Τρολ Rebublic

«Δυστυχώς υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που έχουν δυο άκρα. Τα λουκάνικα και τα αγγούρια πχ. Άλλοι τα τρώνε κ δροσίζονται κ άλλοι ζορίζονται» τουίταρε ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Λίγες ημέρες πριν, ο διανοούμενος Γιώργος Βέλτσος, σχολιάζοντας την ειδοποίηση για τη μείωση της σύνταξης του που συνοδευόταν από υποσημείωση για δικαίωμα άσκησης έφεσης, εξομοιώνει το γεγονός με την ατάκα του αστυνομικού -«μωρό μου, δεν θυμάσαι τίποτα; Τρία προφυλακτικά χρησιμοποιήσαμε»- στην ανακρίτρια που τον κατηγορεί για βιασμό. Για να φθάσουμε ασφαλώς στο κρεσέντο που διαδραματίστηκε στην αίθουσα της ολομέλειας της βουλής ανάμεσα στις κυρίες Μακρή και Βούλτεψη με τις ατάκες (κατεξοχήν εφέ τρολαρίσματος) «Τι λες μωρή»! και «Άι σιχτίρ ρε παλιοτσόκαρο»!.

Δικαιωματικά οι τρεις παραπάνω περιπτώσεις διεκδικούν μια ευνοϊκή τύχη στη κατάρτιση ενός top ten με τις καλύτερες «τρολιές» του μήνα. H κωδικοποιήση του όρου τρολ περιγράφει έναν χρήστη των social media που σκαρφίζεται προβοκατόρικους τρόπους για να ερεθίσει, να αποπροσανατολίσει και τελικά να διαταράξει μια συζήτηση -και τους συμμετέχοντες σε αυτή- στη δημόσια σφαίρα. Μια πρώτη συνέπεια του «τρολαρίσματος» είναι η ροπή στην ασυναρτησία και τη σύγχυση. Στη χειρότερη εκδοχή του, πυροδοτεί το συγκρουσιακό κλίμα, υπονομεύντας τον διάλογο, ερεθίζοντας το θυμικό και καθιστώντας το διχασμό ως διασκέδαση. Κοινώς ξεκατίνιασμα. Τα τρολ σπέρνουν την αταξία και το απολαμβάνουν. Είναι οι νέοι στρατευμένοι προβοκάτορες σε μια κοινωνία με χαμηλές δημοκρατικές αντιστάσεις.

Mπορεί πιθανόν η εξυπνάδα  να είναι το πιο καλομοιρασμένο  πράγμα στην περίπτωση του  Πάγκαλου ή του Βέλτσου, αλλά  είναι αλήθεια χρήσιμο αυτό  να εκφράζεται σε μια συγκυρία  που ενώ ο καθένας στην Ελλάδα πιστεύει πως είναι εφοδιασμένος μ΄αυτήν τόσο καλά, ταυτόχρονα εξακολουθεί να ζει σε μια χώρα-τρολ; Που ενώ φτωχαίνει και υποφέρει, αντί να εργάζεται για αλληλεγγύη και ευημερία, βουτάει ακόμα πιο βαθιά στα στα χαρακώματα μιας οιωνεί μάχης ανάμεσα στο παιδισμό και το φασισμό;

Δεν θυμάμαι ποιοι είναι οι πρώτοι βουλευτές που όταν ανακάλυψαν την πρακτική του «τρολαρίσματος» στο twitter, την υιοθέτησαν ως μηχανισμό άσκησης πολιτικής γραμμής και διαμόρφωσης ατζέντας. Το βέβαιο είναι ότι το πολιτικό «τρολάρισμα» επέστρεψε στη τηλεόραση ως αντιδάνειο από τα social media και είναι μια πραγματική μάστιγα! Ανακοινώσεις κυβέρνησης-αντιπολίτευσης, non paper, μοντάζ από δηλώσεις στο youtube, οδήγησαν σε μια δημόσια σφαίρα που θεωρείται κανονικό να πρωταγωνιστούν σεσημασμένα και εκκολαπτόμενα τρολς: τρολ που αγαπούν τις συνομωσίες, τρολ-νεοναζί, τρολ που κουβαλούν την ανοχή σε σκάνδαλα και τη «ξεπλένουν» με τη σιγουριά του παλαίμαχου, νοσταλγικά τρολ που νομίζουν ότι θα επιστρέψουν στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης για να διορθώσουν την τότε επιλογή να προτιμήσουν το ΠΑΣΟΚ και όχι τον κομμουνιστογενή μαρξισμό, νεοφιλελεύθερα-τρολ που πιστεύουν ότι αρκεί να φορέσουμε το πιο λαμπερό χαμογελό –άντε και ένα φοβερό app-για να πατάξουμε τον κρατισμό-κατσαρίδα.

Ισως λοιπόν πρέπει τελικά ο πρωθυπουργός να μην ματαιοπονεί σε ταξίδια στο Κατάρ και να δει σοβαρά την πιθανότητα να γίνει η χώρα μας ένα μεγάλο θεματικό πάρκο για να «βγάζουν ψυχούλα» τα τρολ όλου του κόσμου. Να προσελκύσουμε επενδύσεις στη τέχνη του τρολαρίσματος, να διδάξουμε πρωτοπορία: πως δηλαδή το πολιτικό δόγμα του «τάϊσε τα τρολ» είναι η ελληνική απάντηση στη κρίση.

*Ο Νίκος Άγουρος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Global Media and Communications στη London School of Economics, και Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχει εργαστεί στο «Βήμα της Κυριακής», ως διευθυντής σύνταξης του ενθέτου «ΒΗΜΑmen» και εργάζεται στον περιοδικό Τύπο από το 2000.