέον εφήμερο, το άκρως τρωτό! «Ένα έργο τέχνης δεν είχε τίποτα στην κατοχή του: σώμα και νους ήταν προορισμένα να πλάθουν και να πλάθονται, να μεταμορφώνονται», οι ειδικοί μας πληροφορούν. Παρ’ όλα αυτά όμως «τα έργα» επιμένουν: «Είναι το πιο παράξενο και το πιο όμορφο επάγγελμα του κόσμου!»



Ο συγγραφέας στο σημείωμά του, καθησυχάζει: όχι, η υπερδραματική τέχνη δεν είναι ακόμα μέρος της ζωής. Όπως και η εικονική πραγματικότητα του Κασάρες στην «Εφεύρεση του Μορέλ» δεν ήταν κάποτε! Βιβλίο για γερά νεύρα, διαστροφικά ευφυές, γραφή υποδόρια με άπειρες προεκτάσεις. Του Σομόθα, επίσης, κυκλοφόρησε τελευταία και το μικρότερο σε όγκο μυθιστόρημα (176 σελίδες) «Γράμματα ενός ασήμαντου δολοφόνου», ερωτική σπουδή θανάτου αυτό. Διότι «τα φιλιά, κάποιες φορές, έχουν γεύση θανάτου. Το γεγονός και μόνο ότι αγαπάς, είναι ήδη μια μικρή απώλεια». Μια συγγραφέας γράφει γράμματα στον εαυτό της παριστάνοντας τον δολοφόνο. Έως τη στιγμή που αναλαμβάνει δράση αυτός! Ιδιοφυή υπαρξιακά θρίλερ. Σαν σπαζοκεφαλιά.




17.
Ζoo



“Αυτοβιογραφία και η τέχνη του Καραγκιόζη”

Σωτήρης Σπαθάρης, Εκδόσεις Άγρα




Τότε ο κυρ’ Ευγένιος, πήρε κρυφά τα κλειδάκια κι άνοιξε την μικρή οδοντωτή κλειδαριά της βιτρίνας του μουσείου. Έβγαλε από μέσα μια χειροποίητη ξύλινη ροκάνα, τη στριφογύρισε με όλη του τη δύναμη, έβαλε δυνατά γέλια και χωρίς να σταματήσει λέει σκύβοντας στον πιτσιρικά:

-Κι αυτήν την κάναμε έεε-τσι, έεε-τσι, έεε-τσι όταν ερχόταν η ώρα να τις φάει ο Καραγκιόζος απ’ τον μπαρμπα-Γιώργο, για να γίνεται σαματάς μεγάλος. Χο χο χο!!!!

Από τότε σφράγισε τη φιλία του με τον μικρό και εμείς τον κλειδώσαμε στην καρδιά μας.



Αυτό είναι ένα αληθινό περιστατικό. Σηματοδοτεί την αναρχική ελευθερία που θα ‘λεγε κι ο Τσαρούχης, μεθυστική για τα μικρά παιδιά και αναγκαία για μας τους μεγάλους, που έρχεται κατευθείαν από έναν πειναλέο αλήτη γεμάτο ελπίδα για ζωή που είναι και η πεμπτουσία του στατικού Καραγκιόζη. Μετά λοιπόν απ’ την γνωριμία μας με τον κυρ-Ευγένιο έπεσε στα χέρια μου –ευτυχώς- ένα μεθυστικό σφηνάκι των εκδόσεων ΑΓΡΑ: Σωτήρης Σπαθάρης, Αυτοβιογραφία και η τέχνη του Καραγκιόζη.



Περιοδεύει, στις γειτονιές και τις επαρχιακές αλανιάρες ως τον Εθνικό κήπο με τον Μπαρμπαγιάννη τον Βράχαλη, τον Μίμαρο, τον Μανωλόπουλο έως και τον ίδιο, Σωτήρη Σπαθάρη –πατέρα του Ευγένιου- που διηγείται τον βίο και την πολιτεία την δική του και όσων πριν από αυτόν ενσάρκωσαν με λόγο και χειρονομίες τον τύπο του Καραγκιόζη «που δεν λογαριάζει τίποτα και που εν τούτοις μέσα στη γενική ειρωνεία του για τα πάντα μπορεί με ασύλληπτες διαβαθμίσεις ύφους να δείχνει τον σεβασμό του. […] Δίπλα σ’ αυτόν, ο Χατζηαβάτης. Η μικρόψυχη ορθοφροσύνη, το μηδέν άγαν των μικρών».



Δεν διαβάζεται στο solarium. Θέλει κόκκους άμμου στα δαχτυλάκια των ποδιών και σεβασμό στο απέναντι στραβοφορεμένο κλαμεράκι.




18.
Κ.Κ.Μοίρης



“Ο δρόμος”

Κόρμακ ΜακΚάρθυ, Εκδόσεις Καστανιώτη




Το όνομα ΜακΚάρθυ δεν μου ‘λεγε τίποτε πέραν των κλασσικών συνειρμών με τον κυνηγό μαγισσών της δεκαετίας του 50. Kαι ίσως συνέχιζα να τον αγνοώ αν δεν μου τον είχε βάλει ύπουλα ο Κ.Π. κάτω απ’ τη μασχάλη, στο τέλος μιας ωραίας νύχτας που τράβηξε απνευστί ως το πρώτο φως.Οι διακόσιες πενήντα σελίδες παρέδωσαν πνεύμα κάπου κατά τις πεντέμιση το πρωί και κατόρθωσα να πάρω ανάσα για να γείρω στο μαξιλάρι περασμένες οκτώ. Αποκαμωμένος., γερασμένος, ιδρωμένος , φοβισμένος αλλά ευτυχής γιατί σ’ αυτόν τον δρόμο που νόμιζα περπατούσα μόνος, είχα κι άλλους παρέα.



Αν ψάχνετε ιστορίες με ευτυχισμένο τέλος, ο ΜακΚάρθυ δεν είναι ο άνθρωπός σας. Αν όμως θέλετε αντικλείδι για το μέσα σας, εκεί που δεν τολμήσατε να πατήσετε πόδι ως σήμερα γιατί ξέρατε πως παραμονεύει ένας άλλος Χάυντ, πάρτε αυτό το δρόμο. Και χαθείτε. Όσοι δεν έχετε παιδιά, δεν θα θελήσετε να αποκτήσετε. Κι όσοι έχετε, θα τα λατρέψετε ακόμη περισσότερο.



Καμιά προσευχή για τους οδοιπόρους ; Καμιά. απολύτως. Ούτε καν μια ματιά πίσω, ούτε ένα κερί. Ψάχτε για λύτρωση σε άλλες σελίδες, όχι εδώ.