Οι σύγχρονοι σκλάβοι με τις συμβάσεις

Η γενιά των συμβασιούχων, είναι η εξελιγμένη απάντηση του πελατειακού κράτους στην απόπειρα θεσμικής θωράκισης του κανονικού κράτους έναντι τέτοιων πρακτικών. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει και με τους χάκερς, οι πολιτικάντηδες βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά από τους διώκτες τους. Βρίσκουν δηλαδή διαρκώς νέους τρόπους για να αλώσουν το κράτος και να εκμεταλλευτούν την θεσμική ισχύ που αποκτούν, διά της δημοκρατίας είναι η αλήθεια. Έτσι δημιούργησαν μια τεράστια πελατειακή βάση με ανθρώπους που αγωνίζονται για μια τρίμηνη σύμβαση. Για ένα ψίχουλο ελπίδας ότι κάποτε θα γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι.

Πρόκειται για “εργαζόμενους ενός κατώτερου θεού” κατά παράφραση του γνωστού κλισέ. Για “σύγχρονους σκλάβους” συνεχίζοντας το μπαράζ των κλισέ. Οι Δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι “ελεύθεροι πολίτες’ της σύγχρονης εποχής. Αποφασίζουν αν θέλουν να δουλέψουν. Ειδάλλως το κράτος προσλαμβάνει έναν σκλάβο-συμβασιούχο ο οποίος με πολύ λιγότερα χρήματα και χωρίς δικαιώματα κάνει τη δουλειά των βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων.

Οι συμβασιούχοι, παρέχουν συχνά τις ίδιες υπηρεσίες αλλά αμείβονται λιγότερο, κοστίζουν λιγότερο, έχουν λιγότερα (ή καθόλου) δικαιώματα αλλά και ένα φοβερό πλεονέκτημα για τους πολιτικούς μπράβους. Η συνδιαλλαγή μαζί τους είναι συχνή. Ένας υπάλληλος που διορίστηκε από κάποιον πολιτευτή επί Ράλλη, δεν αποκλείεται να ψηφίζει σήμερα ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και ΑΝΕΛ. Με τον συμβασιούχο έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Η “εξυπηρέτηση” έχει ημερομηνία λήξης. Αν θέλει να επωφελείται των ευεργετημάτων, οφείλει να αποδεικνύει τακτικά την υποταγή του.

Η χρόνια ανοχή των θεσμών και της κοινωνίας σε τέτοια φαινόμενα, δημιούργησε ένα πρόβλημα φαινομενικά άλυτο. Οι συμβασιούχοι αυξήθηκαν τόσο πολύ σε αριθμό, που σύντομα θα αποτελούν την πλειοψηφία σε αρκετές υπηρεσίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ζητούν μονιμοποίηση όμως δεν ανήκουν όλοι στην ίδια κατηγορία οπότε ένας οριζόντιος νόμος δεν θα μπορούσε να επιλύσει το πρόβλημα.

Υπάρχουν συμβασιούχοι που πράγματι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και άλλοι που με μέσον “διορίστηκαν” για λίγο και ευελπιστούν να τους πάρει η μπάλα μαζί με τους κανονικούς εργαζόμενους. Υπάρχουν και άλλοι που είναι πραγματικοί συμβασιούχοι καθώς οι ανάγκες των υπηρεσιών τους είναι όντως εποχικές. Δεν μπορούν να μονιμοποιηθούν και να αμείβονται όλο το χρόνο για εργασία τριών μηνών.

Άλλωστε η θεσμική θωράκιση του κράτους έγινε μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης. Το άρθρο 103 του Συντάγματος αναφέρει ρητά ότι “Απαγορεύεται η από το νόμο μονιμοποίηση προσωπικού που υπάγεται στο πρώτο εδάφιο ή η μετατροπή των συμβάσεων του σε αορίστου χρόνου. Οι απαγορεύσεις της παραγράφου αυτής ισχύουν και ως προς τους απασχολούμενους με σύμβαση έργου”. Τι δεν καταλαβαίνει ακόμη και τώρα ο κος Σκουρλέτης όταν αναφέρει ότι “η κυβέρνηση επεξεργάζεται την κατάθεση νομοθετικής ρύθμισης που θα διασφαλίζει την παραμονή των συμβασιούχων-παρατασιούχων (πρόκειται για νέο όρο, πιο αμετάφραστο ακόμη και από τη λέξη φιλότιμο) στην εργασία, για ακόμη μερικούς μήνες, μέχρι να υλοποιηθούν οι μόνιμες προσλήψεις”;

Ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνει ας ρωτήσει ενδεχομένως την κυρία Γεροβασίλη η οποία από το Βήμα της Βουλής είπε: “Αν ακολουθήσουμε τη μετατροπή των συμβάσεων που προσκρούει στο Σύνταγμα το επόμενο πρωί αντίρροπες δυνάμεις θα προσφύγουν στο ΣτΕ ή στο Ελεγκτικό Συνέδριο και γνωρίζουμε τι θα συμβεί”.

Αν και αποτέλεσε κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, δυόμισι χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας η “δεύτερη φορά αριστερά” δεν έχει κάνει τίποτε για το θέμα. Συνεχίζει να εκμεταλλεύεται την ανάγκη των ανθρώπων για οποιαδήποτε εργασία καταπατώντας βάναυσα εργατικά και άλλα δικαιώματα, για τα οποία δήθεν κόπτεται. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το  status quo στο δημόσιο είναι τέτοιο ώστε η επίλυση του θέματος να απαιτεί λύσεις τύπου “Γόρδιου Δεσμού”. Ουδείς όμως θέλει να αναλάβει το πολιτικό κόστος να απολύσει τους μετακλητούς κηφήνες που ενώ θα έπρεπε π.χ. να μαζεύουν τα απορρίμματα αράζουν άεργοι σε διάφορα γραφεία. Έτσι ώστε να μπορεί να προσλάβει τους κανονικούς ανθρώπους που με συμβάσεις πείνας (έργου τις ονομάζουν) κάνουν τη δουλειά των μόνιμων. Αυτή θα ήταν μια λύσις αλλά απαιτεί αξιολόγηση που ως γνωστός και ταμπού είναι και αμφίβολο ότι θα πραγματοποιηθεί σωστά και όχι ξανά με κομματικά κριτήρια και τις περιβόητες προσωπικές συνεντεύξεις.

Όλη αυτή η στρέβλωση βεβαίως δεν δικαιολογεί όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στη χώρα. Δεν αποτελεί άλλοθι για να πνίγεται η χώρα μεσούσης της τουριστικής περιόδου στο σκουπίδι. Δεν αποτελεί άλλοθι για τις δήθεν δυναμικές κινητοποιήσεις με τραμπουκισμούς των επίσης υπαλλήλων αστυνομικών. Η αδικία δεν μπορεί να θεραπεύεται με αυτοδικία.

Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).