Τα Χειρότερα Κουρέματα στη Μουσική

H ροκ μουσική εδώ και μισόν αιώνα έχει δώσει αφορμές για μερικά απ’ τα πιο αστεία κουρέματα της ιστορίας, πραγματικούς τραγέλαφους της παγκόσμιας κομμωτικής, που αν δεν εμπλέκονταν με την σημαντικότερη μορφή της σύγχρονης ποπ κουλτούρας, θα είχαν μπει στο Πάνθεον των χειρότερων, αισθητικά, στιλιστικών επιλογών όλων των εποχών.
Οι Emo Φράντζες



Στο σχολείο κάτι τέτοιους τύπους τους είχαμε στην καζούρα: σκαντζόχοιρους τους ανεβάζαμε, καρφάκηδες τους κατεβάζαμε, τους κάναμε “κολονάτο” κι αν δεν μας έβλεπαν τους ρίχναμε και κάνα κορνέ, έτσι στο τσακίρ κέφι. Πως ξαφνικά έγινε μόδα το να βάζεις το δάκτυλό σου στην πρίζα και κατόπιν να ξάνεις ο,τι έχει απομείνει μέχρι να γίνει σαν σφουγγαρίστρα ανάποδα, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως να το κάνουν για να αποσπάνε την προσοχή του κοινού τους από την ελεεινή μουσική που παίζουν. Πάντως, άτομα σαν τον Ρete Wentz των Fall Out Boy και τους Panic! At the Disco κρατάνε ψηλά τη σημαία του emo look, τουλάχιστον μέχρι να γίνει (αμήν!) η οριστική emoκάθαρση.







Pete Wentz: How To Apply Guyliner




Ο Hair Metal Πανικός



Τα ’80s ήταν σπουδαία, αν ήσουν κιθαρίστας σε ένα soft metal συγκρότημα, αφού είχες τα πάντα: γυναίκες, ναρκωτικά, αλκοόλ και λακ. Πολλή λακ. Κανείς ποτέ δεν κατανόησε την εμμονή του Bon Jovi και των συν αυτώ να θέλουν να μοιάζουν με γυναίκες (και μάλιστα κακόγουστες, σαν την Λίντα Έβανς στη “Δυναστεία”) φορώντας λίπγκλος, βάτες και βγαίνοντας στη σκηνή αφού πρώτα έχουν κάνει ίσα με 42 περμανάντ. Είναι δυνατόν να πάρουμε στα σοβαρά μπάντες σαν τους Poison, που έμοιαζαν να περνούν περισσότερη ώρα στον καθρέπτη απ’ ότι οι γυναίκες τους;







Bon Jovi – Living On A Prayer




Η Χαίτη-Λασπωτήρας



Κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 έφτασε, μέσω MTV, στην Ελλάδα η εικόνα ενός ανθρώπου που έμελλε να επηρεάσει κάποιους (ευτυχώς, λίγους) συμπατριώτες μας όσο κανείς άλλος: όλοι όσοι είδαν για πρώτη φορά τη χαίτη-λασπωτήρα του Billy Ray Cyrus να ανεμίζει αγέρωχα την ώρα που τραγουδούσε το ανεκδιήγητο “Achy Breaky Heart”, έσπευσαν να δηλώσουν την, ες αεί, ανίερη συμμαχία τους με τις Δυνάμεις του Κακού Γούστου. Έκτοτε, πολλοί απ’ αυτούς μοστράρουν παρόμοια κόμμωση εν είδη περήφανης στολής, λες κι είναι Μαυροσκούφηδες, ενώ στον τίμιο αγώνα τους αρωγός στέκεται άλλος ένας μεγάλος κάγκουρας της ροκ σκηνής, ονόματι Bono.







Billy Ray Cyrus – Achy Breaky Heart




Ο Goth Ανεμοστρόβιλος



Ουσιαστικά, μιλάμε για τους κομμωτικούς προκατόχους των emο, μόνο που εδώ τουλάχιστον είχαμε και καμιά ντουζίνα άλμπουμ της προκοπής να υποστηρίζουν το τρισάθλιο look του Robert Smith των Cure, που μέχρι σήμερα εξακολουθεί να μοιάζει σαν να κάθισε ένα γιγάντιο τριχωτό αρθρόποδο πάνω στο κεφάλι του. Και το κραγιόν! Που το πας το κραγιόν; Ένα τεράστιο “γιατί;” πλανάται πάνω απ’ την κεφάλι μου, σαν εκείνο το φάντασμα του Κομμουνισμού για το οποίο έγραφε ο Karl Μarx. (Η απάντηση στο ερώτημα είναι “ώστε να έχει κάπου να στηρίξει όλη του την καριέρα ο Tim Burton”).







NME Awards 2009 – Reaction from The Cure’s Robert Smith




Το χίπικο look



Οκ, το άπλυτο look το αντέχω. Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να ανεχτώ είναι η τζίβα των ράστα. Εκεί νομίζω πως έχω πρόβλημα μεγαλύτερο απ’ το αντίστοιχο του Bobby Gillespie των Primal Scream, ο οποίος δήλωνε ρητά και κατηγορηματικά “Kill All Hippies”. Εντάξει, δεν είναι ανάγκη να τους σκοτώσουμε. Μπορούμε απλώς να τους παραδώσουμε μερικά μαθήματα (αυτό)σεβασμού, διδάσκοντάς τους την σωστή χρήση του σαμπουάν και τις κακές συνέπειες που μπορεί να έχουν τα ψυχοδιεγερτικά ναρκωτικά στην ανθρώπινη υγιεινή (και στις διαπροσωπικές σχέσεις, αφού φημολογείται πως κάθε μέρα που ο χίπις αφήνει το μαλλί του άπλυτο, χάνει κι από έναν φίλο).







Janis Joplin – To love somebody




Η hardcore αλογοουρά



Οι τύποι που παίζουν hardcore (Mastodon, Disturbed και δεν συμμαζεύεται) πάσχουν κι αυτοί από το ΣΜΑ (Σύνδρομο Μηδενικής Αυτοπεποίθησης), οπότε θεωρούν πως με το να να διαπράττουν μαζικές και κατά συρροή στιλιστικές γενοκτονίες θα καταφέρουν να ενισχύσουν την εικόνα τους απέναντι στο κοινό τους. Κουταμάρες: παρατηρήστε τους System of a Down. Προφανώς είναι υπερβολικά ταλαντούχοι και εκπληκτικοί μουσικοί. Όμως με το να βγαίνουν στη σκηνή με κάτι τεράστιες αλογοουρές να κρέμονται απ’ το πηγούνι τους, εκτός του ότι μοιάζουν με Σουμέριους παλουκωτές, αναιρούν την ίδια τους την μουσική δυναμική. Προσεύχομαι επίσης η αλογοουρά αυτή να μην επεκταθεί και σε περιοχές κάτω του υπογαστρίου τους.







system of a down – rock am ring 2002




Η γλάστρα



Δεν γίνεται να αναφερθείς στα χειρότερα κουρέματα της ιστορίας της μουσικής, χωρίς να ρίξεις μια κλεφτή ματιά (όχι κανονική, δεν θέλεις να σου βγουν και τα μάτια) στο κούρεμα που έκανε γνωστό τον (κατά ένα ειρωνικό τρόπο, λευκό ράπερ) Vanilla Ice πριν από ακριβώς 20 χρόνια: την εποχή που χιπ χοπ μπάντες σαν τους Kid ‘N Play βρίσκονταν σε καθημερινό airplay στο MTV, όχι ελέω της μουσικής τους συνεισφοράς (της ποιας;), αλλά λόγω του κωμικοτραγικού τους look. Ίσως στο γκέτο μέσα να μην υπήρχαν μπαρμπέρηδες της προκοπής.







Kid ‘N Play — 2 Hype




Το ανάποδο μπολ



Beatles, Rolling Stones, Who, Kinks: χωρίς αυτούς, η μουσική μας θα ήταν ανυπερθέτως φτωχότερη. Χωρίς τα γελοία τους κουρέματα όμως, το γούστο μας σήμερα θα ήταν πολύ καλύτερο. Ας όψεται εκείνος ο μάνατζερ των Beatles, ο Brian Epstein που είχε τη φαεινή ιδέα να τους κουρέψει έτσι (με την τελολογική λογική πως “δεν θα χρειάζεται να χάνουν περιττό χρόνο φτιάχνοντας το μαλλί τους”), που όμως τους έκανε να μοιάζουν σαν κομπάρσους απ’ την ταινία “Η Εκδίκηση των Nerds” (στην καλύτερη) ή τρόφιμους ψυχιατρικού νοσοκομείου (στην χειρότερη). Φήμες λένε πως το επάγγελμα του στυλίστα εφευρέθηκε εκείνη ακριβώς την σκοτεινή, για την κομμωτική τέχνη, εποχή.







The Who – My Generation (on tvshow)




Η χλωρίνη στα μαλλιά



Ένα κούρεμα που για να το πετύχεις χρειαζόσουν δυο πράγματα: ένα μπουκάλι χλωρίνη (ή ο,τι στην ευχή βάζουν στο μαλλί για να είναι λευκό ή πλατινέ) και παντελή έλλειψη αυτοεκτίμησης. Το ξεκίνησαν τύποι σαν τον Eminem και τον Fred Durst των Limp Bizkit και, ευτυχώς, δεν κράτησε πολύ, κατόπιν πιέσεων απ’ τη δημόσια κατακραυγή. Ήταν η εποχή, τέλη ’90s, αρχές ’00s, που ο επιθετικός προσδιορισμός “ξεπλένης” δεν αποτελούσε και την καλύτερη ατάκα που θα μπορούσες να πεις σε ένα άτομο σαν τον Marshall Mathers.







Eminem – Cleanin out my closet