Dura lex sed lex α λα καρτ

«Να αποφασίσουμε αν από μια ηλικία και πάνω θέλουμε να απαλλάσσονται οι πολίτες…» είπε η υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, Κατερίνα Παπακώστα, ερωτηθείσα για άλλη μια υπόθεση που εξόργισε την ελληνική κοινωνία, με την δημόσια διαπόμπευση 90χρονης που συνελήφθη επειδή πουλούσε σε λαϊκή αγορά τερλίκια χωρίς άδεια.

Στην ίδια συνέντευξή της, η υφυπουργός απεφάνθη ότι το περιστατικό ελέγχθηκε και ως προς τη συμπεριφορά των αστυνομικών απέναντι στην ηλικιωμένη και ότι αυτά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας δεν ισχύουν καθόλου. «Ρώτησα εγώ εδώ τους αρμοδίους και μου είπαν πώς ακριβώς συνέβη. Από εκεί και πέρα, για να μην είμαστε υποκριτές, θα πρέπει τα πολιτικά κόμματα να αποφασίσουμε αν από μια ηλικία και πάνω θέλουμε να απαλλάσσονται οι πολίτες από την ευθύνη που ο νόμος σήμερα ορίζει. Εδώ είναι η Βουλή, αύριο να νομοθετήσουμε διαφορετικά», συμπλήρωσε η υφυπουργός, τονίζοντας ότι σε κάθε περίπτωση «η αστυνομία δεν πρέπει να στοχοποιείται και να πυροβολείται γιατί εφάρμοσε τον νόμο, καλό ή κακό». Δεν μας διευκρίνισε όμως η κυβερνητική αξιωματούχος ποια είναι η προσωπική της άποψη. Θεωρεί ότι πρέπει να συλλαμβάνονται άτομα υπέργηρα; Κι αν ναι για ποια συγκεκριμένα αδικήματα;

Το να πουλάς λίγα τερλίκια (πλεκτά υποδήματα που φοριούνται μέσα στο σπίτι) χωρίς άδεια, παραστατικά κ.λπ, σύμφωνοι είναι παράνομο. Τόσο…παράνομο όμως, ώστε να σέρνεται μία 90χρονη στο αστυνομικό τμήμα που στο κάτω κάτω, αυταπόδεικτα, παλεύει για ένα κομμάτι ψωμί; Και σε ποιο βαθμό θα είχε καταπατηθεί ο νόμος αν τα όργανα της τάξης τής ζητούσαν ευγενικά, απευθύνοντάς της σύσταση, να μαζέψει τη λιγοστή, χειροποίητή της πραμάτεια και να επιστρέψει στο σπίτι της αντί να την υποβάλει στο, γι΄αυτήν, μαρτύριο των δακτυλικών αποτυπωμάτων;

Μα, θα πείτε, κυρία υφυπουργέ, δεν φταίνε οι αστυνομικοί. Ακόμα κι αν ήθελαν να φανούν ελαστικοί, ήταν αναγκασμένοι να εφαρμόσουν το γράμμα του νόμου από την στιγμή που έγινε καταγγελία, περί …αθέμιτου ανταγωνισμού ( υποθέτουμε)

Και ορθά, έπραξαν, θα προσθέσετε ( επίσης υποθέτουμε), γιατί αυτό είναι το καθήκον τους.

Σωστά. Μόνο που η κοινή γνώμη δεν εξοργίστηκε μόνο γιατί θεώρησε υπερβολική την περιπέτεια μιας υπέργηρης η οποία παλεύει κυριολεκτικά να επιβιώσει. Εξοργίστηκε κυρίως γιατί στο διπλανό στενό, στον παρακάτω δρόμο, στο κέντρο της Αθήνας, το παρεμπόριο απλώνει ανεμπόδιστο τα πλοκάμια του. Και εκεί, όσες καταγγελίες κι αν γίνονται από τους εμπόρους που πραγματικά κινδυνεύουν από τον άνισο ανταγωνισμό, δεν βλέπουν την πολιτεία να επιδεικνύει τον ίδιο ζήλο όσο με την 90χρονη. Ολοι μας έχουμε δει και δυο και τρεις φορές τη σκηνή με τους παράνομους μικροπωλητές να μαζεύουν εν ριπή οφθαλμού την πραμάτεια τους, να τη φορτώνουν στην πλάτη, να τρέχουν ένα γύρο το τετράγωνο και να επιστρέφουν στη θέση τους μόλις τα όργανα της τάξης απομακρυνθούν.

Η αστυνομία, λοιπόν, κυρία Παπακώστα, δεν πυροβολείται γιατί εφάρμοσε το νόμο. Πυροβολείται, όπως σεις λέτε, γιατί δεν τον εφαρμόζει καθολικά. Εστω και κατά προτεραιότητα. Αυτό, λοιπόν, να συζητήσει η Βουλή.

Κι αν βρει χρόνο, ας δει τι θα κάνει και μ αυτούς τους ανθρώπους που η μοίρα έκανε ανθεκτικούς στις κακουχίες, με όλους αυτούς που παλεύουν μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, σε συνθήκες απόλυτης ένδειας στη δύση του βίου. Μόνοι ανάμεσα σε μυλόπετρες.

Η μέριμνα προς τους ηλικιωμένους είναι βασικός δείκτης πολιτισμού μιας κοινωνίας· από τους κορυφαίους.

Όλα τα άλλα, είναι περί όνου σκιάς…