Είναι το Μr Robot η καλύτερη σειρά της χρονιάς; 10 λόγοι που θα σε πείσουν

Η εταιρεία Εvil Corp (E-Corp) θα μπορούσε να έχει διαφορετικό όνομα. Θα μπορούσε να λέγεται Goldman Sachs, Lehman Brothers ή Monsanto.

Εν προκειμένω, αποτελεί τον στόχο του Elliot που θέλει να χακάρει τις αποθήκες και το λογισμικό λειτουργίας της, έχοντας σαν απώτερο στόχο την αποδόμηση του καπιταλισμού και του τρόπου που λειτουργεί εις βάρος της κοινωνίας.

*Η πρεμιέρα του πρώτου κύκλου στην ελληνική τηλεόραση είναι την Τρίτη 24 Νοεμβρίου στις 22.00 στο OTE CINEMA 4HD.

Η πρώτη σεζόν του Μr Robot μπήκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των οπαδών των τηλεοπτικών σειρών, επειδή έχει δύο βασικά στοιχεία:

Πρώτον, ο Elliot είναι ο απόλυτος αντιήρωας. Ψυχαναγκαστικό πρεζάκι, χάκερ με κοινωνικές ευαισθησίες, αντικοινωνικός και ιδιοφυής.

Δεύτερον, η σειρά έχει έντονο άρωμα Fight Club και V for Vendetta, μιλώντας στην καρδιά της πλειοψηφίας όσων θέλουν να δουν το καπιταλιστικό οικοδόμημα των ολιγαρχιών να γκρεμίζεται συθέμελα. Ακόμα κι αν το τρόπος για να γίνει αυτό, είναι ένα ψηφιακό “τσουνάμι” που θα ζήλευαν και οι Anonymous. 

“Democracy has been hacked”

Πέραν των παραπάνω, αν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τα σημαντικότερα στοιχεία του Μr Robot, θα μπορούσε να μιλήσει συνοπτικά για τα παρακάτω:

Η σειρά εκκινεί και εξελίσσεται με ένα εύρημα που αυτομάτως την κάνει ιδιαίτερη. Ο Elliot μονολογεί ή αν θες, κάνει διάλογο με έναν αόρατο συνοδοιπόρο – σύμμαχο του, που στην ουσία είναι ο θεατής. Με το “καλημέρα” λοιπόν, ο Sam Esmail σε αρπάζει από τα μούτρα και σε πετάει μέσα στις σεκάνς του.

Από εκεί και πέρα, ως θεατές δεν μένουμε μονάχα σε αυτά τα τεχνάσματα που θα μπορούσαν να “στήσουν” ένα πολύ καλό πρώτο επεισόδιο – πιλότο, αλλά να μην κλιμακώσουν τη σειρά. Τα επεισόδια κορυφώνονται μέσα από την ανάπτυξη πολυδιάστατων χαρακτήρων, κάτι που συμβαίνει φυσικά και στο Breaking Bad.

Είπαμε πως ο Rami Malek δίνει την – μέχρι σήμερα –  ερμηνεία της ζωής του σαν Elliot, ωστόσο πλαισιώνεται από ένα εξαιρετικό cast ηθοποιών που δομούν ένα σύνολο χαρακτήρων εκ των οποίων κανείς δεν “κλωτσάει”.

Ο Κρίστιαν Σλέιτερ επανέρχεται δυναμικά σε έναν ρόλο που δίνει νέα ώθηση στην καριέρα του, ενώ ο Σουηδός Μάρτιν Βάλστρεμ είναι ο ιδανικός “κακός”.

Πολλοί μίλησαν για ένα “νέο Fight Club” ως προς τη δομή. Δεν θα προβούμε σε spoilers εδώ, απλά θα κάνουμε μια διάκριση.

Στο έργο του Palahniuk και του Fincher, ο στόχος του Τyler είναι να γκρεμίσει τα πάντα, να προκαλέσει το απόλυτο χάος για να φτάσουμε στην αναγέννηση. Αντιθέτως, ο στόχος του Elliot είναι να σώσει την κοινωνία, να διαγράψει για πάντα τα χρέη των αδυνάμων και των απόρων. Μπορεί να κινείται πίσω από το βασικό μοτίβο “fuck society”, παρόλα αυτά, πίσω από αυτό αιτιολογεί τη δική του αποχή. Η οποία εξηγείται παρακάτω.

Η ηθική του ήρωα:

Στο μυαλό του Elliot υπάρχουν δύο πράγματα. Το 1% όσων απομυζούν τον πλανήτη και το 99% που θυματοποιείται εκουσίως ή με ακούσιο τρόπο. Για τον πρωταγωνιστή του Μr Robot, αυτό το 99% αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν ξέρουμε αν θα συνεχιστεί αυτό στη δεύτερη σεζόν της σειράς, αλλά αυτό προκύπτει από όσα έχουμε δει στα πρώτα δέκα επεισόδια.

Στον κόσμο του Μr Robot οι εξεγερμένοι είναι βουβοί και σιωπηλοί, σε πλήρη ύπνωση εξ αιτίας των μηχανισμών καταστολής που χρησιμοποιεί η δυτική κοινωνία για να τους έχει σε έλεγχο, μέσα από προϊόντα, media, παρεχόμενες υπηρεσίες και πολιτισμική παραγωγή.

Ο Elliot θέλει να απονείμει δικαιοσύνη, δεν ενδιαφέρεται να προκαλέσει επανάσταση, ή μάλλον να είναι εκείνος ο ηγέτης. Κυρίως, όμως, δεν τον ενδιαφέρουν τα λεφτά. Τα κάνει όλα για να αισθανθεί εκείνος καλύτερα μέσα στο χάος των εσωτερικών συγκρούσεων.

Στη δεύτερη σεζόν, θα μας λυθούν πολλές απορίες σχετικά με το πού το πάει ο σκηνοθέτης, μετά το κλείσιμο με την πιάνο διασκευή του Where Is My Mind των Pixies (φόρος τιμής στο Fight Club).

Ο παράγοντας αμφιβολία:

Η αμφιβολία και η αυτοαναίρεση, είναι ένα ακόμη στοιχείο που ισχυροποιούν την συνολική παραγωγή. Είπαμε πως ο Elliot Alderson είναι ο ορισμός του αντιήρωα. Και για αυτόν τον λόγο, δεν ξέρεις τι μπορεί να αποφασίσει να κάνει στην πορεία. Αυτό είναι το κλειδί.

Ο Esmail δημιουργεί μια συνεχή διελκυστίνδα για τον πρωταγωνιστή του ο οποίος ακροβατεί ανάμεσα στην παραίτηση και τη δράση, τη συμμόρφωση και την εναντίωση, το άνοιγμα ή το κλείσιμο στο μικροσκοπικό διαμέρισμα του καταναλώνοντας πάσης φύσεως ναρκωτική ουσία, ανάμεσα στην ιδιοσυγκρασία, την κανονικότητα, τον έλεγχο ή το ξέσπασμα. Και αυτή η αγωνία βγαίνει στον θεατή, αποκτώντας μεγαλύτερη σημασία από την ίδια τη δράση.

Σκηνοθετική λεπτομέρεια:

Όλα τα παραπάνω εικονοποιούνται ως εξής: Σχεδόν καμία σκηνή δεν είναι κεντραρισμένη, πλην των “κοντινών” στα πρόσωπα. Υπάρχουν κενά “κάδρα” και η εναλλαγή γωνίας είναι επαναλαμβανόμενη. Η σταθερότητα τίθεται εν αμφιβόλω διαρκώς.

Μιλώντας για το σήμερα όπως είναι:

“Θα γίνω φυσιολογικός. Θα πηγαίνω σινεμά με την κοπέλα μου να βλέπουμε αυτές τις ανοησίες της Marvel. Θα γραφτώ στο γυμναστήριο. Θα βάζω καρδούλες στο Instagram. Θα πίνω Vanilla Lattes”. Ο Mr. Robot ασφυκτιά μέσα στην πραγματικότητα όπως δεν μπορεί να τη βιώσει, αλλά όπως τη βιώνουν οι άλλοι. Αυτούς τους άλλους δεν τους μισεί, ούτε τους ζηλεύει.

Μερικές φορές τους βλέπει σαν εξωγήινους ή αισθάνεται εξωγήινους ο ίδιος. Και τους στηλιτεύει με τον καλύτερο τρόπο., στηλιτεύοντας και τον ίδιο του τον εαυτό.

Η σειρά σου δίνει να καταλάβεις πόσο εκτεθειμένος είσαι:

Εκτεθειμένος ψηφιακά, κάτι που ξέρεις και ξέρουμε όλοι, αλλά το αγνοούμε ηθελημένα. Ο Elliot μπορεί να μπει παντού. Στα accounts εκείνων που μπαίνουν στο επίκεντρο της προσοχής του, σε όλα τα social media.

Facebook, Instagram, Twiitter, chat rooms, τίποτα δεν μπορεί να αποκρυφθεί από το άγρυπνο μάτι ενός αναρχο-χάκερ. Όπως γίνεται και στην πραγματικότητα βέβαια. Ωστόσο εδώ ο ήρωας δεν εκβιάζει. Παίρνει “μάτι”, μπαίνει, βγαίνει, αλλά να επαναλάβουμε, θέλει την απονομή της δικαιοσύνης.

Μιλώντας για hacking αλλά χωρίς να κουράζουμε:

Το Mr. Robot μιλάει για χάκερς και ψηφιακά συστήματα, χωρίς όμως να κουράζει με δυσνόητη αργκό προγραμματιστών. Τα βασικά τα καταλαβαίνεις, τα υπόλοιπα μπορείς να τα πιάσεις από τα “συμφραζόμενα”.

Άλλωστε το hacking είναι το μέσο, αυτό που μας ενδιαφέρει, είναι το σενάριο που θα οδηγήσει στην μελλοντική κάθαρση και η ανατρεπτική πλοκή. Να σημειωθεί ωστόσο, πως έχει χρησιμοποιηθεί μπόλικο υλικό των Anonymous για την επίτευξη του τελικού αποτελέσματος.

Ψυχεδέλεια:

Μικρό spoiler σε αυτό το σημείο. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι εθισμένος από την μορφίνη. Έτσι, μιας και είναι και ο αφηγητής, πολλές σκηνές δεν καταλαβαίνεις αν είναι “πραγματικές” ή αν διαδραματίζονται μέσα στο κεφάλι του, αν είναι αποτέλεσμα παραισθήσεων με άλλα λόγια.

Η ψυχεδέλεια αυτή παντρεύεται άψογα με το soundtrack. Neil Diamond, Lee Hazlewood, Pixies, και πάει λέγοντας.

Το φινάλε της πρώτης σεζόν είχε και σκηνές από το δικό μας Σύνταγμα:

Η σύμβαση της TPP και της TTIP δίνουν τα “κλειδιά” σε έναν μεγαλύτερο πλειοδότη, σε μια διευρυμένη ολιγαρχία πολυεθνικών, την ώρα που οι χάκερς “χτυπάνε” όλο και περισσότερες τράπεζες και λογαριασμούς. Tο Mr. Robot σέβεται τον θεατή του αλλά και το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνεται που πηγάζει από τα παραπάνω.

Η τεχνολογία έχει γίνει μέσο παρακολούθησης και η πληροφορία προϊόν – υλικό αγαθό που μπορεί να πουληθεί και να αγοραστεί από τον καθένα. Η επικοινωνία έχει περάσει στη διάσταση του πληκτρολογίου και της οθόνης και οι σχέσεις αλλάζουν.

Η ελευθερία του λόγου και της επιλογής αλλά και το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα θολώνουν επικίνδυνα, τόσο στον πραγματικό κόσμο, όσο και στον κόσμο του Mr. Robot. Ο οποίος έκλεισε με το δέκατο επεισόδιο του Αυγούστου και αναμένεται να είναι σε λίγο καιρό, και πάλι κοντά μας.

Αντί επιλόγου:

Και μπόνους link για όποιον θέλει να μάθει αν ο Mr. Robot χρησιμοποιεί όντως αληθινά hacking tools. Η απάντηση, είναι ναι