Τέμπη: Αστείοι μέσα στο δράμα

Από χθες είμαστε όλοι, για ακόμα μια φορά, χημικοί μηχανικοί. Και εντάξει, εγώ και εσείς μπορούμε να λέμε ό,τι μας καπνίσει για το πόρισμα του καθηγητή Καρώνη. Εχουμε απλώσει τις αρίδες μας στο καφενείο και το συζητάμε. Οι συγγενείς των θυμάτων, που έχουν εγκύψει και με επαγγελματική συνδρομή στο θέμα, διατηρούν κάθε δικαίωμα στο σχολιασμό. Η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης τι ακριβώς παριστάνουν όταν αξιολογούν επιστημονικά πορίσματα;

Υπό κανονικές συνθήκες δεν είναι δουλειά τους ο σχολιασμός και η αξιολόγηση. Το πόρισμα κατατέθηκε στη Δικαιοσύνη και εκεί θα αξιολογηθεί ως προς την εγκυρότητα και την αξιοπιστία του. Το να πανηγυρίζεις για το περιεχόμενο του ή να αμφισβητείς την ειλικρίνεια του είναι, τουλάχιστον, άστοχο και αδόκιμο.

Αλλά εδώ δεν βρισκόμαστε σε μία κανονική χώρα. Και όταν τον τελευταίο χρόνο έχουμε αφήσει την ουσία του δράματος στην άκρη και μας απασχολεί κάτι ανάμεσα σε θρίλερ και θεωρία συνωμοσίας, είναι απολύτως λογικό να σφάζονται παλικάρια πάνω από επιστημονικά πορίσματα.

Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, στο δημόσιο διάλογο και, κατ’ επέκταση στην κοινή γνώμη, υπάρχουν δύο συγκρουόμενες απόψεις σχετικά με τα αίτια της έκρηξης.

Η μία άποψη, με την οποία ταυτίζεται η κυβέρνηση, το πόρισμα Καρώνη, αλλά και οι περισσότερες εκθέσεις που έχει στα χέρια του ο ανακριτής, δεν διακρίνει παράνομο φορτίο στο τρένο. Ούτε από κάποιο λαθρέμπορο, ούτε από τον μηχανοδηγό.

Η άλλη άποψη, που ασπάζεται τμήμα της αντιπολίτευσης, μερίδα των συγγενών και κομμάτι της κοινής γνώμης, καταγγέλλει την τέλεια συνωμοσία στην οποία συμμετείχαν η κυβέρνηση, η Πυροσβεστική, η Αστυνομία και το Πολυτεχνείο. Δεν μου φαίνεται και τόσο λογικό να έχουν συνεργαστεί τόσοι άνθρωποι σε ένα σκοτεινό σχέδιο συγκάλυψης χωρίς να ανοίξει στόμα, αλλά δεν έχω καμία πρόθεση να σας πείσω επί του θέματος.

Αυτό που ξέρω, είναι ότι μία εθνική τραγωδία δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει σε καθολική κάθαρση. Οτιδήποτε και αν αποφασίσει η Δικαιοσύνη, θα υπάρχουν αμφιβολίες από ένα κομμάτι της κοινής γνώμης. Και αν θέλετε να το δούμε συνολικά, ως κοινωνία, χειριστήκαμε το θέμα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Εννοείται ότι η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει στην κυβέρνηση που είχε και τον πρώτο λόγο στην επιχειρησιακή διαχείριση. Ομως ανεύθυνα συμπεριφέρθηκε και εκείνο το τμήμα της αντιπολίτευσης που επένδυσε σε εξαφανισμένα βαγόνια και δεξαμενές λαθρεμπόρων.

Βέβαια η ουσία της υπόθεσης δεν αλλάζει. Τα αίτια της τραγωδίας βρίσκονται στη μεγάλη καθυστέρηση στο έργο εκσυγχρονισμού του σιδηροδρόμου. Και αυτή η καθυστέρηση οδήγησε 57 ζωές στο θάνατο επειδή το σύστημα ήταν ευάλωτο στο ανθρώπινο λάθος. Αυτή είναι η ουσία. Ετσι όμως όπως μπλέξαμε με τα ξυλόλια, είναι πολλοί ανάμεσα μας που δεν μπορούν να το καταλάβουν. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το τραύμα από το αφήγημα, είναι καταδικασμένη να μην θρηνεί, αλλά να φωνασκεί. Και αυτό είναι το πιο θλιβερό μετά την ίδια την τραγωδία.