Η Μέρκελ κοίταξε πάλι την ουσία

Όσοι είχαν παρακολουθήσει κάπως πιο προσεκτικά τα όσα προηγήθηκαν του σχηματισμού της κυβέρνησης του μεγάλου συνασπισμού στη Γερμανία, στα τέλη του περασμένου χρόνου, μπορεί και να θυμούνται τα πλατιά χαμόγελα των σοσιαλδημοκρατών, όταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα βγήκε “λευκός καπνός” από την καγκελαρία. Η Ανγκέλα Μέρκελ, η οποία είχε δείξει να μην βιάζεται καθόλου για να σχηματίσει νέα κυβέρνηση, φάνηκε τελικά να υποχωρεί απέναντι στο SPD, σε σχέση με ορισμένες προεκλογικές εξαγγελίες αλλά και σε ότι αφορά στο μοίρασμα των υπουργείων. Για μια ακόμα φορά η γερμανίδα καγκελάριος δεν είχε πρόβλημα να αφήσει τους άλλους να κερδίσουν τις… εντυπώσεις και η ίδια να κρατήσει την ουσία. Κάτι που άλλωστε κατανοούν σταδιακά και εκείνοι που έλπιζαν τότε σε κάποια αλλαγή πολιτικής του Βερολίνου.

Κάτι αντίστοιχο έγινε και αυτό το καλοκαίρι, όταν παρά τις διακοπές τους οι ισχυροί της ΕΕ συνέχιζαν τις διαβουλεύσεις για το μοίρασμα των κορυφαίων αξιωμάτων της Ενωσης την ερχόμενη πενταετία. Έχοντας απέναντί της δύο πολιτικούς, που έχουν αποδεδειγμένα ως προτεραιότητά τους τις εντυπώσεις, τους κυρίους Ολάντ και Ρέντσι η γερμανίδα καγκελάριος φρόντισε να ασχοληθεί και πάλι με την ουσία. Είχε ήδη φροντίσει να διασφαλίσει ότι ο κεντροδεξιός Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, τον οποίο αρχικά ανοιχτά δήλωνε ότι δεν ήταν πρώτη επιλογή της, θα ήταν επικεφαλής μιας Κομισιόν στα μέτρα της. Εξασφάλισε για τον έμπιστό της γερμανόφωνο Πολωνό Ντόναλντ Τουσκ τη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Απέρριψε κάθε ιδέα για μια πιθανή δεύρυνση αρμοδιοτήτων ενός μόνιμου επικεφαλής του Eurogrup, ακόμα και τώρα που φαίνεται ότι αυτή η θέση πάει σε έναν επίσης “δικό της άνθρωπο” τον Ισπανό Λουίς ντε Γκουίντος συντηρητικό υπουργό Οικονομικών. Πρόσφατα η κυρία Μέρκελ τον είχε εκθειάσει για τον τρόπο με τον οποίο προώθησε τη “δημοσιονομική προσαρμογή” στην πατρίδα του. Και τέλος εξασφάλισε μια θέση αντιπροέδρου της Κομισιόν για τον επίσης συντηρητικό και πιστό στην τήρηση της πολιτικής λιτότητας με θρησκευτική ευλάβεια, πρώην πρωθυπουργό της Φινλανδίας Γιούρκι Κάταϊνεν.

Ολα αυτά είχαν συζητηθεί και απασχολήσει πολύ λιγότερο τα μέσα ενημέρωσης σε Γαλλία και Ιταλία. Εκεί το βάρος είχε πέσει στο αν θα πάρει η προστατευόμενη του Ματέο Ρέντσι, Φεντερίκα Μογκερίνι την θέση της ύπατης εκπροσώπου εξωτερικής πολιτικής, κάτι που τελικά έγινε και στο αν επίτροπος οικονομικών υποθέσεων θα οριστεί ο Πιέρ Μοσκοβισί, κάτι που θεωρείται πολύ πιθανό πλέον.

Οι δύο αυτοί διορισμοί ικανοποιούν τον μεσογειακό εγωϊσμό, αφού μπορούν να μπουν σε πρωτοσέλιδες προθήκες “επιτευγμάτων” του Ιταλού πρωθυπουργού και του Γάλλου προέδρου. Οτι ο Μοσκοβισί θα έχει άγρυπνο φρουρό πάνω από το κεφάλι του τον Γ.Κάταϊνεν, ο οποίος μπορεί να του ρίχνει και καμιά ξυλιά στο χέρι αν… παραφερθεί, δεν απασχολεί τόσο τους Παρισίους. Οπως δεν απασχολούν και οι ξυλιές, που ήδη τρώει κάθε τόσο ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι από το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε, αν τολμήσει να υπονοήσει, ότι τάσσεται υπέρ μιας πολιτικής χαλάρωσης. Οπως δεν απασχολεί τους Ρωμαίους θαυμαστές του “λαμπερού” Ρέντσι ότι το αξίωμα της χαϊδεμένης του Φεντερίκας περισσότερο για ταξίδια αναψυχής και …δημόσιας εμφάνισης προσφέρεται παρά για άσκηση πραγματικής εξωτερικής πολιτικής. Και σίγουρα ελάχιστη επιρροή μπορεί να έχει στην “στροφή” πολιτικής, που υποτίθεται θέλει να απαιτήσει η ιταλική κυβέρνηση για την Ευρώπη.

Η κυρία Μέρκελ ήταν όμως ακόμα πιο γενναιόδωρη, αφού “χάρισε” σε Ρέντσι και Ολάντ και από μια σύνοδο (εντυπώσεων) για την ανάπτυξη και την οικονομία γενικώς, σε Ρώμη και Παρίσι, το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη αντίστοιχα και τους άφησε μάλιστα να τσακώνονται για το ποιός είχε την πατρότητα της “πρωτοποριακής” αυτής ιδέας. Λες και θυμάται πια κανείς, ποιός είχε την πατρότητα της ιδέας για τις τόσες συνόδους κορυφής, που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια για την απασχόληση, με τα γνωστά -ανύπαρκτα- αποτελέσματα.

Το φθινόπωρο θα τους βρει έτσι όλους ευχαριστημένους. Το ποιός έχει όμως προνοήσει πραγματικά να μην “παγώσει” τον ερχόμενο χειμώνα θα το δούμε όταν φτάσει… η ώρα του.

*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος. Στις ευρωεκλογές του Μαΐου ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το “Ποτάμι”.