Οι Βρυξέλλες “στρώνουν” χαλί στην ακροδεξιά

Μεταξύ μας υποθέτω ότι ο Μεταξάς θα αισθανόταν υπερήφανος να είχε κόρη που θα του έθετε το ερώτημα: “Γιατί χαίρεται και χαμογελάει ο κόσμος πατέρα”. Δεν είμαι βέβαιος πόσο χαρούμενος αισθάνεται ο Ζαν Μαρίν Λεπέν με την κόρη του, αλλά είναι βέβαιο ότι η Μαρίν Λεπέν χαίρεται με τους κλώνους της που αναφύονται σε όλη την Ευρώπη ώστε να μην αισθάνεται την ανάγκη να ρωτήσει τον πατέρα της Και το δείχνει μοιράζοντας συγχαρητήρια σε όσους εμφανίζονται να αμφισβητούν τις πολιτικές ελίτ των χωρών τους. Από τον Σαλβίνι στην Ιταλία μέχρι τον Σαντιάγο Αμπασκάλ προσφάτως στην Ανδαλουσία.

Πρόκειται για την επανεμφάνιση της ακροδεξιάς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ή μήπως για την κατασκευή της ώστε να παίξει ρόλο “μπαμπούλα”; Δεν υπάρχει αμφιβολία, κι αυτό θα καταγραφεί στις επικείμενες ευρωεκλογές του Μαΐου, ότι η ακροδεξιά επιστρέφει και μάλιστα χρησιμοποιώντας μεθόδους και πρακτικές της Αριστεράς. Όσον αφορά στην ιδιότητα του “μπαμπούλα”, προφανώς και βολεύει όσους την επικαλούνται αλλά δεν προκαλεί φόβο όπως πριν από μερικά χρόνια. Ένα στοιχείο άκρως ανησυχητικό για το μέλλον της δημοκρατίας.

Σε κάθε περίπτωση η ακροδεξιά δηλώνει παρούσα και ελκύει άτομα και κοινωνικές ομάδες που οι νέες τεχνολογίες και τα νέα οικονομικά δεδομένα που απορρέουν από αυτές αφήνουν στο περιθώριο. Το γεγονός ότι οι ευρωεκλογές δίνουν σ’ αυτά τα κόμματα την ευκαιρία να εκφράσουν τον αντιευρωπαϊσμό τους εντός του ευρωκοινοβουλίου, συνιστά κορυφαία αντίφαση η οποία ωστόσο δεν έχει απαντηθεί από τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου. Κι αυτό γιατί τα κόμματα της κεντροδεξιάς, της κεντροαριστεράς και του κέντρου αδυνατούν να προτάξουν κοινωνικό πρόσημο στις πολιτικές τους.

Το πρόβλημα με την άνοδο της ακροδεξιάς στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, είτε με τη μορφή ακραίων αντιμεταναστευτικών λαϊκών αντιδράσεων είτε με τη μορφή κινημάτων υπεράσπισης της εθνικής ταυτότητας των κρατών μελών της ΕΕ, οφείλεται κατά κύριο λόγω στις κατευθυντήριες πολιτικές που εφαρμόζουν οι Βρυξέλλες στην οικονομική και κοινωνική πολιτική των ευρωπαίων πολιτών. Οφείλεται, όμως, και στην αδυναμία των ευρωπαίων ηγετών να αλλάξουν αυτές τις πολιτικές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μακρόν που ενώ ηγείται της προσπάθειας να αλλάξει η Ευρώπη, την ίδια στιγμή εφαρμόζει μέτρα που μειώνουν την αγοραστική ικανότητα των Γάλλων.

Εν τέλει το υφιστάμενο πλαίσιο μέσα στο οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις στις Βρυξέλλες είναι αυτό που παρουσιάζει τις ηγεσίες των δημοκρατικών κομμάτων ως “αντιλαϊκές”- στην ουσία δηλαδή τις υπονομεύει- ενισχύοντας παράλληλα τα επιχειρήματα της ακροδεξιάς στα οποία προσδίδει και ιδεολογικό χαρακτήρα Εν ολίγοις η ίδια η Ευρώπη αυτοϋπονομεύεται, “στρώνει” το χαλί στην ακροδεξιά και παράλληλα “τραβάει” το χαλί στα δημοκρατικά κόμματα.