Κριτική δίσκου: U2 – No Line on the Horizon

Τίποτα καινούριο στον ήχο, τίποτα καινούριο στον στίχο. Αμάλγαμα από κάθε άποψη. Μια αυτοβιογραφία των U2 χωρίς λέξεις και σε αυθαίρετη χρονολογική σειρά. ‘Ενα καλό U2 άλμπουμ. Ένα “Best Of” χωρίς παλιά τραγούδια.Yπάρχουν δεκάδες λόγοι για να μισείς τους U2 και άλλοι τόσοι για να τους αποθεώνεις. Στη, σχεδόν, τριαντάχρονη καρίερα τους έκαναν τα πάντα και για δύο: Ανέβηκαν τα “ψηλότερα βουνά” με μνημειώδη άλμπουμ και ιστορικά τραγούδια αλλά ανέβηκαν και το όρος… πατάτα. Δανείστηκαν τη νοοτροπία και την κουλτούρα του πανκ -καλά μέχρι εδώ- αλλά υπέκυψαν στο σταριλίκι και το γλάμουρ. Κράτησαν τη σημαία της επανάστασης αλλά διέπραξαν και το θανάσιμο αμάρτημα της ματαιοδοξίας. Έγραψαν τραγούδια που μιλάνε στη ψυχή σου αλλά έγραψαν και πομπώδης μπαρούφες. Συγκινήθηκαν για τη φτώχια στον τρίτο κόσμο αλλά μετακόμισαν στην Ολλανδία για να γλιτώσουν φόρους. Έβρισαν τον πρόεδρο της Γαλλίας με αφορμή τις πυρηνικές δοκιμές του 1996 αλλά «αγκάλιασαν» τις πολιτικές του Γούλφοβιτς και των G8.



Αν, όμως, κάτσεις να ασχοληθείς με αυτά χάνεις την ουσία της μουσικής. Στην προκειμένη περίπτωση, στο «No Line in The Horizon», την τελευταία δισκογραφική δουλειά των U2, η ουσία της μουσικής συνοψίζεται σε ένα πολύ ιδιότυπο comeback. Ένα μέρος από τα ηχητικά τοπία και τις χαρακτηριστικές υπογραφές του Edge στην κιθάρα -τα delays και τα textures που τους καθιέρωσαν μετά το «War», ένα μέρος από τους πιο εσωτερικούς και προσωπικούς στίχους που αντικατέστησαν τους κομπασμούς και τις πομφόλυγες στο «Achtung Baby» και όλα αυτά πασπαλισμένα με όλο το εύρος των ηχητικών καρυκευμάτων που κατανάλωσαν ακόρεστα σε όλη τους την πορεία.



Μπορεί η βασική ηχητική συνταγή να παραπέμπει σε ξαναζεσταμένους U2 των 80’s, αλλά η επίγευση που σου αφήνει η συγκεκριμένη τους δουλειά δεν είναι άλλη από αυτή που σε μάγεψε στο soundtrack του «The Million Dollar Hotel». Το χεράκι του Eno έχει αναπαράγει μαεστρικά αυτή την ambient ατμόσφαιρα και η βραχνάδα του Bono τη μελαγχολία. Μπορεί να είναι το part three σε μια τριλογία – αίτηση «για να επαναπροσληφθούν στη θέση της καλύτερης ροκ μπάντας στο κόσμο» και να είναι γεμάτο από τα ιδεοτυπικά τροπάρια, αλλά, αν αφεθείς για μια στιγμή, τα ντραμς και τα σινθεσάιζερ που βρίσκονται διακριτικά στο υπόβαθρο σε τηλεμεταφέρουν στο Βερολίνο των 90’sς.








Μπορεί το πρώτο single, το «Get on Your Boots», να σου υπενθυμίζει το «Zooropa» και τους επιτηδευμένους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς αλλά η παραμόρφωση στην κιθάρα σε προσγειώνει κατευθείαν στην hard rock διάθεση του «Vertigo» και όλου του «How to Dismantle an Atomic Bomb». Αν τύχει και πατήσεις κατά λάθος το 3 στο κοντρόλ γυρνάς στο «Moments of Surrender» και στην μελωδική κατάνυξη που σου προκάλεσε κάποτε το ««Stuck in a Moment You Can’t Get Out of»». Η κιθάρα θα φροντίσει αμέσως να σε επαναφέρει στο «Τhe Million Dollar Hotel»…. Παύση για τα γνωστά Οh Oh Oh και ξανά…. Μια αυτοβιογραφία των U2 χωρίς λέξεις και σε αυθαίρετη χρονολογική σειρά. Ένα Best Of χωρίς παλιές επιτυχίες.













Αντιγραφή των παλιών, δηλαδή, θα ισχυριστούν οι σκεπτικιστές. Αν τους ζητήσεις επιχείρημα θα σου πουν για το «FEZ-Being born» που μοιάζει με ένα λίγο πιο αργό «The Unforgettable Fire». Ή το «No Line on the Horizon» που ρυθμικά μοιάζει αρκετά με ένα σχετικά άγνωστο b-side, το «Lady With The Spinning Head» της εποχής του «Achtung Baby». Αυτό όμως είναι ένα χτύπημα λίγο πιο χαμηλά από ότι πρέπει… λίγο πιο κάτω από τη μέση. Σίγουρα σε αυτό το άλμπουμ οι U2 δεν ανακαλύπτουν τίποτα παραπάνω από τον παλιό τους εαυτό αλλά ότι έχουν κάτσει να γράψουν δεν μπορείς να μην τους το αναγνωρίσεις.



Μιλώντας για γράψιμο, στιχουργικά το comeback των U2 στoν προσωπικό στίχο προδίδει την ανησυχία τους για το τι θα πουν κοινό και κριτικοί και σίγουρα δεν «θέλουν να μιλήσουν για πολέμους ανάμεσα σε κράτη». Δεν είναι κάτι καινούριο. Σχεδόν κάθε άλμπουμ τους περιέχει απαντήσεις στην κριτική που έχουν δεχτεί και κάθε ένα είναι μια στροφή μακριά από αυτό που έχουν κατηγορηθεί. Ωστόσο, σαν εγχείρημα «επί προσωπικού», το «No Line On The Horizon» είναι αρκετά θολό. Δύσκολα ταυτίζεσαι όπως στο «Achtung Baby». Είναι μεν ποιητικό, αλλά οι εικόνες από φυσικά τοπία, οι αναφορές στο χώρο και το χρόνο και τα γνωμικά είναι μάλλον ανοιχτά σε κάθε ερμηνεία. Εκεί που γίνεται πιο προσγειωμένο και πιο ρεαλιστικό είναι μάλλον απλοϊκό παρά απλά ανθρώπινο. «Get on your Boots… Sexy Boots». Τελικά ίσως και οι U2… να έχουν ανθρώπινα ελαττώματα και αυτό να τους δώσει πόντους στα μάτια του κόσμου.



Τίποτα, λοιπόν, καινούριο στον ήχο, τίποτα καινούριο στο στίχο. Αμάλγαμα από κάθε άποψη. Αν μένει κάποιο ερώτημα, αυτό είναι που χωράει το «No Line On The Horizon» στη σύγχρονη μουσική σκηνή. Και είναι ένα ουσιώδες ερώτημα που χρήζει απάντησης: Αν είσαι φαν τότε χωράει πολύ άνετα στη δική σου μουσική σκηνή. Αν ακόμα σε συνεπαίρνει η φωνή του Bono και σε ταξιδεύει η κιθάρα του Edge τότε έχεις ό,τι ζητήσεις. Για όλους τους υπόλοιπους, αυτούς που δεν είναι φαν και αυτούς που κάποτε ήταν αλλά μεγάλωσαν, με τόσο πολλά και τόσο ενδιαφέροντα ακούσματα που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια στη δισκογραφία και εκτός, δεν ξέρω αν περισσεύει έστω και μια θέση.