Η… αντισυστημική τρόικα του ‘εκσυγχρονισμού’

Δεν γνωρίζω πόσοι ψηφοφόροι ενδιαφέρονται πραγματικά για την προσπάθεια της Διαμαντοπούλου, του Φλωρίδη και του Ραγκούση να στήσουν ένα “νέο κεντροαριστερό κίνημα” αλλά είναι βέβαιο ότι ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει σε πρώτη ευκαιρία να τους στείλει ένα κουτί λουκούμια, ή -επί το εκσυγχρονιστικότερον- ένα κουτί πραλίνες Βρυξελλών.

Γιατί αν δεν ήταν από τη μια αυτοί, κι από την άλλη η διάθεση της Γεννηματά και του Λαλιώτη να σπρώξουν λίγο περισσότερο στη γωνία τον Βενιζέλο, ο πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ, αυτού του κόμματος που ουδείς θυμάται ότι υπάρχει και τι σημαίνουν τα αρχικά του, θα είχε μείνει στην άκρη που τον τοποθέτησαν οι κάλπες και το όνειρό του να παραμείνει στη… διεθνή πολιτική σκηνή, μέσω της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ή κάποιου υπερεθνικού φορέα, θα ξεθώριαζε.

Τώρα όμως, ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα βγει στη σύνταξη αλλά θα παραμείνει ενεργός, αν και ευτυχώς, κατά πώς συνηθίζει, περισσότερο θα ταξιδεύει στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα και λιγότερο θα ασχολείται με τα δικά μας προβλήματα, κάτι που άλλωστε δεν ήταν και ποτέ το φόρτε του.

Το εγχείρημα των τριών “εκσυγχρονιστών” πάντως προσφέρεται για… επιθεώρηση. Γιατί μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί ο ισχυρισμός του Γιάννη Ραγκούση ότι η κίνησή τους είναι “προοδευτική και αντισυστημική”, σαν όλοι αυτοί να προέρχονται από παρθενογένεση και από πολυετείς αγώνες “ανατροπής” που ήγγικεν η ώρα να δικαιωθούν!

Σαν να είμαστε όλοι λωτοφάγοι, σαν αυτοί να μην ήταν υπουργοί του Σημίτη, σαν να μην έχουν βαριές ευθύνες για το σύστημα του ευρώ, για το πώς στήθηκε, ποιοι ήταν οι στόχοι του, πού μας οδηγούσε σαν χώρα, ισχυρίζονται τώρα όλοι τους, ο Φλωρίδης, η Διαμαντοπούλου, ο Ραγκούσης, ότι “το παλιό πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει, λόγω του κρατισμού, του λαϊκισμού και του παλαιοκομματισμού”, του συστήματος δηλαδή που τους “γέννησε” και μέσα στο οποίο έστησαν τις καριέρες τους.

Τυπικοί εκπρόσωποι του πολιτικού προσωπικού που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια, προσπαθούν να εξοστρακίσουν κάθε συζήτηση για το πώς μας έδεσαν χειροπόδαρα, γιατί κάθε τέτοια κουβέντα έχει πολλά ράμματα για τη γούνα τους, και προσπαθούν να παραστήσουν ότι έχουν -πάλι!- λύσεις δια πάσα νόσο και πάσα μαλακία, αρκεί να τους δώσουμε άλλη μια ευκαιρία να μας καβαλήσουν.

Όσο για την αυτοκριτική, αυτή -πάντα!- είναι καλή για τους άλλους. Γιατί όπως όπως λέει και η Διαμαντοπούλου, “ευθύνες έχουν όλοι”, και ο Σύριζα που κυβερνά, και η αντιπολίτευση, και οι συνδικαλιστές, και τα ΜΜΕ, και οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες. Μόνο αυτοί -και ο Σημίτης τους που βρίσκεται στο φόντο- είναι άσπιλοι και αμόλυντοι και υπεράνω κριτικής και ευθυνών και μόνο αυτοί -λέει- είναι ικανοί να μας σώσουν.

Ας αφήσουμε στην άκρη προς στιγμήν ότι ο παθός είναι μαθός και κατά συνέπεια γνωρίζουμε καλά τι σήμαινε η διακυβέρνηση Σημίτη και πού μας οδήγησε. Και ας δεχτούμε ότι υπάρχει παρθενογένεση και όλοι αυτοί είναι… αντισυστημικοί και έχουν καλές προθέσεις. Το κρίσιμο ερώτημα, το οποίο δεν μπορούν να αποφύγουν, είναι τι προτείνουν, εκτός από το να μας κουνάνε το σκιάχτρο της δραχμής.

Και αυτά που προτείνουν δεν είναι απλά κοινότυπα και ανούσια, αλλά πρωτίστως είναι φράσεις κενές οποιοδήποτε περιεχομένου. Γιατί βέβαια δεν συγκροτεί τακτική εξόδου από το τέλμα η αναφορά σε “μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για να αλλάξει σελίδα η χώρα”, όταν (για εκατομμυριοστή φορά!) αδυνατείς να συγκεκριμενοποιήσεις αυτές τις καθοριστικές “αλλαγές” και τις προωθητικές “μεταρρυθμίσεις”.

Και δεν είναι πρόγραμμα, “που χτίζει -μάλιστα- την Ελλάδα του 2020” ,οι τέσσερις λέξεις που εκφωνήθηκαν με τόσο στόμφο, “ανακούφιση, ανάκαμψη, ανόρθωση, αυτοπεποίθηση”.

Εντέλει μόνο ο Φλωρίδης είπε κάτι σωστό: “”Οι συνάξεις ιστορικών στελεχών και μόνο δεν οδηγούν σε κανένα μέλλον”. Αλλά δυστυχώς για αυτόν τα έλεγε δείχνοντας τους… άλλους, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, και όχι κοιτώντας (και) τον καθρέφτη του.

*O Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.