Οι Ιρλανδοί επιστρέφουν, οι Έλληνες (ακόμα) αναχωρούν…

Πριν από λίγες ημέρες, στην εφημερίδα Financial Times δημοσιεύτηκε ένα ρεπορτάζ για την ανάκαμψη της ιρλανδικής οικονομίας που «οδηγεί πίσω στην πατρίδα» πολλούς από τους (οικονομικούς) μετανάστες που δημιούργησε η κρίση που έπληξε τη χώρα μετά το 2008. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των ιρλανδικών αρχών, μεταξύ 2009-1014 περισσότεροι από 300.000 ιρλανδοί, οι περισσότεροι 16-45 ετών και υψηλού μορφωτικού επιπέδου, υποχρεώθηκαν λόγω της εκτόξευσης της ανεργίας να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό.

Αντίστοιχα κύματα «διαρροής εγκεφάλων» είχαμε και στις άλλες χώρες που επλήγησαν από την κρίση, κυρίως την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και βεβαίως την Ελλάδα που ήταν και η πρώτη χώρα που μπήκε σε Μνημόνιο.

Σύμφωνα με τη μελέτη Λαμπριανίδη, Πρατσινάκη (news247,Χρ.Δεμέτης) που ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2015, την περίοδο 2010-2013 περίπου 224.000 άτομα έφυγαν από την Ελλάδα, εκ των οποίων 75% είναι πτυχιούχοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Έως εδώ, το ελληνικό παράδειγμα αποτυπώνει τη γενικότερη τάση στην Ευρώπη της κρίσης.

Από εκεί και μετά, αρχίζει (και πάλι) η «ελληνική ιδιαιτερότητα»: στην υπόλοιπη Ευρώπη (κυρίως τις χώρες που επλήγησαν ιδιαίτερα από την κρίση) η εξερχόμενη μετανάστευση μειώνεται σύμφωνα με τη Eurostat ενώ στην Ελλάδα συνεχίστηκε και το 2014 κι το 2015. Σύμφωνα δε με τα ευρήματα της έρευνας Λαμπριανίδη-Πρατσινάκη σε σχέση με τις μεταναστευτικές προσδοκίες «είναι πολύ πιθανό να συνεχιστεί και τα αμέσως επόμενα χρόνια»!

Το πιο εξωφρενικό είναι ότι ουδείς από τους ιθύνοντες μοιάζει να ανησυχεί! Πολύ περισσότερο ουδείς απασχολείται με το σχεδιασμό πολιτικών περιορισμού της έκτασης και έντασης του φαινομένου αλλά και δημιουργίας κινήτρων επαναπατρισμού όπως έκαναν οι ιρλανδοί: με ισχυρή την πεποίθηση ότι η μετανάστευση, κυρίως νέων και με υψηλά προσόντα ανθρώπων, είναι εντελώς καταστροφική για την οικονομία της χώρας και την προσπάθεια ανάκαμψης και βιώσιμης ανάπτυξης, η κυβέρνηση Κένι σχεδίασε  και υλοποίησε μια φιλόδοξη πρωτοβουλία που είχε στόχο να ενημερώσει, να ενθαρρύνει και να υποστηρίξει τους ιρλανδούς που μετανάστευσαν στη διάρκεια της κρίσης να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Όπως όλοι θυμόμαστε, η Ιρλανδία –που ήταν η δεύτερη χώρα μετά την Ελλάδα που μπήκε σε Μνημόνιο, τον Νοέμβριο του 2010 και η πρώτη που βγήκε, τον Δεκέμβριο του2013-έδωσε σκληρή μάχη (και με την δική της τρόϊκα) για να προστατέψει τις ξένες επενδύσεις και να διατηρήσει τη φορολογία των επιχειρήσεων στο 12,5%, με αποτέλεσμα, να δημιουργούνται  νέες θέσεις εργασίας ακόμα και στα χρόνια της κρίσης, αντί να κλείνουν η μια μετά την άλλη οι επιχειρήσεις όπως συνέβαινε και δυστυχώς ακόμη συμβαίνει, εδώ.

Από το 2012 έως σήμερα, στην Ιρλανδία έχουν δημιουργηθεί περίπου 150.000 νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, ενώ η χώρα έχει τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στην ευρωζώνη -4,8% το 2014 και εκτιμήσεις για 7%  το 2015!

Εδώ βέβαια, εξακολουθούμε να είμαστε «αλλού»:  Μετά από 7 χρόνια ύφεσης, με 1,3 εκατ. ανέργους, με γηράσκοντα πληθυσμό και συνεχιζόμενη «διαρροή εγκεφάλων» στο εξωτερικό, το αναπτυξιακό σχέδιο για τη χώρα εξακολουθεί να είναι ζητούμενο. Ενώ η ανάσχεση της ύφεσης «πάση θυσία», θα έπρεπε να είναι δική μας εθνική προτεραιότητα, προσπαθούμε, με νέα υφεσιακά μέτρα, να λύσουμε το ασφαλιστικό.. Κι αν όλα πάνε καλά και ολοκληρωθεί η 3η  αξιολόγηση εγκαίρως, φοβούμαι ότι θα αφοσιωθούμε στη συζήτηση για τη βιωσιμότητα του χρέους -μετά το 2030(!)-αδιαφορώντας για τα μέτρα που θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχουμε μόνοι μας πάρει για να αναπτύξουμε την οικονομία μας και να αρχίσουμε να μειώνουμε το χρέος μας.

* H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.