Ιστριονικοί προστάτες της αθηναϊκής γειτονιάς

Το πολυσυζητημένο ζήτημα της αδειοδότησης θεάτρων εντός των ορίων του Δήμου Αθηναίων έφερε θεσμικά στο προσκήνιο το θέμα των ‘εναλλακτικών σκηνών’.

Ο πατροπαράδοτος θεατρικός  κόσμος της Αθήνας χαρακτηρίζεται από τις Κεντρικές Σκηνές που βρίσκονται συγκεντρωμένες γύρω από τους βασικούς άξονες της πόλης (Πανεπιστημίου, Πατησίων, Αλεξάνδρας).  Τα μικρότερα θέατρα εξαπλώνονται σε μεγαλύτερη ακτίνα. Όμως, εδώ και αρκετά χρόνια, έχουν κάνει την εμφάνιση τους πολλοί χώροι όπου εκτυλίσσονται θεατρικές παραστάσεις που δεν χαρακτηρίζονται ως θέατρα με την κλασσική έννοια του όρου.  

Πρόκειται για τις ‘εναλλακτικές σκηνές’, στην πλειοψηφία  τους μικρούς πολυσυλλεκτικούς χώρους αφιερωμένους όχι μόνο στην θεατρική τέχνη αλλά και σε ποικίλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης (με μουσικές και ποιητικές βραδιές, χοροδράματα και εκθέσεις).

Η σοβαρότατη συμβολή τους στην εξέλιξη της τέχνης θεωρείται αναμφισβήτητη. Ας μην ξεχνάμε ότι από ποικίλους ‘εναλλακτικούς χώρους’ ξεκίνησαν επίσης διαχρονικά δημιουργοί όπως οι Κάρολος Κουν, Μάνος Χατζιδάκης, Μίνως Αργυράκης ακόμα και  ο  Άγγελος Σικελιανός.

Οι πολυσυλλεκτικοί αυτοί χώροι επιτελούν συν τοις άλλοις και σοβαρότατο κοινωνικό έργο. Η επιλογή χώρου γίνεται με κυριότερο γνώμονα την φυσιογνωμία της γειτονιάς. Η υποβάθμιση ή ακόμα και επικινδυνότητα μιας περιοχής  αποτελούν κριτήρια-πρόκληση στους νέους δημιουργούς που ως στόχο έχουν  την γενικότερη αναβάθμισή της μέσα από την προσφορά του δημιουργικού τους έργου. Προπύργια απέναντι στην παραβατικότητα και φάροι που φωτίζουν μερικώς γειτονιές ολόκληρες που η εξουσία έχει παραδώσει στην εγκατάλειψη.

Ως εκ τούτου οι μικρές αυτές εστίες πολιτισμού αποτελούν προέκταση της κοινωνικής δομής της περιοχής, και έχουν ως εκ τούτου υιοθετηθεί από τις τοπικές κοινωνίες.

Σε μια  χώρα όπου  ως μοντέλο εξουσίας χρησιμοποιείται η ‘πόλη υπό κατάρρευση’, εδρεύει η απόκρυψη της μετριότητας της ίδιας αυτής εξουσίας. Μία θετικά φορτισμένη πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να έρχεται σε σύγκρουση με την αρνητικά γιγαντωμένη εικόνα μίας πόλης αναξιοπαθούντων. Θα μείωνε συν τοις άλλοις και την επιρροή ακραίων στοιχείων. Η ειλικρινής φροντίδα για την Αθήνα επιβάλλει να συμπεριληφθούν τέτοιου είδους χώροι στο καινούργιο νομοθετικό σχέδιο άδειοδότησης θεάτρων που καταρτίζεται στον Δήμο Αθηναίων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι πολυσυλλεκτικοί αυτοί χώροι θα συνεχίσουν να προσφέρουν καρπούς τέχνης, αναψυχής μα πάνω απ όλα, αυτού που σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς έχουν οι Αθηναίοι περισσότερο ανάγκη: ονείρου.

* Ο Μιχάλης Μουσσού είναι Κοινοτικός Σύμβουλος της Α’ Δημοτικής Κοινότητας του Δήμου Αθηναίων και Πρόεδρος του Πολιτιστικού και Εξωρραϊστικού Συλλόγου “Ο Λυκαβηττός”. Αρθρογραφεί στην Huffington Post για ελληνικά θέματα μείζονος σημασίας και δραστηριοποιείται στον τομέα της αγοράς ακινήτων.