Review: Οι Cinematic Orchestra στο Fuzz

Χωρίς να συντρέχουν προϋποθέσεις για θριαμβολογίες, οι Cinematic Orchestra κατέβηκαν στο Fuzz με ένα αρκετά γνώριμο σέτλιστ, πέρασαν διαδοχικά από όλες τις φάσεις της καριέρας τους και τελικά εισέπραξαν το ζητούμενο: Ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα.Τα άλμπουμ βινυλίου είναι το κοντινότερο που φτάνεις στην πραγματική μουσική, στον πραγματικό ήχο και τελικά στις αγαπημένες σου μπάντες. Αυτό είναι μια πεποίθηση βαθιά χαραγμένη σε όλους τους μουσικόφιλους που έχουν άποψη για τη «διαμάχη» μεταξύ CD και LP και δε φοβούνται να την εκφράσουν. Δε διαφωνούμε αλλά υπάρχει μια μικρή ένσταση: Ειδικά όταν πρόκειται για μπάντες που δίνουν έμφαση στη μουσική, το κοντινότερο που φτάνεις είναι η συναυλία.



Και εξηγούμαστε: Σε μια ροκ βραδιά μπορείς να ζήσεις και με λιγότερη ποιότητα. Μπορείς να συμμετάσχεις κι εσύ με το τραγούδι, μπορείς να νιώσεις τον παλμό του κόσμου, να παρασυρθείς από τα ακροβατικά του frontman, να τυφλωθείς από τα strobes… μπορείς απλά να κάτσεις και να χαζεύεις απλώς γιατί είναι η αγαπημένη σου μπάντα. Η “σκέτη” μουσική, όμως, είναι μια πολύ πιο εγκεφαλική εμπειρία. Πολύ πιο δύσκολη. Και αυτό ακριβώς ήταν το ζουμί της προχθεσινής εμφάνισης των Cinematic Ochestra στο Fuzz Club. Χωρίς να είναι το καλύτερο live στον κόσμο, ήταν μια μουσική εμπειρία πολύ πιο άμεση και ανώτερη από οποιοδήποτε CD ή LP τους.







Cinematic_Orchestra live @ FUZZ 2009



Ουσιαστικά η βραδιά είχε τρεις φάσεις. Στo πρώτο και μεγαλύτερο μέρος που κράτησε σχεδόν μια ώρα κυριάρχησαν οι μελαγχολικοί και αιθέριοι ήχοι του Ma Fleur, τα φωνητικά της Χάιντι Φόγκελ και τρομπετοσαξοφωνιές Τόμας Τσαντ. Σε αυτό το διάστημα άλλοι μαγνητίστηκαν και άλλοι… κοιμήθηκαν. Ακολούθησε ένα 10λεπτο σόλο του Λουκ Φλάουερς στα ντραμς που σε κάθε περίπτωση έδρασε σαν ξυπνητήρι (και διάλλειμα για τη μπάντα) για να κλείσει το live με περισσότερο ρυθμό, περισσότερα πιατίνια και ηλεκτρονικούς ήχους από τις πρώτες τους δουλειές. Αυτό το τελευταίο κομμάτι ήταν το μαγικό ραβδάκι που μεταμόρφωσε όλη βραδιά. Κρίνοντας από τη συμμετοχή του κόσμου στο “Ode to The Big Sea” ο κόσμος ήταν στημένος για πιο γκρούβι καταστάσεις κάτι στο οποίο οι Cinematic ήταν ιδιαίτερα φειδωλοί και μετρούσαν συνεχώς την ώρα.



Στα «γύρω γύρω, η απουσία εικαστικών ήταν εμφανής κάτι δε βοήθησε το σχετικά αδύναμο πρώτο μέρος που κινήθηκε σε εμφανώς πιο χαλαρούς ρυθμούς. Εξίσου εμφανής ήταν και η απουσία κοντραμπάσου που αντικαταστάθηκε από ηλεκτρικό. Ο ήχος – καθοριστικής σημασίας για ένα τέτοιο event- κινήθηκε σε καλά επίπεδα ειδικότερα στο μέσο της αρένας. Αυτοί που βρέθηκαν πίσω και πλάγια, μάλλον, θα έχουν κάποια παράπονα.







Cinematic Orchestra Jamming Live @ Fuzz club



Εν κατακλείδι και χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις για θριαμβολογίες, ειδικά όταν οι μνήμες από την πρόσφατη εμφάνιση των Red Snapper είναι ακόμα νωπές, οι Cinematic Orchestra κατέβηκαν με ένα αρκετά γνώριμο σετλιστ, πέρασαν διαδοχικά από όλες τις φάσεις της καριέρας τους και τελικά εισέπραξαν το ζητούμενο: Ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα από το κοινό σε πείσμα όσων μίλησαν για «φόλα» στην προηγούμενη εμφάνιση τους επί ελληνικού εδάφους και εφησυχασμό από τις καλές κριτικές που πάντα τους συνοδεύουν.



Φωτογραφίες: Γιώργος Βλασσόπουλος





AΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΠΛΑΝΑ ΑΠΟ ΤΟ LIVE ΣΤΟ FUZZ