Φέρε τα λεφτά στο σπίτι!

Φέρε τα λεφτά στο σπίτι!

Η πρόταση του Ποταμιού για επαναπατρισμό των καταθέσεων των πολιτικών προσώπων αποδεικνύει ότι - στο κλίμα αναμέτρησης που διαμορφώνεται - ακόμα και οι τυπικοί ευρωπαϊστές μπορούν να καταθέτουν αντι-ευρωπαϊκές ιδέες

Η απόφαση της κυβέρνησης να νομοθετήσει υπέρ της συμμετοχής πολιτικών προσώπων σε offshore εταιρίες, με το επιχείρημα του εναρμονισμού της ελληνικής νομοθεσίας με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, προκάλεσε πολλές και δικαιολογημένες αντιδράσεις.
  
Η συνέχεια είναι γνωστή: η κυβέρνηση αντικατέστησε τη ρύθμιση, φέρνοντας στη θέση της μία άλλη. Υπό το βάρος μάλιστα των υπερβολών που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας περί ηθικού ελλείμματος της Αριστεράς, νομοθέτησε μία δρακόντεια διάταξη, που δεν απαγορεύει απλά σε πολιτικούς τη συμμετοχή σε offshore, αλλά τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε εταιρία του εξωτερικού.

Με τη βοήθεια και της Νέας Δημοκρατίας, που αποχωρώντας από τη συζήτηση στη Βουλή έδωσε νέα διάσταση στην έννοια του αυτογκόλ, η διάταξη αυτή είναι πλέον ένας οριακής συνταγματικότητας και υπέρμετρης αυστηρότητας νόμος του ελληνικού κράτους.

Η υπόθεση των offshore, πάντως, είναι πολλαπλά χρήσιμη, καθώς αποδεικνύει ότι η πόλωση έχει δηλητηριάσει σε τέτοιο βαθμό την πολιτική ζωή, που αποκλείει τη συνεννόηση ακόμα και για τα στοιχειώδη. Όπως αποδείχτηκε στη Βουλή, μάλιστα, η λογική των μηδενικών ανοχών διαστρέφει πολλές φορές το λόγο των πολιτικών δυνάμεων και προκαλεί απίστευτες αντιστροφές ρόλων.

Το Ποτάμι, για παράδειγμα, που αυτοσυστήνεται ως ο αυθεντικότερος εκφραστής του ευρωπαϊσμού και των μεταρρυθμιστικών ιδεών, κατάφερε επ’ αφορμή της αντιπαράθεσης για τις offshore να καταθέσει μια εξαιρετικά αντιευρωπαϊκή ιδέα.

Εγκλωβισμένο κι αυτό σε ένα περιβάλλον που δικαιώνει συνήθως την οξύτητα και όχι την οξύνοια, δεν αρκέστηκε να ταχθεί κατά της συμμετοχής του πολιτικού προσωπικού στα διοικητικά συμβούλια ή στο κεφάλαιο ξένων εταιριών. Ζήτησε να αποκλειστεί η δυνατότητα κατοχής λογαριασμών στο εξωτερικό και οι πολιτικοί που διαθέτουν χρήματα εκτός της χώρας να τα επαναπατρίσουν, πλην των ποσών που προορίζονται για ειδικές ανάγκες.

Ευτυχώς, που ο φίλος του Σταύρου Θεοδωράκη και επικεφαλής των φιλελεύθερων της ευρωβουλής  Γκι Φερχόφστατ δεν ήταν στην Ελλάδα για να πληροφορηθεί την πρόταση. Αν ήταν, ωστόσο, θα διαπίστωνε ότι η αντιπολιτευτική υπερβολή δεν είναι φυτό που ευδοκιμεί μόνο στις αυλές των άκρων και θα καταλάβαινε ότι το κλίμα που έχει διαμορφωθεί ενθαρρύνει εκδηλώσεις λαϊκισμού, ακόμα και σε χώρους που έχουν κάνει σημαία τους την ανάγκη της αντιμετώπισής του.

Το έχουμε υποστηρίξει και με άλλη ευκαιρία: η εικόνα που εμφανίζει η πολιτική σκηνή το τελευταίο διάστημα παραπέμπει σε μία πρωτοφανή ανατροπή των ρόλων. Η μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ στο ρεαλισμό και η συμφωνία με τους δανειστές που αναγκαστικά υλοποιεί, στοιχίζουν την αξιωματική αντιπολίτευση πίσω από ρητορικές που θυμίζουν τα αντιμνημονιακά μεγαλεία των Ζαππείων. Αλλά και τα κόμματα του μεσαίου χώρου, που νιώθουν όλο και πιο έντονη την ασφυκτική πίεση του διπολισμού, διαμορφώνουν έναν επιθετικό αντιπολιτευτικό λόγο, ο οποίος αναμεταδίδει το μήνυμα ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ “τα έδωσε όλα” χωρίς αντίσταση στα ευρωπαϊκά κέντρα ισχύος.

Κατεδαφίζοντας τα κόμματα όλες τις γέφυρες της μεταξύ τους επικοινωνίας, μοιάζει να βρίσκονται σε κρίση ταυτότητας ή και σε κενό στρατηγικής, προσπαθώντας άλλα να βολευτούν σε θέσεις που παλιότερα αποδοκίμαζαν κι άλλα να συνηθίσουν σε πρακτικές που κάποτε θεωρούσαν αδιανόητες. 

Το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του: όλοι φωνάζουν, κανένας δεν ακούγεται!

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος

 

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα