Κάνε focus: Η Χριστίνα Σαμαρά είναι “Κοντά 30”

Όταν άκουσα το τραγούδι “Τόξικ πρώην” την αναζήτησα. Φρέσκια ιδιαίτερη φωνή και ωραίος στίχος. Ο δε συνδυασμός με τη μουσική σού φτιάχνει το κέφι. Η Χριστίνα Σαμαρά, μια ταλαντούχα νέα τραγουδοποιός, μας συστήνεται με το ντεμπούτο άλμπουμ της ΚΟΝΤΑ 30. Με δέκα τραγούδια γεμάτα συναισθηματική ένταση – ανάμεσά τους και το “Τόξικ πρώην” – το άλμπουμ εστιάζει στους προβληματισμούς και τις αντιφάσεις της δεκαετίας 20-30, μια περίοδο γεμάτη αμφιβολίες, έρωτες και αποδοχή της ωριμότητας.

Η Χριστίνα μοιράζεται με το NEWS 24/7 τις σκέψεις της για την καλλιτεχνική πορεία της, τις επιρροές της και την προσωπική της αναζήτηση. Με την ηλεκτρονική ποπ αισθητική και στιχοκεντρικά τραγούδια, δημιουργεί έναν ήχο που ισορροπεί μεταξύ παραδοσιακής και σύγχρονης μουσικής, επηρεασμένο από ακούσματα όπως ο Μάνος Χατζιδάκις και η Billie Eilish.

Αν και θα έπρεπε να είναι στη Νορβηγία και να ασχολείται με το διδακτορικό της στα Μαθηματικά, έβγαλε δίσκο στην Ελλάδα. Kαι μάλλον καλά έκανε.

Πώς συστήνεις καλλιτεχνικά τον εαυτό σου;

Είμαι τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Τελευταία, έχουν αρχίσει να εξισώνονται οι δύο ρόλοι. Μέχρι πολύ πρόσφατα θεωρούσα τον εαυτό μου τραγουδίστρια, που τυχαίνει να γράφει. Αισθάνομαι τη φωνή μου σαν όργανο και αυτός είναι ο λόγος που απολαμβάνω πολύ το στούντιο, τολμώ να πω περισσότερο και από τις παραστάσεις, αυτή την περίοδο.

Έχω σπουδάσει φωνή κοντά δέκα χρόνια και ευελπιστώ να συνεχίσω επ’ άπειρον.
Η ιδιότητα του τραγουδοποιού ήταν μονόδρομος όταν κατάλαβα ότι η ζωή μου ήταν ανάγκη να αλλάξει ριζικά. Τώρα, ανακαλύπτω καλύτερα αυτό το πεδίο και ομολογώ ότι το απολαμβάνω. Απολαμβάνω την ελευθερία και το χώρο για δημιουργικότητα που μου έχει δώσει.

Αφήνω και μία τρίτη ιδιότητα να αιωρείται, η οποία δεν ξέρω ακριβώς πώς χαρακτηρίζεται, αλλά αφορά στην εικόνα και περιέχει με κάποιον τρόπο την πολύχρονη ενασχόλησή μου με τον χορό. Κάθε τραγούδι του δίσκου είναι συνυφασμένο με την εικόνα του, η οποία είναι τόσο ξεκάθαρη στο μυαλό μου όσο είναι και το ίδιο το τραγούδι και η παραγωγή του. Σκηνοθετώ τα βίντεο κλιπς των τραγουδιών και η οπτικοποίηση αυτή είναι φυσική εξέλιξη του ήχου.

Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που ψιθύρισες;

Ο «Μενούσης» είναι το πρώτο που καταγράφηκε. Μου το τραγουδούσε η γιαγιά μου για να κοιμηθώ κι εγώ έκλαιγα από συγκίνηση. Έπειτα, θυμάμαι να παίρνω στο δημοτικό ένα κασετοφωνάκι στο οποίο μπορούσες να ηχογραφήσεις.

Καθόμουν στα διαλείμματα και τραγουδούσα το «when you’re gone» από Avril Lavigne, μετά το άκουγα σπίτι και το έσβηνα γιατί δε μου άρεσε. Αυτό γινόταν κάθε μέρα. Έμαθα κιθάρα στο «παπάκι» του Άσιμου. Το «γαλάζιο καστανό» του Ανδρέου ήταν το πρώτο τραγούδι που είπα μπροστά σε κόσμο, στην εκδήλωση του ωδείου.

Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καλλιτεχνική σου διαμόρφωση;

Ο Χατζιδάκις, ο Γκάτσος και η Πλάτωνος ως δημιουργοί είναι οι σημαντικότερες αναφορές μου, και η Νταντωνάκη, επίσης, ως φωνή. Είναι η αφετηρία μου και το μέρος που επιστρέφω όποτε νιώθω ανασφαλής δημιουργικά ή συναισθηματικά. Ωστόσο, τους έχω κάπως ηρωοποιημένους καλλιτεχνικά οπότε δε διακρίνω τη σύγκλισή μας.

Περισσότερο θεωρώ ότι στηρίχτηκα στον τρόπο δημιουργίας, παραγωγής και στην αισθητική του Σέμση και της γενικότερης σημερινής, mainstream pop. Επίσης, οι φωνές που έχω μελετήσει περισσότερο και διαμόρφωσαν την τεχνική μου είναι η Πασπαλά και η Γιαννάτου.

Ο ρομαντισμός και η ενηλικίωση συνυπάρχουν δημιουργικά ή νιώθεις ότι το ένα υποδαυλίζει το άλλο;

Νομίζω ότι τελικά δεν υπάρχει γραμμικότητα. Μέχρι ένα σημείο απορρίπτεις τον ρομαντισμό γιατί θεωρείς ότι σε καθιστά πιο ευάλωτο. Όμως, κάποια στιγμή φτάνεις σε ένα σημείο καμπής, στο οποίο τελικά αρχίζει να σε πληγώνει περισσότερο η ίδια η έλλειψη του ρομαντισμού.

Συνειδητοποιείς την ενηλικίωση, «βλέπεις τα χρώματα λιγότερο έντονα» όπως μ’ αρέσει να λέω και συνειδητοποιείς ότι αυτή η στάση ζωής περισσότερο αποδεικνύει παρά αναιρεί τις αδυναμίες σου. Γράφω σε ένα τραγούδι μου «δεν μπορείς να πληγώσεις αν ο άλλος δε νιώθει». Τον στίχο αυτό τον έγραψα στο πάτωμα, έχοντας κατάθλιψη. Σκέφτομαι συχνά τη συγκεκριμένη αντίφαση, για να μου υπενθυμίζει την ευαλωτότητα του φαινομενικά μη ευάλωτου εαυτού μου.

Γκάτσος – Πλάτωνας – Ντεκάρτ. Αν μπορούσες να κρατήσεις ένα στοιχείο από τον καθένα ποιο θα ήταν αυτό;

Από τον Γκάτσο θα κρατούσα την «ακρίβεια». Ήταν ακριβής σε αυτά που παρατηρούσε, σε αυτά που έλεγε και στον τρόπο με τον οποίο τα έλεγε. Ήταν ακριβής στις συνήθειές του, στους ανθρώπους που επέλεγε να τον περιβάλλουν. Η ακρίβειά του στην τέχνη και στη στάση ζωής του με ενέπνευσε και με απελευθέρωσε με έναν τρόπο.

Μπορεί να είναι αυθαίρετη η ερμηνεία μου αυτή, αλλά θα έλεγα ότι στον Πλάτωνα διακρίνω μιας μορφής «αισιοδοξία». Για τον Πλάτωνα υπάρχει το τέλειο, υπάρχει η ομορφιά, υπάρχει το ιδεατό και αξίζει να προσπαθούμε να του μοιάσουμε και να τείνουμε να το προσεγγίσουμε.

Στον Ντεκάρτ θα κατέτασσα τη «διαίσθηση». Αν και ο ίδιος δε χρησιμοποιεί αυτή την ορολογία, το περιγράφει περισσότερο ως εσωτερική εποπτεία, εγώ το απλουστεύω και το συγκεντρώνω στην ευρεία έννοια της διαίσθησης. Η διαίσθηση είναι ο δρόμος προς την κατανόηση και την ουσιαστική γνώση. Η παραδοχή αυτή μπορεί να λειτουργήσει ενισχυτικά στην αίσθηση αυτοδυναμίας του ανθρώπου – παρότι, λόγω εποχής, η φιλοσοφία του Ντεκάρτ είναι άμεσα συσχετιζόμενη με το θείο.

Μιλάς για Τοξικ Πρώην Κοντά στα 30. Μέσα από ένα τραγούδι και pop αισθητική δίνεις απλά και λιτά τις αλλαγές που προέρχονται όταν απομακρύνεσαι από την τοξικότητα. Όταν το έφτιαχνες σκεφτόσουν ότι μπορεί να επηρεάσει θετικά κάποιον και να αναζητήσει την ουσιαστική ελευθερία του;

Ακριβώς τη στιγμή της δημιουργίας συνήθως απευθύνομαι σε κάποια εκδοχή του εαυτού μου. Εκείνη την ώρα δεν έχω επίγνωση για το πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα τραγούδι ή ένας στίχος σε κάποιον τρίτο. Μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αργότερα κόσμος μπορεί να ταυτίζεται και να μου στέλνει τις αντίστοιχες προσωπικές του εμπειρίες.

Τη διαύγεια που έχουν κάποιοι στίχοι την παρατηρώ κι εγώ αφού γίνει το τραγούδι ως ακροατής και όχι ως δημιουργός. Εννοείται χαίρομαι όταν ακούω ότι «οι καλλιτέχνες έχετε έναν τρόπο να εκφράζετε όσα δεν μπορούμε να πούμε».

Μου στέλνουν συχνά τέτοιες σκέψεις στο instagram κι ενώ δεν το αντιλαμβάνομαι για τον εαυτό μου, το ζω ως δέκτης όλη μου τη ζωή. Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, που άλλαξε τον δικό μου τρόπο σκέψης, και το επαναφέρω στη μνήμη μου ως τραγουδοποιός, τη φράση της Λίνας Νικολακοπούλου «πάμε όπου θέλεις πάμε, θα σου λέω τι κοιτάμε».

Το σαρκαστικό ύφος του music video για τον Τοξικ Πρώην ενισχύει το νόημα της απελευθέρωσης από κάθε τι τοξικό ή συνάδει με το γενικότερο κλίμα της εποχής;

Συνδέεται σίγουρα με την αίσθηση απελευθέρωσης και κυρίως την αυτοπεποίθηση που αποκτάς όταν βρίσκεις τη δύναμη να απεγκλωβίσεις τον εαυτό σου από μία τοξική κατάσταση.

Το βίντεο του Τόξικ, το αγαπώ ιδιαίτερα για αυτό το λόγο. Ένιωσα ότι έχω πλέον την αυτοπεποίθηση ως δημιουργός να κάνω ακριβώς αυτό που με εκφράζει κι έχω ξεκάθαρα στο μυαλό μου, χωρίς να αυτολογοκρίνομαι και χωρίς να υπολογίζω πώς μπορεί να σκεφτεί κανείς καθώς το βλέπει.

Το ρέφερενς του κλιπ εννοείται ότι είναι από τα late 80s και early 90s. Έχω μία ιδιαίτερη σύνδεση με τη συγκεκριμένη περίοδο και νομίζω την κάνω σαφή την αναφορά, και μέσω του τρόπου γραφής των τραγουδιών του «κοντά 30», και της παραγωγής και σε ένα βαθμό της εικόνας.

Νιώθεις ότι η έννοια του ετερόκλητου στην αισθητική, τη μουσική, τα βιβλία ακόμη και στον τρόπο της προσωπικής αναζήτησης είναι ένας σημαντικός παρονομαστής για έναν καλλιτέχνη;

Νιώθω ότι η έννοια του αληθινού ξεπερνάει σε βαρύτητα αυτή του ετερόκλητου. Εκτιμώ καλλιτέχνες οι οποίοι είναι εξαιρετικά επικεντρωμένοι σε μία αισθητική, σε έναν τρόπο γραφής, σε μία συνεπή έκφραση. Το συναντώ ιδιαίτερα σε καλλιτέχνες προηγούμενων χρόνων ή εποχών, όταν ήταν περιορισμένη η πρόσβαση στην ευρεία γκάμα ερεθισμάτων.

Θεωρώ ότι όσο πιο νέος ξεκινάς την πορεία σου σε κάποιο καλλιτεχνικό χώρο και όσο περισσότερες είναι οι προσλαμβάνουσές σου, τόσο πιο πιθανή είναι η ποικιλία στην έκφραση. Επίσης, παρατήρησα ότι νεότεροι καλλιτέχνες που προηγήθηκαν από μένα και είχαν αυτή την τάση, να δρουν δηλαδή σε διαφορετικά πεδία, έλαβαν έντονη κριτική για τις επιλογές τους. Διαφωνώ με αυτό και θεωρώ την κριτική τέτοιου τύπου οπισθοδρομική.

Το ετερόκλητο στοιχείο είναι πια η κανονικότητα. Το αντίστοιχο συμβαίνει και στην επιστήμη, η οποία ακολουθεί την τέχνη χρονικά. Τώρα, που η γνώση έχει φτάσει σε τόσο βαθιά σημεία, είναι σημαντικότερο να βρίσκεις τομές ανάμεσα σε τομείς παρά να «τρυπάς» τη γνώση κάθετα. Προσωπικά θεωρώ αδύνατο να μην περιέχει η μουσική και η αισθητική μου αντικρουόμενα στοιχεία. Καταρχάς, η ζωή μου υπήρξε για κοντά δέκα χρόνια αντικρουόμενη, ήμουν μαθηματικός και ταυτόχρονα μουσικός. Και ως προς τα ακούσματα στο δημοτικό για παράδειγμα, άκουγα Φραγκούλη και Shakira. Βρίσκω αναπόφευκτες, πλέον, αυτές τις «αναμίξεις».

Είναι καλύτερα τα πράγματα τελικά όταν είσαι Κοντά στα 30;

Είναι και δεν είναι. Το ιδανικό θα ήταν να έχω τις εμπειρίες και τη ζωή που έχω τώρα ενώ είμαι 20. Ωστόσο, μάλλον αυτό είναι ουτοπικό και ένας τρόπος να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι θα μπορούσα και καλύτερα. Αν το δω ψύχραιμα και ορθολογικά πάντως, στα 29 έχω ακριβώς τη ζωή που ονειρευόμουν, γράφω δική μου μουσική και βιοπορίζομαι από αυτή, έχω κάνει το healing και έχω απαλλαχτεί από το άγχος των εξετάσεων και της κοινωνικής εντός εισαγωγικών καταξίωσης, στην οποία υπακούσαμε εμείς οι millennials. Από όσα βλέπω στα social, μάλλον τα 30 συνοδεύονται με περισσότερη αυτοπεποίθηση και λιγότερο άγχος επίτευξης. Οπότε θα δώσω λίγη βαρύτητα στο «είναι καλύτερα» και θα παραβλέψω ότι πλέον δεν μπορώ να βγω μετά τις δέκα ή να πιω αλκοόλ δύο μέρες συνεχόμενα.