Ισορροπώντας στο χάος

Τα μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής που παίρνει μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορούμε να τα λέμε “φόρους”. Τα μέτρα που μας έρχονται από τα ανώτερα κλιμάκια, τα λέμε “μεταρρυθμίσεις”. Σε αυτά θα είναι η μείωση του αφορολόγητου, η περαιτέρω “ευθυγράμμιση” των συντάξεων με τον μέσο όρο της ΕΕ, παρότι τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ δεν έχουν τους δικούς μας δείκτες ανεργίας, η απόλυτη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις σε τιμή ευκαιρίας και πάει λέγοντας. Το επόμενο αφήγημα θα πηγαίνει ως εξής: “Δεσμευόμαστε από τη νέα συμφωνία να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις που ζητούν οι θεσμοί, όμως έχουμε αντισταθμιστικά μέτρα”. Παρηγοριά στον βαριά άρρωστο δηλαδή.

Ο κ. Μοσκοβισί ήρθε, είδε και συνεχίζει την πορεία του ως φαινομενικός ισορροπιστής. Μίλησε για τη “θαρραλέα προσπάθεια των Ελλήνων”, άφησε μερικά κολακευτικά σχόλια πίσω του για την υποτιθέμενη ανάπτυξη που προέκυψε μέσα από το περαιτέρω ξεζούμισμα του μέσου πολίτη, και δεσμεύτηκε πως τα επόμενα χρόνια θα είναι καλύτερα, υπό δύο όμως όρους. “Πρέπει να μεταρρυθμίσουμε την Ελλάδα”, είπε και πρόσθεσε πως “θα έχουμε κάποια θετικά, αλλά θα έχουμε και κάποια αρνητικά. Σημασία έχει να βρεθεί η ισορροπία”, για να βγαίνουν δηλαδή οι αριθμοί που θα ικανοποιούν τόσο τη Γερμανία, όσο και το ΔΝΤ.

Η χώρα έχει γίνει μπαλάκι ανάμεσα στους δύο πόλους της μνημονιακής εποχής, παρότι εσχάτως, έχει κάνει μεγάλα βήματα στον τομέα της πάταξης της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.

Τι ζούμε εν συντομία τα τελευταία επτά χρόνια; Σταδιακή περικοπή μισθών και συντάξεων με κάποια λίγα αναχώματα, κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους αφού οι υποδομές λειτουργούν με τρόπο λειψό (βλέπε νοσοκομεία), μερική κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας που τείνει να γίνει και ολική, διαρκή αύξηση ανταγωνιστικότητας αλλά και  υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, όλα αυτά σε καθεστώς ελέγχου και απανωτών αναπροσαρμογών στόχων. Οι μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίζονται οι θεσμοί οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη φιλελευθεροποίηση της ΕΕ, την ώρα που η χώρα μας όμως, δεν αντέχει άλλες περικοπές. Η δε, εντελώς απελευθερωμένη αγορά που επιβάλλεται στην Ένωση, προσκρούει στις ατομικές ελευθερίες, τα ατομικά δικαιώματα φαινομενικά παραμένουν, όμως στην ουσία καταπατώνται μιας και τα εργασιακά πάνε περίπατο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει παγιδευμένος μέσα σε ένα πεδίο που ενδεχομένως δεν γνώριζε καν ο ίδιος πως λειτουργεί, πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση.

Η ακραία λιτότητα την οποία προσπαθεί να “μανιπουλάρει” ή αν θέλετε, να διαχειριστεί εντός συνόρων, αποδιοργανώνει, κακοποιεί τα πάντα. Το σύστημα υγείας, το σύστημα παιδείας, το ηθικό του ατόμου, διαλύει την ελπίδα του, προκαλεί το χάος. Μέσα σε αυτό το χάος πριμοδοτούνται τα λαικιστικά κινήματα που στοχοποιούν όσα κερδίθηκαν με κόπο χρόνων και όσα σχεδιάστηκαν για να σβήσουν τα λάθη του παρελθόντος, ως δικλείδα ασφαλείας για να μην ξαναδούμε παγκόσμιο σπαραγμό. Την πολιτισμική παγκοσμιοποίηση που απέχει μίλια από την οικονομική, όπως αυτή εξελίσσεται, την πολυπολιτισμικότητα, την πολυφωνία, την υγιή συνύπαρξη.

Σταδιακά, όλα αποδίδονται σε θεωρίες συνωμοσίας και σε υπαρκτούς και μη, εχθρούς, από αυτούς που εκμεταλλεύονται την όλη κατάσταση, εντός και εκτός Ελλάδας.

Δυστυχώς, οι φορείς άσκησης και χάραξης πολιτικής για την Ευρωζώνη στο σύνολο της, την ώρα που καταγγέλλουν τον νεοναζισμό, εφαρμόζουν οι ίδιοι την πιο ακραία οικονομική πολιτική που εξωθεί τον κόσμο σε εκείνους που τους τάζουν τη Γη μιας νέας Επαγγελίας.

Η συνεχιζόμενη πολιτική λιτότητας προκαλεί την απάθεια και την αδιαφορία των λαών, την απομάκρυνση από τα πολιτικά δρώμενα ως έχουν, την “απολιτίκ” θεώρηση της καθημερινότητας, την αποστασιωποίηση από τα κοινά και εν τέλει, την σταδιακή νομιμοποίηση των λύκων που χαίρονται στην όλη φουρτούνα, την οποία προσπαθεί ο Μοσκοβισί και ο κάθε Μοσκοβισί να κατευνάσει με λύσεις μεσοβέζικες.

Ο φασισμός στηρίζεται και αναπτύσσεται σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική σε ευρωπαικό επίπεδο έχει αποτύχει και το σύστημα δίνει την τελευταία του μάχη για να διασωθεί χάνοντας όμως το λαϊκό έρεισμα του.

Οι ελαστικές μορφές εργασίας, η ευημερία των λίγων έναντι των πολλών, η ανεργία, η ανασφάλεια, γιγαντώνουν τους θεματοφύλακες του κεφαλαίου, εκείνους που αποζητούν τη διαιώνιση μιας φόρμουλας που εξυπηρετεί την κραταιή ολιγαρχία. Οι φρουροί της ολιγαρχίας ζουν στα όρια του νόμου και της παρανομίας, ξεσπαθώνουν για να κάνουν θόρυβο όποτε τους ζητηθεί, δεν διστάζουν να δολοφονήσουν χρησιμοποιώντας κάποιο πιόνι τους και τρομοκρατούν μέσα από ιαχές σε δρόμους, γειτονιές αλλά και μέσα σε δικαστήρια. Και οι ολιγάρχες διατηρούν τον πλούτο τους, προσαυξάνοντας τον.

Την ώρα που το ΔΝΤ, ο ESM, οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών και ελληνική κυβέρνηση προσπαθούν να έρθουν σε συμφωνία, το σώμα της Ελλάδας σαπίζει από τη γάγγραινα που μας ήρθε από δύση και βορρά. Δεν ξέρω αν το έχουν αντιληφθεί όλο αυτό οι “ισορροπιστές” των μεγάλων σαλονιών, ή εν τέλει, αν τους ενδιαφέρει. Το Brexit, η εκλογή Τραμπ, όλα είναι τόσο πρόσφατα μα μοιάζουν συνάμα τόσο μακρινά, στο μυαλό κάποιων.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.