Οι φράουλες, οι κατακόκκινες φράουλες

Με τα σπαστά ελληνικά του, ένας από τους Μπανγκλαντεσιανούς εργάτες  στις φραουλοφυτείες της Μανωλάδας, προσπαθεί να εξηγήσει στον ρεπόρτερ πρωινής ειδησεογραφικής εκπομπής, όσα έχουν διαδραματιστεί. Η δουλεία, είπε παρατονίζοντας (;) τη λέξη, κρατάει τόσες ώρες τη μέρα (7), και αμοίβεται τόσο (22€).

(Τις υπόλοιπες ώρες, ξέχασε ίσως να συμπληρώσει, είμαστε ελεύθεροι να ζούμε στα υπέροχα παραπήγματά  μας δέκα-δέκα μαζί ή και είκοσι-είκοσι, ο ένας πάνω στον άλλον, να πίνουμε να πλενόμαστε και να μαγειρεύουμε από το ίδιο βαρέλι, να απλώνουμε τη μπουγάδα μας στην ωραία λιακάδα του κάμπου, όταν ο ήλιος βάφει τον ουρανό κατακόκκινο. Ακόμα και να κάνουμε μεγάλους περιπάτους στα λιβάδια, να μιλάμε στη γλώσσα μας -γιατί Έλληνας δε δουλεύει εδώ μαζί μας- και να καθόμαστε στην άκρη του χωματόδρομου να κοιτάμε τα παιδιά με τα ποδήλατά τους. Τα αφεντικά είναι καλά και φροντίζουν να τα έχουμε όλα, και αν καμιά φορά λίγο καθυστερήσουν οι πληρωμές, μπορούμε να σκοτώσουμε το χρόνο της αναμονής παίζοντας κροκέ και τρώγοντας – τί άλλο;- φράουλες με σαντιγύ.)

Δεν πειράζουμε κανέναν, ήρθαμε εδώ για μια όμορφη ζωή, συνεχίζει.

(Μπορεί όχι τη δική μας αλλά τη ζωή των άλλων πίσω στην πατρίδα μας… Κι έτσι, ακόμα κι όταν τα συμφωνημένα δεν καταβάλλονται, εμείς παίρνουμε αυτά που μας δίνουν, και δεκαπέντε, κι εφτά, ακόμα και πέντε. Το λέει εξάλλου και η παροιμία μας: οι φτωχοί ψάχνουν για φαί, και οι πλούσιοι για πείνα. Παραπάνω είναι έτσι κι αλλιώς από όσα θα βγάζαμε στην πατρίδα μας, έστω κι αυτά τα λίγα. Κάπως πιο όμορφη θα γίνει η ζωή τους εκεί πίσω και μ´ αυτά. Γιατί τη δική μας εδώ την έχουμε ξεχάσει.

Μια φορά στο τόσο, στις αργίες, ίσως να βγάλουμε καμιά φωτογραφία για να μη μας ξεχάσουν κι αυτοί. Θα πλυθούμε, θα χτενιστούμε, και τα υπόλοιπα είναι δουλειά του φωτογράφου. Εκεί μπορείς να διαλέξεις σε τί κοστούμι θα μπεις, γκρι, καφέ, μπλε ή μαύρο, σκέτο, ριγέ, σταυρωτό, πάντα ατσαλάκωτο, με πουκάμισο κολλαριστό και ασορτί γραβάτα. Μπορείς να διαλέξεις φόντο με φοίνικες ή καταρράκτες ή κτίρια με κίονες και γυαλιστερά μάρμαρα, μπορείς να διαλέξεις ζωή. Αρκεί να μη διαλέξεις ολόϊδια με του γείτονα από το ίδιο χωριό έξω από τη Ρανγκπούρ, και μπερδευτούν. Αλλά αυτό πού να το ξέρεις;

Και μέχρι να φτάσει εκείνη η ώρα, ότι και να συμβεί, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, σκυφτοί στα χωράφια θα φροντίζουμε τις τρυφερές, ζουμερές φράουλες που φυτρώνουν σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο – τί Πηνειός, τί Βραχμαπούτρα;- βουτηγμένες στα φυτοφάρμακα, για να φθάνουν κάθε πρωί άσπιλες και αλώβητες στον προορισμό τους, και να γεμίζουν με τον κατακόκκινο καρπό γυάλινα μπολ, αποχυμωτές, μπουκάλια λικέρ, βάζα μαρμελάδας. Κι άμα καμιά φορά σας φανούν πιο κόκκινες, δεν πειράζει, όλα μέσα στη ζωή είναι, όλα καμιά φορά μπορεί να συμβούν…).

* Η Ναντίνα Χριστοπούλου είναι ανθρωπολόγος.