Κριτική δίσκου: Abbie Gale – 2

H νέα δουλειά των Abbie Gale δίνει ακόμα ένα «φιλί της ζωής» στην ελληνική ροκ σκηνή.«
Βάλτο να το ακούσω ξανά! Τις κιθάρες!» ήταν η αντίδραση στο πρώτο άκουσμα του «2» των
Abbie Gale. «
Ξανά! Και Ξανά!». Με γύρισε 15 περίπου χρόνια πριν, όταν έπεσε στα χέρια μου μια κασέτα με την πρώτη δουλειά των Cranberries. Πολύ πριν γίνουν γνωστοί με το “Zombie”, πριν τους αγκαλιάσει το κοινό της Αγγλίας και όταν το Dreams ήταν απλώς μια επιτυχία στο αμερικάνικο ραδιόφωνο.



Προσπαθώντας να κάνω τις αναπόφευκτες συγκρίσεις πέρασε στο μυαλό μου η μισή βρετανική σκηνή των 90s. Αλλά για ακόμα μια φορά η πρώτη εντύπωση είναι η σωστή. Η πρώτη αντίδραση, είναι αυτή που δείχνει το δρόμο. Το «2» των Abbie Gale έχει, μέσα στην απλότητα της μουσικής του, την ίδια ομορφιά που είχε -και χάθηκε ever after- το «Everybody else is doing it…». Τις ίδιες καλές κιθάρες. Την ίδια προσήλωση σε ότι είναι κατεξοχήν ανθρώπινο.



Οι
Abbie Gale στο «2» δεν κάνουν αυτό που λέμε «σημαντική» μουσική. Δηλώσεις δεν υπάρχουν. Κοινωνικά ή πολιτικά μηνύματα -με εξαίρεση κάτι ψιλά στο Air- επίσης. Ο κόσμος των Abbie Gale έχει φως και σκοτάδι. Ήλιο και φεγγάρι, αγάπη και μίσος, γέλιο και δάκρυ, όνειρα και απογοήτευση. Ένας κόσμος μαγικός ακριβώς έτσι όπως είναι πλασμένος. Τραγούδια που ακροβατούν μεταξύ δύο καταστάσεων, δοσμένα με εσωστρέφεια και κάτω από το πέπλο της ατμόσφαιρας που καλλιεργούν τα αιθέρια φωνητικά της Evira και η συνολική δουλειά στην ενορχήστρωση.



Από εκεί και πέρα εσύ ακούς το «2» και το αισθάνεσαι όπως θες. Στο πρώτο μισό (1-6) παίρνεις τη θλίψη και αφήνεις τη χαρά στο υπόβαθρο. Στο δεύτερο βγαίνεις στο φως και αφήνεις πίσω σου τις σκιές. Αν θέλεις και το αντίθετο. Στο τέλος έρχεται το Danko με μια fifty-fifty προσέγγιση για συνοψίσει μια δουλειά που χαρακτηρίζεται από τη συνοχή της και ακούγεται απολαυστικά από την αρχή ως το τέλος. Από το πρώτο πιο θλιμμένο μισό θα ξεχωρίσει σίγουρα (και το ραδιόφωνο θα μας πυροβολήσει με) το Lovesong (2). Ένα ντουέτο -με όλη τη σημασία του όρου- της Evira με το Βασιλικό (Raining Pleasure). Στη δεύτερη, την πιο φορτισμένη, τη πιο ελπιδοφόρα το καλύτερο -γνώμη μου- τραγούδι του «2», το Air (10).



Καλύτερο τραγούδι στη θέση Νο10; Ναι! Γνώμη μου είπα και για να τη στηρίξω θα παραφράσω το Big Nick. Ιδού τα τρία καλύτερα rock-indie τραγούδια «θαμμένα» στο πίσω μέρος (8 έως 12) των άλμπουμ τους:

1. Exit – The Joshua Tree (U2)

2. Laid – Laid (James)

3. Daffodil Lament – No Need to Argue (The Cranberries)

Γιατί τα συγκεκριμένα; Γιατί κάπου πήρε και το αυτί μου στο «2» ψήγματα από shoegaze, λίγο arena και λίγο Eno στις ενορχηστρώσεις.



Και επειδή έχω μια ροπή προς θεωρίες συνομωσίας, εικάζω -οι υπεύθυνοι να διαψεύσουν – ατελείωτες συσκέψεις με θέμα «να βάλουμε το Lovesong μπροστά να μας ακούσει ο κόσμος ή όχι;». Κανένα πρόβλημα όμως! Είτε έτσι είτε αλλιώς, το κοινό που θα ακούσει και τελικά θα αγαπήσει το «2» θα φτάσει και μέχρι το Danko. Μπορεί να ακούγεται ως αυτοαναίρεση αλλά θα φτάσει μέχρι εκεί γιατί η μουσική τους είναι «σημαντική». Είναι «σημαντική» γιατί στην Ελλάδα, που πάντα θα δίνει τη μάχη της κιθάρας με το μπουζούκι, της καλώς εννοούμενης ευρωληγούρας με τη ληγούρα για χορό της κοιλιάς, τα τραγούδια του Salvatore έρχονται να κρατήσουν ζωντανή την ασθμαίνουσα ελληνική ροκ. Ή ποπ για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.



Για να έρθω τώρα και σε αυτό που είναι στο μυαλό των περισσοτέρων, η προοπτική της διεθνούς επιτυχίας για το «2» και τους Abbie Gale, θα κλέψω έναν επίλογο από μια ξενόγλωσση κριτική:



By all means, Abbie Gale should be playing big festivals this next summer, they should be on the cover of all major alternative rock magazines (για το δεύτερο και ιντερνετικά πάντα αδιαφορώ πλήρως!).
Τhey should be able to send their sounds to the interested world…



Συνυπογράφω!