Η Ηλιάνα Μαυρομάτη δεν είναι απλώς μία ηρωίδα του Καραγάτση

Είναι ένα κορίτσι που ήρθε στο θέατρο για να αποδείξει ότι η νέα γενιά δεν είναι όσο αδιάφορη θέλουμε να πιστεύουμε. (Ή να γκρινιάζουμε)

NEWSROOM
14 Μαΐου 2015 10:02

Εάν παρότι δεν θεωρείς εαυτόν θεατρόφιλο, το κορίτσι της φωτογραφίας κάτι σου θυμίζει, τότε πιθανότατα είσαι και εσύ ένας από όλους εμάς που τα Σαββατοκύριακα του χειμώνα που -μάλλον- πέρασε χάζευες τα σήριαλ που έπαιζε σε επανάληψη ο Antenna μέχρι να αρχίσουν τα Φιλαράκια στο Star.

Θυμάσαι λοιπόν, εκείνο το ομολογουμένως πολύ όμορφο κορίτσι που σε έκανε να χάσεις το επεισόδιο που ο Ρος φοράει εκείνο το δερμάτινο κολλητό παντελόνι; Καλά προφανώς και όχι. Γιατί αυτό το επεισόδιο είναι άχαστο. Ωστόσο, έχεις καταλάβει για ποιο κορίτσι σου μιλάω.

Η Ηλιάνα Μαυρομάτη, κόρη του Βασίλη Μαυρομάτη και της Λίλας Καφαντάρη (ναι, πιθανότατα να σου θύμιζε κάτι και λόγω της μητέρας της αφού είναι ΙΔΙΕΣ) μου έδωσε ραντεβού σε ένα υπέροχο καφέ στην πλατεία Βικτωρίας.

Ανοίγω μία παρένθεση για να πω ότι το χαρακτηρισμό «υπέροχο», τον εννοώ. Και κλείνω την παρένθεση στα μούτρα όσως υποστηρίζουν ότι στην Πλατεία Βικτωρίας δεν έχεις καμία δουλειά εάν δεν είσαι φοιτητής ή μετανάστης. Από όσο γνωρίζω, δεν είμαι τίποτα από τα δύο.

Συναντηθήκαμε περίπου δύο ώρες πριν την παράστασή της. Ήταν Κυριακή και είχε απογευματινή. Παραγγείλαμε καφέ και αρχίσαμε να μιλάμε. Δεν ξέρω εάν φταίει το γεγονός ότι έχω παρακολουθήσει τις -αρκετές για την ηλικία της- δουλειές της επί σκηνής, ωστόσο, ένιωσα ότι μιλάω με έναν άνθρωπο που τον ξέρω. Ή τέλος πάντων, με έναν άνθρωπο που δεν συναντώ πρώτη φορά.

Πριν πατήσω το rec όμως, θα ήθελα να στην «μάθω» λίγο και εσένα. Για να μπεις στην παρακάτω συζήτηση επί ίσοις όροις.

Η Ηλιάνα…

Ξεκίνησε από την ομάδα της Ελένης Σκότη και έκτοτε έχει συνεργαστεί με μεγάλα θεατρικά σκηνοθετικά ονόματα όπως αυτό του Κώστα Φιλίππογλου (υποδυόμενη την Τίρζα, ήταν μοναδική).

Είναι κολλημένη με το Game of Thrones. Ναι, και εγώ έπεσα από τα σύννεφα μόλις το έμαθα.

Τρελαίνεται για τα ρεμπέτικα. Μάλιστα, κάποιες φορές τα τραγουδάει. Μη σου πω και επαγγελματικο-ερασιτεχνικά.

Αν υπάρχει μία ατάκα που να τη χαρακτηρίζει, αυτή είναι το εν οίδα ότι ουδέν οίδα.

Δευτερόλεπτα πριν πατήσω το rec, ένας ηλεκτρονικός κούκος μας ενημέρωσε ότι η ώρα ήταν 5.

(Καλά διάβασες, ήταν ηλεκτρονικός)

Προέρχεσαι από μία οικογένεια ηθοποιών. Να υποθέσουμε ότι η επιλογή σου να ακολουθήσεις το δρόμο της υποκριτικής εντάσσεται στην κατηγορία «αμαρτίες» γονέων παιδεύουσι τέκνα;

Ναι, ίσως. Όχι μόνο επειδή βρέθηκα από πολύ μικρή σε έναν επαγγελματικό χώρο, αλλά κυρίως, γιατί βλεπα και τους δύο γονείς μου τρελαμένους με αυτήν τη δουλειά. Στην εφηβεία μου βέβαια, αποφάσισα κάτι εντελώς διαφορετικό. Ήθελα να γίνω βιολόγος, γιατρός. Τελικά, κατέληξα στην Φυσική την οποία σύντομα άφησα για το θέατρο…

Το θέατρο ή την τηλεόραση;

Το θέατρο. Μέσα μου δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Άσε που εδώ που τα λέμε, γενικότερα στην Ελλάδα δεν τίθεται και θέμα σύγκρισης. Στην Ελλάδα έχουμε ελάχιστες τηλοπτικές παραγωγές πια.

… (τώρα να της έλεγα ότι έχει άδικο;)

Η τηλεόραση είναι ένα πάρα πολύ δυνατό μέσο. Οι συντελεστές της εκτίθενται πάρα πολύ για να επιλέξουν να κάνουν κάτι μη καλλιτεχνικό.

Να πάμε λίγο μία ερώτηση πίσω γιατί για να σου είμαι ειλικρινής, μπερδεύτηκα λίγο. Μου είπες πριν ότι άφησες τη Φυσική για το θέατρο, ωστόσο ξεκίνησες από την τηλεόραση. Σωστά; Σε θυμάμαι στο Λίτσα.com. Εσύ ήσουν, δεν μπορεί…

Ναι. Ήταν η πρώτη μου δουλειά. Έκανα σκέψου έναν τρίτο-τέταρτο ρόλο όχι δηλαδή κάτι εξαιρετικά σημαντικό και όμως μέχρι σήμερα, με αναγνωρίζουν. Σκέψου. Το θέατρο δεν είναι τόσο προσβάσιμο όσο η τηλεόραση.

Στην τηλεόραση ο άλλος πατάει το κουμπί του και σε μαθαίνει. Με τρομάζει λίγο η τηλεόραση.

Άρα το θέατρο κερδίζει ως το «μικρότερο» κακό.

Γέλια και χαρές.

Αλήθεια, πώς πήγε η μετάβαση από ένα κωμικό σήριαλ σε ένα θα το πω, σοβαρό θέατρο. Από την Λίτσα στην Τίρζα (!);

Κοίτα όταν έκανα τη Λίτσα, ήμουν 21. Πολύ μικρή. Σε αυτήν την ηλικία λοιπόν, και χωρίς καμία κατεύθυνση από τη σχολή στην οποία και φοιτούσα το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να λειτουργήσω ενστικτωδώς. Και να μπορώ άμεσα να βιοποριστώ από αυτήν τη δουλειά.

Και, η τηλεόραση είναι που έχει τα λεφτά…

Ναι. Και ταυτόχρονα, εμένα μου «έκατσε» καλά το concept στο οποίο μου πρότειναν να συμμετάσχω. Την Όλγα Μαλέα, την οποία εκτιμούσα ούτως ή άλλως ως κινηματογραφίστρια, οπότε όταν με ζήτησε, δεν είχα κάποιον σοβατό λόγο να αρνηθώ.

Αφού τελείωσα τη σχολή και άρχισα τις συνεργασίες στο θέατρο, άρχισα να δημιουργώ ένα κριτήριο.

Αν σκεφτούμε ότι παρά το νεαρό της ερμηνευτικής σου ηλικίας, έχεις συνεργαστεί με μεγάλα σκηνοθετικά ονόματα όπως αυτά των Δημήτρη Τάρλοου και Κώστα Φιλίππογλου το συγκεκριμένο κριτήριο, το λες και πολύ καλό. Αλήθεια, πώς το απέκτησες;

Από τις σωστές επιλογές. Όχι των ονομάτων. Αλλά των ανθρώπων εκείνων που πιστεύω ότι μπορούν να μου προσφέρουν την μαθητεία που χρειάζομαι να παίρνω από κάθε παράσταση. Από την πλευρά μου, προσεγγίζω ανθρώπους που εκτιμώ καλλιτεχνικά. Που βλέπω ότι θα με πάνε παρακάτω.

Έτσι όπως μου το λες, υποθέτω ότι η πρόταση ενός όχι και τόσο γνωστού σκηνοθέτη, δεν θα γινόταν αποδεκτή από σένα…

Όχι εντάξει. Απλώς πριν του δώσω την απάντησή μου, θα θελήσω πρώτα να τον γνωρίσω. Να καταλάβω πώς σκέφτεται, πώς αντιμετωπίζει την υποκριτική, τι θέατρο κάνει.

Στον Τάρλοου (το σκηνοθέτη της Μεγάλης Χίμαιρας στην οποία και συμμετέχει)τι σε έκανε να πεις το ναι;

Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο κυριότερος, το γεγονός ότι το συγκεκριμένο έργο του Καραγάτση εντελώς τυχαία το είχα διαβάσει πρόσφατα και είχα πάθει πλάκα. Σίγουρα έπαιξε τεράστιο ρόλο το όνομα του Δημήτρη Τάρλοου στους συντελεστές καθώς πέρα από μεγάλος θεατράνθρωπος ήταν και εγγονός του Καραγάτση. Αυτή του η ιδιότητα μου έδινε μία σιγουριά ως προς την προσέγγιση.

Πιστεύεις ότι το όνομα του Καραγάτση είναι αυτό που «τραβάει» τόσο και το κοινό;

Ναι, ξεκάθαρα. Είναι ένα μυθιστόρημα που ειδικά οι μεγαλύτερες γενιές, το έχουν λατρέψει. Σίγουρα παίζει ρόλο και η ιστορία του θεάτρου Πορεία που έχει χτίσει το κοινό του όλα αυτά τα χρόνια και φυσικά, οι συντελεστές. Επίσης, ένας ακόμη παράγοντας επιτυχίας είναι και το γεγονός ότι το έργο είναι ελληνικό. Διαδραμματίζεται στην Ελλάδα. Αφορά στα ελληνικά ζητήματα.

Εσένα σε αφορούν τα ελληνικά ζητήματα;

Φυσικά. Κυρίως με ενδιαφέρουν τα κοινωνικά. Γιατί πιστεύω ότι μεταξύ άλλων αυτός είναι ένας από τους σημαντικότερους ρόλους του θεάτρου: Η παιδεία.

Και τι καταφέρνει να μας μάθει;

Ότι ουσιαστικά, δεν ακουμπάμε τα πολύ σοβαρά θέματα.

Προσπαθώ να καταλάβω τι νοείται ως σοβαρό θέμα για σένα. Το bullying για παράδειγμα, ανήκει σε αυτήν την κατηγορία;

Όχι. Το bullying είναι μεν σοβαρό, ωστόσο η θέση απέναντι του δεν πλήττει κάποιον. Όλοι κατά του είμαστε. Το να πάρεις μία βαθιά πολιτική θέση, ωστόσο, πλήττει αρκετούς. Αυτό έκαναν οι παλιοί συγγραφείς. Έπαιρναν θέση. Τώρα πια, δεν υπάρχουν πολλοί να το κάνουν. Πολλοί φοβούνται την έκθεση.

Μα, το θέατρο είναι η επιτομή της έκθεσης…

Δεν αναφέρομαι στην έκθεση του ναρκισσισμού σου. Αναφέρομαι στην έκθεση της άποψής σου.

Άρα εάν αναζητούσαμε την -εντελώς κοινότοπη- «συνταγή της επιτυχίας» ένας ηθοποιού, θα μπορούσαμε σαν πρώτο συστατικό να βάλουμε την όσο το δυνατόν λιγότερη έκφραση της άποψής του;

Σαν πρώτο συστατικό και μάλλον μοναδικό, πρέπει να βάλουμε την πολλή δουλειά. Με την έννοια της προσπάθειας για προσωπική εξέλιξη. Πρέπει να αγαπάς τους ανθρώπους και να μπορείς να βγάζεις απέξω το εγώ σου, το ναρκισσισμό σου, τις όποιες ανασφάλειές σου. Αυτή είναι άλλωστε η ουσία του θεάτρου.

Έχεις σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις;

Συνέχεια το σκέφτομαι.

Ναι, ένιωσα κάπως άσχημα, το παραδέχομαι.

Και πώς «επανέρχεσαι»;

Σκέφτομαι ότι το πολύ πολύ, θα κάνω κάτι άλλο.

Όπως;

Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να σκεφτώ σε τι άλλο θα μπορούσα να δώσω όλο μου το είναι.

Θα αναλάμβανες για παράδειγμα ρόλο καλλιτεχνικού διευθυντή;

Αμέ. Θα μου άρεσε πολύ. Μου αρέσει η δραματουργία. Κάθομαι με τις ώρες και ψάχνω έργα, καινούρια ή παλιά.

Και ποια σε «κερδίζουν» πιο εύκολα; Τα καινούρια ή τα παλιά;

Έχω μία αδυναμία στα κλασικά. Αλλά, είναι μεγάλη η ικανοποίηση όταν ανακαλύπτεις καινούρια έργα που ξέρεις ότι κάποτε, ίσως γίνουν κλασικά.

Έτσι όπως σε ακούω, δεν πρέπει να έχεις κάποιον αγαπημένο ρόλο, ωστόσο, θα ρωτήσω, έτσι για το τυπικό του πράγματος…

Δεν έχω, πράγματι. Όλοι μου αρέσουν. Αρχαία τραγωδία θα ήθελα πολύ να κάνω. Τσέχωφ, Στρίνμπεργκ.

Άθελά μου, σε κάνω εικόνα στην Τίρζα. Μία παράσταση στην οποία ανέδειξες σε μεγάλο βαθμό τις σωματικές σου ικανότητες επί σκηνής. Γενικά, πέρα από τους κλασικούς και τους αρχαίους τραγωδούς, μήπως να έκανες και χοροθέατρο κάποια στιγμή;

[Γέλια]Το σώμα για έναν ηθοποιό είναι το μεγαλύτερο εργαλείο του. Ωστόσο, δεν ξέρω. Πιστεύω ότι ο θεατής έρχεται και για να ακούσει το έργο, όχι μόνο να το δει. Γενικά τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία πιο εικονοκλαστική προσέγγιση που εμένα δεν μου αρέσει τόσο.

Πόσο δίκιο έχει. Πόσο τα ίδια έλεγα όταν είδα το Σωσία. Πόσο με απογοήτευσε αυτή η παράσταση σε ό,τι αφορά το κείμενο. Πόσο εκτός θέματος θα βγω αν της το πω.

Δεν της το είπα.

Ο κούκος χτύπησε και πάλι. Ηλεκτρονικά αλλά μελωδικά. Ήρθε η ώρα να την ευχαριστήσω και να της πω ότι περιμένω με χαρά να την ξαναδώ επί σκηνής.

*Κεντρική φωτογραφία: Στέφανος Σάμιος