Πράσινα άλογα

Πόσο δίκαιο είναι να κριθεί μια κυβέρνηση τις πρώτες 100 ημέρες της στην εξουσία; Όσο δίκαιο είναι να κερδίζεις την εξουσία αυτή με ψέματα, να περνάς νύχτα φορομπηχτικές τροπολογίες και να κάθεσαι προσοχή στην κάθε γραβάτα που θεωρεί ότι οι συνταξιούχοι θα ωφελούσαν πολύ την οικονομία, αν πήγαιναν να βρουν τον δημιουργό τους.

Εκτός φυσικά αν είσαι παπαγαλάκι πράσινο, με γλυκιά φωνή και θεωρείς ότι η πρωθυπουργική συγγνώμη για το χαράτσι στα τέλη κυκλοφορίας είναι “πολιτικό θάρρος” και όχι κοροϊδία. Φαντάζομαι ότι όσοι παρέδωσαν τις πινακίδες απ’ τα σαραβαλάκια τους, μπορούν να ζήσουν και χωρίς την συγγνώμη αυτή, έστω και αν προέρχεται από τα χείλη του πρωθυπουργού.

Προεκλογικά, ο κ. Καραμανλής, μετά από πέντε χρόνια καταστροφής της  χώρας και έχοντας στο νου του τις διακοπές στη Ραφήνα, αυτοκτόνησε πολιτικά και υποσχέθηκε δάκρυα, ιδρώτα και φόρους.

Ο κ. Παπανδρέου, θέλοντας να διαφοροποιηθεί, είπε ότι τα λεφτά υπάρχουν, ότι θα αναθερμάνει την οικονομία, ότι δεν θα μπουν νέοι φόροι και ότι θα αποκαταστήσει το κύρος της χώρας.

Επρόκειτο για τεράστια ψέματα. Οι φόροι πέφτουν βροχή, οι τροπολογίες ψηφίζονται νύχτα, οι υπάλληλοι της κομισιόν εξετάζουν τους περήφανους υπουργούς λες και είναι μαθητούδια και το σχέδιο της κυβέρνησης για την οικονομία, αλλάζει συνεχώς με προσθήκες και μπαλώματα.

Αυτά και άλλα πολλά, όπως το ανέκδοτο της “διαβούλευσης” που έτσι όπως πάει θα γίνει κάτι ανάλογο με την γαλάζια “επανίδρυση του κράτους”, δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ το 2009, όπως και η Νέα Δημοκρατία το 2004, είχε αποτελεσματικό σχέδιο για την κατάληψη της εξουσίας, αλλά δεν είχε όραμα.

Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να έχει παράδοση στη διαστροφή των λέξεων και των νοημάτων με τρανό παράδειγμα τη συστηματική αφαίμαξη των πολλών, που ονομάστηκε “εκσυγχρονισμός”, αλλά τα επικοινωνιακά κόλπα έχουν ένα όριο.

Στη σημερινή εποχή, με τη μεσαία τάξη να χτυπιέται από παντού και να μην αποτελεί πια το “τείχος” που στο παρελθόν βρισκόταν ανάμεσα στους έχοντες και τους φτωχούς της χώρας, τα φτηνά κόλπα, οι τίτλοι στις εφημερίδες και οι παραστάσεις στα δελτία ειδήσεων δεν έχουν καμία σημασία.

Η κοινωνία ασφυκτιά, οι άνθρωποι ζουν με δανεικά, η ανεργία και η εγκληματικότητα αυξάνονται και η διαβούλευση δεν τρώγεται. Οι 100 πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης, παρά τις υποσχέσεις ή τις καλές προθέσεις του πρωθυπουργού, δείχνουν πώς στο μέλλον τίποτα δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο για τον λαό.