Πέρα από το άσπρο και το μαύρο…
Σε πείσμα των αποτιμήσεων και των αποτιμητών, το 2015 δεν συντελέστηκε ούτε η απόλυτη συμφορά ούτε γυρίσαμε οριστικά σελίδα
- 04 Ιανουαρίου 2016 06:02
Στις αποτιμήσεις και στους απολογισμούς του 2015 που βλέπουν αυτές τις μέρες το φως της δημοσιότητας, συναντώνται δύο “σχολές” ανάλυσης, που, αν και φαινομενικά δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, καταλήγουν λίγο – πολύ στο συμπέρασμα ότι η χώρα το 2015 επλήγη από ατομική βόμβα.
Σύμφωνα με την πρώτη “σχολή”, η Ελλάδα του 2015 πλήρωσε την αποκοτιά του πληθυσμού της να ρίξει την προηγούμενη κυβέρνηση και να παραδώσει την εξουσία στις ομάδες ατάκτων του ΣΥΡΙΖΑ, που ισοπέδωσαν την αγορά, ακύρωσαν το success story (;) και αμαύρωσαν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Πρόκειται για το δημοφιλές και σε μερίδα της κεντροαριστεράς “αφήγημα Σαμαρά – Βενιζέλου”, κατά το οποίο, αν δεν είχε υπάρξει η πολιτική αλλαγή, η Ελλάδα θα ήταν εκτός μνημονίων και θα έτρεχε πλέον στις λεωφόρους της ανάπτυξης.
Σύμφωνα με τη δεύτερη “σχολή”, η χώρα την περασμένη χρονιά δεν επλήγη από την πολιτική αλλαγή, αλλά από… ανεπανάσταση που εκδηλώθηκε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Η συγκεκριμένη ανάλυση θέλει την ομάδα περί τον Τσίπρα να πωλεί τα αγνά ιδεώδη της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο ξένο κεφάλαιο έναντι της παραμονής της στην εξουσία και να μεταλλάσσεται σε μνημονιακή συνιστώσα. Οι υποστηρικτές μάλιστα της συγκεκριμένης θέσης, ισχυρίζονται ότι τα κοινωνικά αποτελέσματα του τρίτου μνημονίου είναι απείρως χειρότερα από αυτά των προηγουμένων και εμφανίζουν την Ελλάδα ως καθημαγμένη χώρα, με μηδενική κυριαρχία και ισοπεδωμένα δικαιώματα.
Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο – όπως δεν συμβαίνουν και όσα υποστηρίζουν διάφοροι αγιογράφοι της σημερινής κυβέρνησης, που θεωρούν περίπου τα πάντα καλώς καμωμένα.
Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ανέτρεψε την πορεία προόδου της χώρας και απέτρεψε την έξοδο από τα μνημόνια (γιατί, απλούστατα, στα μνημόνια μας είχαν και οι προγενέστεροι μέχρι το λαιμό) ούτε κατέστρεψε την Ελλάδα, προδίδοντας τις αρχές της Αριστεράς (γιατί σε συνθήκες ευρωζώνης τα αριστερά κόμματα δεν μπορούν να παριστάνουν την κυβέρνηση του βουνού ή να φαντασιώνονται τριτοκοσμικά “μεγαλεία”).
Η Ελλάδα, παρά τις περί του αντιθέτου προεξοφλήσεις, δεν “διαλύθηκε το 2015” ούτε “παραδόθηκε στους δανειστές με σηκωμένα τα χέρια”, αλλά ούτε και “γύρισε οριστικά σελίδα”… Κουρασμένη η κοινωνία από τη διαρκή λιτότητα, τραυματισμένη βαθιά από την ανεργία, εμπιστεύθηκε – σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις – τον Τσίπρα, φορτώνοντάς τον με την ευθύνη να βγάλει τη χώρα από το θανάσιμο κύκλο της κρίσης, κρατώντας τη παράλληλα στην τροχιά της ευρωζώνης.
Το 2015 ήταν η πιο πυκνή σε γεγονότα χρονιά που ζήσαμε. Η πιο δραματική. Το δρομολόγιο από τη Σκύλα του Grexit στη Χάρυβδη της μόνιμης λιτότητας το κάναμε πολλές φορές, με ευθύνη τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της μερίδας των εταίρων, που δημιούργησαν στη χώρα συνθήκες ασφυξίας. Η μετακίνηση της κυβέρνησης σε θέσεις ρεαλιστικές, το τέλος των ψευδαισθήσεων που είχαν καλλιεργηθεί από την εποχή του “μνημονίου – αντιμνημονίου” και η ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ, που από αριστερός χώρος μεταπλάθεται σταδιακά σε κόμμα της ευρωπαικής Αριστεράς, ανήκουν σαφώς στα θετικά. Οι δισταγμοί, οι καθυστερήσεις, οι πολιτικές χωρίς ορατό προοδευτικό – μεταρρυθμιστικό στίγμα – είτε λόγω της προβληματικής συγκατοίκησης με τους ΑΝΕΛ είτε λόγω της επιβίωσης αντιλήψεων “αριστερού κόστους” – συγκαταλέγονται στις αρνητικές όψεις.
Σε κάθε περίπτωση, μια χρονιά όπως αυτή που ζήσαμε – “Ιστορία σε ζωντανή μετάδοση”, τη χαρακτήρισε εύστοχα ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος – χρειάζεται πολλά περισσότερα για να αποτιμηθεί, από αναλύσεις του τύπου “όλα συμφορά” ή “όλα ευλογία”. Και μόνο η έκρηξη των μεταναστευτικών ροών και του προσφυγικού, εξέλιξης που απειλεί να σαρώσει τις καλοθρεμένες βεβαιότητες όλων μας για το μέλλον της Ευρώπης, αρκεί για να καταλάβουμε, γιατί οι “σχολές” που εξακολουθούν να επενδύουν στη λογική του “άσπρο – μαύρο”, δεν έχουν πλέον πολλά να προσφέρουν.
*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.
