Θέλω κάτι να σου δείξω

Φίλες από μικρά παιδιά. Εκείνες τις εποχές, τις πολύ δύσκολες, μετά τον πόλεμο. Η μια πέρασε τον ωκεανό και έστησε τη ζωή της  σε άλλη ήπειρο, η άλλη έμεινε στην πόλη που μεγάλωσε. Τα παιδιά τους, σχεδόν συνομήλικα, έμαθαν από μικρά ότι ήταν μεταξύ τους φίλοι, πριν ακόμα να γνωριστούν. Οι πολύχρωμες χριστουγεννιάτικες κάρτες απαντιόντουσαν με γράμματα διπλωμένα προσεκτικά μαζί με φύλλα από ξεραμένο βασιλικό “για να ενθυμείσαι”. Όπως έφευγαν τα βαζάκια με ελιές πράσινες τσακιστές, έτσι έφθαναν άλλα με “βιταμίνες για το παιδί, να του ανοίξει η όρεξή του”. Φανελένιες νυχτικές για το χειμώνα, ζέρσεϊ φορέματα για το καλοκαίρι, κρέμες για τα χέρια, το λαιμό και το πρόσωπο, μετέφεραν κάθε τόσο το αμερικάνικο όνειρο μέσα σε ταχυδρομικά πακέτα. Και τούμπαλιν, η νοσταλγία της πατρίδας τρεφόταν με λιχουδιές και μυρωδικά σε πακέτα παρόμοια. Και μαζί αμέτρητα άλλα δώρα, τηλεφωνήματα, ατέλειωτες κουβέντες “τώρα που έχω τζάμπα κλήσεις στο εξωτερικό”, αλλά και επισκέψεις της μιας στην άλλη. Και σχέδια, πολλά σχέδια: για το καλοκαίρι, για τις γιορτές, για εκείνη την εκδρομή που όλο λένε να πάνε μαζί.

Σε μια από αυτές  τις επισκέψεις, με το που έφτασε στο σπίτι του καταπράσινου αμερικανικού προαστίου με τα ψηλά δέντρα  -πάνε τώρα είκοσι χρόνια- την πήρε αμέσως από το χέρι. “Πάμε στο δωμάτιό μου, θέλω κάτι να σου δείξω”, της είπε. Έκλεισε την πόρτα, στάθηκε απέναντί της, και στο λιγοστό φως που έμπαινε από τις γρίλλιες ξεκούμπωσε τη μπλούζα της. “Ήθελα εσύ να το ξέρεις.”

Πισωπάτησε στη θέα του άδειου σουτιέν, κλονίστηκε. Η ουλή που είχε μείνει στη θέση του ακρωτηριασμένου μαστού ρούφηξε τη δύναμή της, το γέλιο από το στόμα της, όλα όσα είχε φέρει μαζί της για να πει. Κατάπιε τη γλώσσα της και στάθηκε εκεί αβέβαιη, με κομμένα τα πόδια, μην τολμώντας να την αντικρίσει στα μάτια. Μια σκιά πήγε ξαφνικά και καρφώθηκε πάνω σε όλα όσα τις έδεναν, τις αναμνήσεις, τα νεανικά όνειρα που άφησαν πίσω, τις τωρινές χαρές, τις προσδοκίες, τα σχέδια -ποια σχέδια;- για το μέλλον. Σαν να αλλοιώθηκαν σε μια στιγμή όλα, σαν να μη μπορούσε πια τίποτα να μείνει το ίδιο.

Όταν κατάφερε να τραβήξει το βλέμμα από το κενό, είδε μέσα από τα θολωμένα μάτια της την άλλη να χαμογελάει. “Ξέρω” της είπε. “Τώρα πια όμως δεν έχω κίνδυνο”.

Είκοσι χρόνια μετά, τα πακέτα συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται. Όχι ότι κάνουν και πολλά πια οι κρέμες, αλλά έτσι, από πείσμα. Μιλάνε για ώρα στα τηλέφωνα, ακόμα και αργά τη νύχτα. Εξακολουθούν να σχεδιάζουν εκείνη την εκδρομή, που ακόμα δεν έχει γίνει. Αυτές όμως μπορούν και σχεδιάζουν.

* Η Ναντίνα Χριστοπούλου είναι ανθρωπολόγος.