Το ελληνικό δικαίωμα και η ουγγρική παράνοια

“Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να καταργεί το δικαίωμα της Ουγγαρίας να αποφασίσει σχετικά με την μετεγκατάσταση προσφύγων” δήλωσε υπερασπιζόμενος την απόφασή του να οδηγήσει τη χώρα σε δημοψήφισμα ο πρωθυπουργός της χώρας Βίκτορ Ορμπάν. Αν σας θυμίζει κάτι είναι γιατί παρόμοια επιχειρηματολογία ακούσαμε πέρυσι το καλοκαίρι στο δικό μας δημοψήφισμα.

Τα κοινά μεταξύ των δύο δημοψηφισμάτων δεν σταματούν εκεί. Όπως και στο δικό μας, οποιαδήποτε και αν είναι η ετυμηγορία του Ουγγρικού λαού, η πραγματικότητα θα έρθει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Ακόμη αναρωτιόμαστε τι αποκόμισε η Ελληνική Κυβέρνηση από το δημοψήφισμα. Οι πολίτες ψήφισαν περήφανα ΟΧΙ, αλλά η κυβέρνηση που επίσης είχε ταχθεί υπέρ του περήφανου ΟΧΙ, τελικώς εφάρμοσε το περήφανο ΝΑΙ και ψήφισε το καλύτερο μνημόνιο όλων των εποχών. Ας μη γελιόμαστε, η πολιτική του ΟΧΙ κουβαλούσε μαζί της και το τέλος της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ένωση. Ο Τσίπρας το αντελήφθη και -ορθώς- δεν σήκωσε το βάρος μιας τέτοιας ιστορικής απόφασης.

Ο Ορμπάν, ακόμη και αν λάβει τη σχετική εντολή από τους Ούγγρους, θα πρέπει επίσης να αποφασίσει αν θα θέσει τη χώρα του εκτός Ένωσης. Η μη συμμόρφωση με τις κοινές αποφάσεις μοιραία οδηγεί στον απομονωτισμό. Αυτό δεν είναι σίγουρο ότι το ξεκαθαρίζουν οι πολιτικοί στους πολωμένους ψηφοφόρους.

Δεν μπορεί κανείς να επιλέγει από το μενού της ΕΕ μόνο το φιλέτο και τους αστακούς. Τα μεγάλα προνόμια που διασφαλίζει η συμμετοχή στην Ένωση (πολύ περισσότερο για όσους συμμετέχουν και στην νομισματική ένωση), συνεπάγονται και υποχρεώσεις. Γι’ αυτά τα προνόμια έσπευσαν άπαντες να συμμετάσχουν. Τώρα σταθμίζουν τα οφέλη και το “κόστος” (πολιτικό ή άλλο) και ζητούν προνομιακή μεταχείριση.

Διάφοροι πιστεύουν ότι θα καταφέρουν καλύτερα μόνοι τους να μην επιτρέψουν σε πρόσφυγες να πατήσουν τα τιμημένα χώματα της πατρίδας τους. Η Europol το θεωρεί αμφίβολο για την Βρετανία, που μοιάζει πιο οργανωμένη σ’ αυτά τα θέματα από τους Ούγγρους. Σε κάθε περίπτωση αν χτυπήσει τους αδελφούς Ούγγρους μια διαφορετικού τύπου καταστροφή, τότε θα προστρέξουν στους εταίρους ή και στον διεθνή παράγοντα για βοήθεια.

Στην πραγματικότητα είναι δικαίωμα των Ούγγρων να γυρίσουν την πλάτη στα προβλήματα των προσφύγων και να κλείσουν τα σύνορά τους. Όπως ήταν και δικό μας δικαίωμα να μην τηρήσουμε τις συμφωνίες που είχαν συνάψει οι δανειστές με το ελληνικό κράτος. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις θα θέταμε εαυτούς εκτός ΕΕ. Κανείς δεν θέλει για συνέταιρό του κάποιον που προσδοκά στα κέρδη αλλά αρνείται να επιμεριστεί τις ζημιές.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει ανέτοιμη να επιβάλλει στα κράτη μέλη την τήρηση των συμφωνηθέντων. Η εμπειρία όμως έχει δείξει ότι δεν πρέπει κανείς να υποτιμά τη δύναμη της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Αν οι Ούγγροι επιλέξουν τη μη συμμόρφωση με τις κοινές αποφάσεις, θα υπάρξουν συνέπειες και θα πρέπει να είναι και σοβαρές. Αν “περάσει” το μπαϊράκι της Ουγγαρίας, θα έχουν να διαχειριστούν πάμπολλα ταυτόχρονα παράλογα αιτήματα. Τίποτε δεν θα μπορεί να αποτρέψει τη διάλυση.

Αφού μάθαμε για τα νταούλια και για τις γκάιντες, καιρός είναι να μάθουμε και για τις Ουγγρικές Ραψωδίες. Η τοποθέτηση των Ούγγρων και όσων άλλων αρνούνται τη συνδρομή στους πρόσφυγες χαρακτηρίζεται από τους κατά τόπους λαϊκιστές ως εθνική κυριαρχία. Για όλους τους υπόλοιπους είναι απλώς μια φρικαλέα πράξη. Όσο για τους Έλληνες; Εκνευρίζονται με τις ενέργειες της Ουγγρικής ηγεσίας και προσπαθούν ακόμη να διαχωρίσουν τα όρια της δημοκρατίας από την παράνοια. Το δικό μας δημοψήφισμα απεδείχθη μάταιο και άνοιξε επικίνδυνους δρόμους για τους υπόλοιπους επαναστάτες της Ευρώπης. Ίσως τώρα να μοιάζει πολύ πιο μάταιος και ο φανατισμός του περσινού καλοκαιριού.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)