Τα κορίτσια με τα περίεργα ονόματα λένε όμορφα τραγούδια

Η Ora Cogan μεγάλωσε στη δυτική ακτή του Καναδά και σήμερα γράφει στο Βανκούβερ. Η Nilüfer Yanya μεγάλωσε στο Τσέλσι, αλλά στις φλέβες της κυλά ιρλανδικό, τούρκικο και αίμα τροπικών. Η John Glacier έρχεται κι αυτή από το πολυφυλετικό Λονδίνο. 

Τρεις δημιουργοί λίγο πάνω, λίγο κάτω από τα 30 που αντιπροσωπεύουν διαφορετικά στυλ και προσπαθούν να ακουστούν σε ένα κατακερματισμένο περιβάλλον όπου όλα τείνουν στο εφήμερο. 

Ας τις γνωρίσουμε καλύτερα…

A SIDE

Ora Cogan, Formless
(Prism Tongue Records, 2023)

Με την Ora Cogan, τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Την ακούς και είτε έχεις το ένζυμο “Hope Sandoval”, είτε δεν το έχεις. Στη δεύτερη περίπτωση, πολύ λυπάμαι και ίσως είναι ανάγκη να πονέσεις πραγματικά αυτό το καλοκαίρι για να εκτιμήσεις τους Mazzy Star (μέχρι κι ο Four Tet τους σάμπλαρε στο τελευταίο του μυοχαλαρωτικό). 

Στην πρώτη περίπτωση, οι συνειρμοί είναι αυτόματοι, σχεδόν παβλοφικοί – Ora και Hope έχουν άλλωστε μοιραστεί και την σκηνή. Η καναδή τραγουδοποιός κυκλοφορεί τη μουσική της εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, ακολουθώντας το αρχετυπικό μοτίβο της singer-songwriter. Μικρές «σπιτικές» κυκλοφορίες, διασκευές σε ένα ευρύ φάσμα που εκτείνεται από την Irma Thomas ως τους Sonic Youth, πειραματισμοί από την εναλλακτική country ως το southern gothic, δίσκο με τον δίσκο έφτασε στο προπέρσινο Formless, σαφώς την πιο ολοκληρωμένη της δουλειά. Κι εκεί είναι πολύ δύσκολο να ακούσεις τα υπέροχα “High Noon”, “Cowgirl” και να μην αναβοσβήσουν κι άλλα λαμπάκια. Να την φανταστείς ως μούσα που δεν προλαβε να αναδείξει ο David Lynch ή ως ένα psych folk ξωτικό έτσι όπως ποζάρει στις promo photos με το βιολί και τα φορέματά της «αποπνέοντας την βουκολική γοητεία της americana» έγραψε κάποιος (προφανώς ενθουσιασμένος). 

Το Formless είναι ο καλύτερος τρόπος να μπει κανείς στο σύμπαν της, αλλά δεν είναι η τελευταία της δουλειά. Φέτος, κυκλοφόρησε ένα EP 4 τραγουδιών και 13 λεπτών με τίτλο Bury Me χωρίς να αλλάζει ύφος με το ομώνυμο τραγούδι, μάλιστα, να ενισχύει το Λιντσικό στοιχείο που λέγαμε πριν.

Νομίζω ότι εδώ υπάρχει ένα μυσταγωγικό χειμωνιάτικο λάιβ που θα δουν πολύ λίγοι και θα ζηλέψουν εκ των υστέρων σαφώς περισσότεροι…

Ακούστε το Formless και την υπόλοιπη δισκογραφία της Ora Cogan

 

B SIDE

Nilüfer Yanya, Dancing Shoes EP
(Ninja Tune, 2025)

 

H Nilüfer Yanya είναι σαφώς πιο γνωστή. Το περσινό τρίτο της άλμπουμ My Method Actor τα πήγε καλά στις λίστες με «τα καλύτερα της χρονιάς», ως το πιο ώριμο δείγμα της εναλλακτικής indie pop που μας προτείνει δειλά δειλά εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Αλλα και η ίδια είναι «καλό στόρι», γράφει καλά στον φακό κι έχει ένα πολύ ενδιαφέρον οικογενειακό δέντρο. Γονείς αμφότεροι εικαστικοί, η μητέρα της με καταγωγή από Ιρλανδία και Μπαρμπέιντος, ο πατέρας της από την Τουρκία. Κι αυτό είναι ίσως που την απομακρύνει από το παραδοσιακό pattern της τραγουδοποιού και τη φέρνουν περισσότερο στα μέτρα της Gen Z, σαν μια Billie Eilish που έχει ακούσει αρκετά Breeders. 

Το φετινό EP συμπληρώνει την εικόνα. Τέσσερα tracks, απόλυτα προσβάσιμα και «ραδιοφωνικά» (το “Cold Heart” πιο δημοφιλές, το “Kneel” μάλλον το καλύτερο) που την κρατάνε στην επικαιρότητα και διευρύνουν το εξομολογητικό αλλά κι αποστασιοποιημένο γράψιμο που μάλλον ταιριάζει στη γενιά της. Δε μας έχει δώσει ακόμα κάτι σαν το προπέρσινο φανταστικό Dreamer της, συμπολίτισσάς της, Nabihah Iqbal, όμως μάλλον υπάρχει κι εδώ λίγο ένζυμο “Hope Sandoval”, δε νομίζετε;

Ακούστε το Dancing Shoes και την υπόλοιπη δισκογραφία της Nilüfer Yanya