Ο πρόεδρος-φάντασμα, οι παπαγάλοι και ο φόβος των εκλογών

Ποιος λοιπόν φοβάται τις εκλογές; Ή μάλλον ας το θέσουμε διαφορετικά. Τι σημαίνει “πρόωρες εκλογές”; Η εκλογική διαδικασία είναι η μόνη φαινομενική λειτουργία του δημοκρατικού συστήματος που σήμερα λειτουργεί λίγο πολύ με όρους διευρυμένης ολιγαρχίας. Στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρωζώνη γενικότερα.

Οι εκλογές είναι η διαδικασία εκείνη που ενεργοποιείται όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη, όταν η κοινοβουλευτική ομάδα δεν μπορεί να συναινέσει, όταν η κοινωνία αποδοκιμάζει, όταν η πίεση αυξάνεται και δεν είναι διαχειρίσιμη και εν γένει, όταν το σύστημα νοσεί.

Το εγχώριο πολιτικό σύστημα νοσεί την τελευταία πενταετία και παρά τα τελευταία αντανακλαστικά του, οδεύει προς επαναπροσδιορισμό. Με νέα κυβέρνηση και νέους συσχετισμούς. Το νέο δεδομένο είναι πως πολύ δύσκολα θα μπορούμε πλέον να μιλάμε για αυτοδύναμες κυβερνήσεις μέχρι η χώρα να καταφέρει να ορθοποδήσει και να βγει πραγματικά από την κρίση και τη συνεχιζόμενη λιτότητα.

Πρώτο μέλημα της επόμενης κυβέρνησης θα πρέπει να είναι η ευρεία συναίνεση με τους κοινωνικούς φορείς και η συνεργασία μαζί τους και η άμεση λήψη κοινωνικών μέτρων από το πρώτο εξάμηνο.

Δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι λογικά στο τιμόνι, θα πρέπει από τώρα να επιλέξει τα κατάλληλα άτομα με τα οποία θα συμπορευτεί, εντός και εκτός Βουλής. Και αυτό θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Γίνεται λόγος για ανάγκη συνεργασίας με κόμματα για σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης. Ας κάνουμε υπομονή, θα μιλήσει η κάλπη. Η συνεργασία με πρόσωπα που έχουν τη λαϊκή αποδοχή και δεν έχουν βάλει την υπογραφή τους σε κείμενα-καταδίκες που δεν είχαν καν διαβάσει, μπορεί να αποφέρει αποτέλεσμα.

Δεν χρειάζονται ούτε πανηγυρισμοί, ούτε μεγάλα λόγια. Η Κουμουνδούρου οφείλει τις επόμενες μέρες να παρουσιάσει εκ νέου τις θέσεις της με ρεαλιστικό τρόπο, όπως συνέβη στη Θεσσαλονίκη στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα για να κερδίσει περισσότερη εμπιστοσύνη από το εκλογικό σώμα.

Το μομέντουμ ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ, παρόλα αυτά θα πρέπει να βρει τρόπους για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και την τρομολαγνεία που διανθίζεται καθημερινά με δημοσιεύματα και ανακοινώσεις τόσο από διεθνή όσο και από εγχώρια μέσα που χάνουν τις εύκολες συμμαχίες τους οι πρώτοι, και τα αφεντικά τους οι δεύτεροι.

Ο μόνος τρόπος για να κλείσεις στόματα, είναι να τα φέρεις αντιμέτωπα με το αδύνατο προς σοβαρή κριτική. Με δομημένο λόγο, με στεγανοποιημένο λόγο, με σαφή επιχειρήματα και όχι με υποσχέσεις, δεσμεύσεις και λόγια, αλλά με άμεσα μέτρα.

Θα ήταν επίσης μια υπέροχη ευκαιρία μιας αριστερής κυβέρνησης συνεργασίας με τον Περισσό, αλλά αυτό φαντάζει φενάκη για λόγους γνωστούς που αφορούν τα δύο κόμματα και πάνε πολλά χρόνια πίσω (θέμα που χρήζει ανάλυσης από μόνο του).

Δεν θα κρίνω εκτενώς τη λειτουργία των ΜΜΕ. Το διάγγελμα του πρωθυπουργού που παρουσιάστηκε σαν συνέντευξη από τη ΝΕΡΙΤ, ήταν αρκετό για να αναδείξει το πώς χειραγωγούνται πράγματα και καταστάσεις. Δυσφήμηση για τον κλάδο, τον οποίο πάντως τιμά η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ η οποία και “αδειάζει” την κρατική τηλεόραση, καθώς ακόμη και η στάση αρκετών συναδέλφων που πήραν θέση εναντίον της διαπλεκόμενης δημοσιογραφίας.

Μονομερείς ενέργειες και ένα χαμένο Wi-fi

Πάμε τώρα στα παρακάτω. Πολλοί έκαναν εκ νέου λόγο για μονομερείς κινήσεις της επόμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σενάριο και επιχείρημα αίολο και ανυπόστατο βάσει των όσων έχουν ανακοινωθεί τους τελευταίους μήνες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί πως θα παραμείνει στο ευρώ. Δεν θα επικαλεστώ δηλώσεις της Κουμουνδούρου, ούτε θα υιοθετήσω τις θέσεις της, αλλά θα παραθέσω το σχόλιο της γερμανικής κυβέρνησης αμέσως μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος της τρίτης ψηφοφορίας για προεδρική εκλογή.

Αποτέλεσμα που οδήγησε δηλαδή στην ανακοίνωση και των κοινοβουλευτικών εκλογών.

Συγκεκριμένα, η κυβερνητική εκπρόσωπος Κριστιάνε Βιρτς έκανε λόγο για “εσωτερικό ζήτημα της Ελλάδας” αποφεύγοντας περαιτέρω τρομοκρατικού τύπου τοποθετήσεις, κάτι που έπραξαν από την άλλη τα κυρίαρχα γερμανικά ΜΜΕ.

Η γερμανική κυβέρνηση έχει ήδη συζητήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ και είναι προετοιμασμένη για νέα διαπραγμάτευση, αλλά δεν φοβάται μονομερείς ενέργειες, κάτι που έχει τονίσει πρόσφατα και η ίδια η Μέρκελ. Η Γερμανία θα ενδιαφερθεί για το πόσα λιγότερα θα χάσει μπροστά στο να μην πληρωθεί καθόλου.

Σε ότι αφορά τώρα το υπόλοιπο πολιτικό τοπίο. Το μόνο βέβαιο είναι πως το ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο, είτε ονομαστεί Ελιά, είτε κατέβει σαν Δημοκρατική Παράταξη, είτε κάνει κόμμα ο Παπανδρέου, είτε αλλάξει αρχηγό. Θα μπει στη Βουλή, αλλά ο ρόλος του δεν θα είναι πια αρχηγικός. Εκτός αν κάνει το λάθος ο Τσίπρας και συμμαχήσει μαζί του και υπογράψει εξ αρχής την καταδίκη του.

Το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει αρκετά. Το Ποτάμι λογικά θα μπει στη Βουλή και έχει από τώρα δώσει σημεία γραφής σαν συστημικό λειτουργικό όργανο που θα εξυπηρετήσει στοχευμένα ότι του ζητηθεί από το κόμμα κάτω από τη φτερούγα του οποίου θα κινηθεί. Εύκολος στόχος για τη ΝΔ με λίγα λόγια, μιας και δεν τοποθετείται σε καμία περίπτωση στον αριστερό πόλο.

Η δε ΝΔ, αν θέλει να αυξήσει και πάλι τα νούμερα της, θα πρέπει να θέσει στο περιθώριο τα ακροδεξιά στοιχεία της που από το υπόγειο ή την πίσω αυλή, βγήκαν στο σαλόνι και φόρεσαν και κουστουμάκια. Όχι ότι θα αλλάξει ρότα, αλλά θα μπορέσει να κερδίσει εκείνους τους κεντροδεξιούς που έχασε.

Το τελευταίο διάστημα είδαμε να γίνεται αντιπολίτευση από την κυβέρνηση στην αξιωματική αντιπολίτευση. Πράγμα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα, που βασίζεται στο καινοφανές πρόγραμμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κόμματα που εφάρμοσαν σχεδόν δουλοπρεπώς τα όσα τους υπαγορεύτηκαν.

Επαναλαμβάνω. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κρατήσει χαμηλούς τόνους και να μην επιδοθεί σε λεονταρισμούς και σε κάθε περίπτωση οφείλει να επανατοποθετηθεί στο κοινό που θέλει να τον ψηφίσει, αφήνοντας στην άκρη την αποδόμηση των πολιτικών του αντιπάλων.

Χρειαζόμαστε ανοιχτό κοινωνικό διάλογο με ταυτόχρονη, νέα διαπραγμάτευση από την οποία θα προκύψουν παροχές. Ή μάλλον, χρειαζόμαστε διαπραγμάτευση κανονική, όχι μόνο στα χαρτιά και στις μιντιακές εξαγγελίες. Χρειαζόμαστε επίσης πραγματική εφαρμογή της δικαιοσύνης και κανονικό έλεγχο της φοροδιαφυγής.

Ο λαός θα κρίνει την επόμενη κυβέρνηση και όταν οδηγηθεί στις κάλπες θα αποφασίσει για το αν θα παραμείνει ή όχι. Τα δεινά που έγιναν είναι ήδη πολλά και όσοι φοβούνται για τα χειρότερα, τότε καλό θα ήταν να σκεφτούν αν πραγματικά υπάρχουν χειρότερα για να έρθουν την επόμενη μέρα.

Ο κ. Σαμαράς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το μνημονιακό του έργο.

Αυτά είναι τα χειρότερα που δεν ήρθαν. Δεν πρόλαβε κοινώς να αυξήσει και άλλο τους 2.000.000 ανέργους. Δεν πρόλαβε να αυξήσει τους φόρους, να περικόψει περαιτέρω μισθούς και συντάξεις και να απαξιώσει ακόμα πιο πολύ κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος. Και δυστυχώς, δεν πρόλαβε να μας χαρίσει και το ελεύθερο Wi-fi.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.

(Φωτογραφία: Eurokinissi)