ΤΟ “MARRY ME” ΚΑΙ Η ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗΣ ΚΟΜΕΝΤΙ

Ξέρετε κάτι; Το Marry Me, η νέα ρομαντική κομεντί με την Jennifer Lopez και τον Owen Wilson, δεν είναι καθόλου κακή. Βασικά δεν είναι απλά καθόλου κακή ή μη κακή. Είναι τίμια. Δηλαδή αν θέλεις να περάσεις ανάλαφρα με τη Lopez να σου τραγουδάει απαστράπτουσα και τον Wilson να υποδύεται χαρισματικά έναν everyman που βουτάει στον κόσμο της από το πουθενά σαν άλλος Hugh Grant στο Notting Hill, μην έχεις δεύτερες σκέψεις.

Είναι μία fun ρομαντική κομεντί που θα ήθελε να είχε υπάρξει το 2002. Η Lopez είναι η διάσημη τραγουδίστρια που ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Maluma μπροστά σε 20 εκατομμύρια φαν της, μέχρι που θα μαθαίνει ότι την έχει απατήσει με τη βοηθό της. Ξέρω τι σκέφτεσαι. Ότι η Lopez – ή η Kat που υποδύεται τελοσπάντων αλλά ποιον κοροϊδεύουμε – πρόκειται να ακυρώσει την κυκλοφορία του κοινού τους σινγκλ και τη συναυλία και να επεξεργαστεί τα συναισθήματά της με έναν υγιή, ιδιωτικό τρόπο, μέχρι να νιώσει καλύτερα εξοπλισμένη για να αντιμετωπίσει ξανά τον κόσμο. Φυσικά το σκέφτεσαι. αυτό θα έκανες. Όχι όμως.

Η Kat βγαίνει στη σκηνή με το νυφικό της, δείχνει αυθαίρετα έναν 50χρονο άντρα μέσα στο πλήθος και του ζητά να γίνει ο σύζυγός της. Και πάλι ξέρω τι σκέφτεσαι. Ότι ο προσφάτως διαζευγμένος Wilson δε θα μπορούσε να ανταπεξέλθει τόσο άμεσα σε μία νέα σχέση, κυρίως όταν αυτή περιλαμβάνει γάμο με μία από τις διασημότερες γυναίκες του κόσμου. Μόνο ένας ψυχοπαθής θα το έκανε αυτό. Αλλά το Marry Me είναι παλαιάς κοπής ρομαντική κομεντί, εκεί που η αγάπη μπορεί να νικήσει όλα τα εμπόδια και η λογική πάει να πεθάνει. Και γιατί όχι; Πότε έπαψε το σινεμά να μαδάει αστερόσκονη;

Όταν πέθανε η ρομαντική κομεντί της μεγάλης οθόνης. Ας δούμε πώς.

Το τέλος της mid-budget ταινίας

Η ρομαντική κομεντί πέθανε, η ρομαντική κομεντί πάει. Όταν η κατάστασή της ήταν κρίσιμη το 2012, το Vulture αναρωτιόταν εάν μπορεί να διασωθεί. Όσο το NPR πρότεινε τρόπους για να βελτιωθεί η υγεία της, εκείνη έμενε στην εντατική. Τελικά ο θάνατός της τελικά ανακοινώθηκε επίσημα από το Hollywood Reporter το 2013. Λίγο αργότερα, το LA Weekly αποπειράθηκε να διερευνήσει και τα αίτια θανάτου. Για τ’ όνομα της Meg Ryan, τι συνέβη;

Στη χρυσή της φάση, από τα μέσα περίπου των ‘80s έως και τα ‘00s, η ρομαντική κομεντί ήταν απόλυτα βασικό συστατικό του ετήσιου προγραμματισμού ενός κινηματογραφικού στούντιο. Με απόσταση κάποιων μηνών, μπορούσες να είσαι σίγουρος ότι μια νέα ταινία τέτοιας συνταγής θα έφτανε στις αίθουσες – συχνά με πρωταγωνίστριες τη Goldie Hawn, τη Meg Ryan, τη Sandra Bullock, τη Julia Roberts, τη Drew Barrymore, τη Reese Witherspoon, την Kate Hudson και, λίγο πριν την τελευταία πνοή του είδους, την Katherine Heigl.

Για τις παραπάνω δεκαετίες, οι ρομαντικές κομεντί πολλαπλασίαζαν με ευκολία το budget τους, ήταν τρομερά ανταγωνιστικές στην αγορά των DVD και στην αμερικανική καλωδιακή, και ήταν όχημα εκτόξευσης για την καριέρα των σταρ τους. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε όμως, η πρακτική σχεδόν εγκαταλείφθηκε και κάθε καινούρια rom-com ήταν κυρίως αφορμή για άρθρα στο Ίντερνετ που ανήγγειλαν το τέλος μιας εποχής.

Προσοχή – όχι γιατί οι ταινίες δεν βγάζουν πια χρήματα. Το “Trainwreck” του 2015 έφερε πάνω από 100 εκατ. δολάρια στα αμερικανικά ταμεία. Όπως ακριβώς μπορούσε να κάνει κάποτε ένα “My Best Friend’s Wedding”, ένα “Jerry Maguire” ή ένα “You’ve Got Mail’’ – όλα τους μεγάλα χιτ στη χρονιά κυκλοφορίας τους.

Τα στούντιο όμως, όπως ανέλυα παλαιότερα με αφορμή το χειρότερο κινηματογραφικό καλοκαίρι της πρόσφατης ιστορίας, δε δεσμεύονται εύκολα πια στην παραγωγή ταινιών μεσαίου budget. Όχι όταν έχουν υπερήρωες να θρέψουν, όχι όταν δεν είναι αφορμή για το επόμενο franchise, όχι όταν δε θα έχουν τον χρόνο να κάνουν μία πρεμιέρα χαμηλού προφίλ και να χτίσουν βδομάδα με τη βδομάδα τις εισπράξεις τους, όχι όταν δε θα τους αποφέρουν τουλάχιστον κάποιες υποψηφιότητες βραβείων για τον κόπο τους.

Οι εταιρείες παραγωγής είναι πλέον τιτανοεπιχειρήσεις – ή μέρη άλλων τιτανοεπιχειρήσεων – που βγάζουν πλέον από τα εισιτήρια μόνο το 20% των κερδών τους. Το υπόλοιπο 80% έρχεται από τα δικαιώματα και το branding άλλων προϊόντων ψυχαγωγίας σε παγκόσμιο επίπεδο που διοχετεύουν σε κανάλια όπως DVD, streaming, καλωδιακή τηλεόραση, video games, θεματικά πάρκα και παιχνίδια, και επίσης από δικαιώματα τηλεοπτικών σειρών και κινηματογραφικών καταλόγων. Αν ποτέ αναρωτήθηκες γιατί χρειαζόμασταν τρεις διαφορετικές βερσιόν του Spider-Man σε μία δεκαπενταετία, η απάντηση είναι ότι συνήθως πουλάει όσα παιχνίδια πουλάνε όλοι οι υπόλοιποι υπερήρωες μαζί. Μιλάμε για χρυσωρυχείο ύψους 1,3 δις τον χρόνο. Για να λειτουργήσει αυτό το σύστημα, τα στούντιο χρειάζονται μεγάλες ταινίες με παγκόσμια απήχηση που θα κινήσουν τα προϊόντα τους σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική.

Η ρομαντική κομεντί όμως δε μπορεί να ευδοκιμήσει σ’ αυτό το περιβάλλον, όχι στη μεγάλη οθόνη τουλάχιστον. Κατοικεί στο πρώην νεοκλασικό, νυν παράπηγμα με τις μετρίου προϋπολογισμού ταινίες του Χόλιγουντ που, με σπάνιες εξαιρέσεις, δεν ανακατεύονται με σίκουελ και Funko Pop κουκλάκια.

Το Χόλιγουντ δεν προτιμάει τις ιστορίες γύρω από γυναίκες

“Οι γυναίκες είναι οι καλύτεροι κριτές για όσα φτιάχνουμε. Το γούστο τους είναι πολύ σημαντικό. Εκείνες είναι που πηγαίνουν στο σινεμά, εκείνες σέρνουν τους άντρες μέσα. Αν κάτι αρέσει στις γυναίκες, στον διάολο οι άντρες”, έγραφε το 1959 ο Walt Disney. Σημερινό στέλεχος στούντιο, όμως, δήλωσε ανώνυμα στο LA Weekly ότι η κοινή γνώμη που περιρρέει σιωπηλά τα development meetings είναι πως “ένα αντρικό όχι έχει μεγαλύτερο βάρος από ένα γυναικείο ναι”. Δεν υπάρχει λόγος να πασχίσουν να πουλήσουν ένα “While You Were Sleeping” σε άνδρες, όταν θα έρθουν και οι κοπέλες τους στο επόμενο ‘Avengers’. Παραδοσιακά άλλωστε, το ανδρικό κοινό δεν είναι εκπαιδευμένο σε ιστορίες που αντιλαμβάνεται ως “γυναικείες”.

Στο ίδιο άρθρο, o σκηνοθέτης Paul Feig που έσκισε εισπρακτικά με το “Bridesmaids” και το “The Heat” – και οι δύο κωμωδίες με γυναικείο καστ – είχε πει γελώντας ότι οι παραγωγοί δεν παίρνουν το μήνυμα. Αντίθετα του προτείνουν να κάνει κωμωδίες με άντρες. “Έχω ακούσει κηρύγματα τόσες φορές από παραγωγούς και ανθρώπους με δύναμη [που μου λένε], ‘δε θες να κατηγοριοποιήσεις τον εαυτό σου στο γυναικείο κομμάτι’. Θέλω όμως να κατηγοριοποιηθώ στο ανδρικό κομμάτι; Θέλω να κατηγοριοποιηθώ στο ανθρώπινο!”.

Οι ταινίες του Feig έχουν σίγουρα βοηθήσει στην έγκριση άλλων κωμωδιών με γυναικείο καστ όπως το “Bad Moms” (να τονιστεί ότι μετά την επιτυχία του, η STXfilms είχε ζητήσει από τους δημιουργούς του ένα “Bad Dads” γιατί κάτι τέτοιο δεν ήταν ήδη όλες οι κωμωδίες της γης ας πούμε), το “Love Blockers” ή το “Girls Trip”, αλλά με πολύ αργούς ρυθμούς. Raunch-com όμως δουλειές σαν τις περισσότερες του Seth Rogen, ταινίες δηλαδή που μπορεί και να ακολουθούν κλασικά beats ρομαντικών κομεντί (τα “The 40-Year-Old Virgin”, “Zack and Miri Make a Porno”, “Don Jon” και “Knocked Up” λόγου χάρη) αλλά τα συνδυάζουν με πρόστυχο λεξιλόγιο και καταστάσεις, προσελκύουν πιο εύκολα τους άνδρες θεατές γιατί νιώθουν άνετα μαζί τους. Αυτόματα, λοιπόν, τυχαίνουν χρηματοδότησης με συνοπτικότερες διαδικασίες.

Έπειτα είναι και η επιλεκτική μνήμη των μεγάλων κεφαλιών. Γιατί στο σύμπαν των υπερηρωικών franchises θα έπρεπε να είχε βρεθεί εδώ και δεκαετίες η Wonder Woman για παράδειγμα, αλλά την κρατούσαν στον πάγκο. Να ένα property που, αποδεδειγμένα πια, και παιχνίδια μπορούσε να πουλήσει και κόσμο να βάλει στις αίθουσες. Έμενε όμως στα μετόπισθεν, στο όνομα κινηματογραφικών αποτυχιών όπως το “Catwoman” ή το “Elektra”. Ταινίες που καταποντίστηκαν όχι γιατί είχαν γυναίκες ηρωίδες στην αφίσα, αλλά γιατί ήταν κακές. Τόσο απλά.

Το “Wonder Woman” όμως, έγινε τελικά μία από τις πιο επικερδείς ταινίες του 2017. Ένα από τα φωτεινά σημεία της που επισημάνθηκαν στις κριτικές και τα σχόλια του κοινού, ήταν η σχέση της Diana με τον Steve Trevor. Το φιλμ ήταν αναπολογητικά ρομαντικό και εκμεταλλεύτηκε έξυπνα το κλασικό trope του ψαριού έξω από τα νερά του, θυμίζοντας το “Splash” με τον Tom Hanks και τη Daryl Hannah, ή ακόμα και τη “Μικρή Γοργόνα”. Όταν είχε αναφέρει την επιλογή αυτή σε συνέντευξη με τους πρωταγωνιστές της ταινίας, είχε φωτίσει το πρόσωπό τους.

“Η αγάπη είναι οι όμορφες στιγμές της ζωής μας, οπότε όσο μπορούμε να απεικονίζουμε ιστορίες αγάπης και να προσθέτουμε λίγη δράση και κάποια μηνύματα γι’ αυτή, είναι μια νίκη”, τόνισε η Gal Gadot, πριν ο Chris Pine συμπληρώσει με τη δική του άποψη για τη ματσίλα που μαστίζει την κουλτούρα μας. “Νομίζω ότι υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη, ότι η δύναμη με την αγάπη και την ευαισθησία δεν μπορούν να συνυπάρξουν και δεν πιστεύω ότι ισχύει”.

Το ίδιο ρομαντικό όραμα είχε η σκηνοθέτιδα του “Wonder Woman”, Patty Jenkins, και για το “Thor: The Dark World”, αλλά η συνεργασία της με τη Marvel λύθηκε πριν της δοθεί η ευκαιρία να το ολοκληρώσει. Η Jenkins είχε υπόψη της μία space opera βασισμένη στην αλά Ρωμαίο και Ιουλιέτα απόσταση που θα βίωναν ο Thor και η Jane, αλλά το στούντιο επέμενε στο δικό του σενάριο. Τελικά η δημιουργός αποχώρησε. Κατά δική της ομολογία, είχε φοβηθεί πως μια ενδεχόμενη αποτυχία της με το δεδομένο σενάριο θα στιγμάτιζε ακόμη περισσότερο τις γυναίκες σκηνοθέτιδες στο Χόλιγουντ. Τελικά το “Dark World” του Alan Taylor (Game of Thrones) έγινε ένα από τα λιγότερο ενδιαφέροντα κεφάλαια του MCU, με τον ίδιον τον Chris Hemsworth να χαρακτηρίζει την ταινία “μεχ”, επισημαίνοντας ότι το κλασικό αρχέτυπο αρρενωπότητας παραείναι πια γνώριμο.

Τον πραγματικό αντίκτυπο του “Wonder Woman” τον αισθανθήκαμε πιο σύντομα απ’ ότι έχουμε συνηθίσει από τα αντανακλαστικά του Χόλιγουντ, με το πράσινο φως για το “Black Widow” από τη Marvel (και για το “Captain Marvel” που είχε προηγηθεί) αλλά και με αμήχανες αποφάσεις όπως ατάκες τύπου “μήπως να ονομαστούμε X-Women αντί X-Men μιας που οι γυναίκες της ομάδας σώζουν συνέχεια τους άντρες” στο “Dark Phoenix”, ή την ακραία μαρκετίστικη σκηνή με τις υπερηρωίδες της Marvel να ενώνουν τις δυνάμεις τους στο “Endgame”.

Παρά τα παραπάνω πάντως, τα κεφάλια εξακολουθούν να προσπαθούν να πουλήσουν στους εφήβους που δεν έχουν αγοραστική δύναμη, και στο ανδρικό κοινό των 18-24 που μετακομίζει όλο και περισσότερο σε εναλλακτικά μέσα ψυχαγωγίας, ξεχνώντας ότι το 58% των εισιτηρίων έρχεται από τους 25+ και το 51% από τις γυναίκες.

Οι ηθοποιοί αποφεύγουν τις ρομαντικές κομεντί λόγω πρεστίζ

Εκτός από το budget, απουσιάζουν και τα μεγάλα ονόματα που κάποτε θα ήταν διαθέσιμα για το καστ μιας rom-com. Η Jennifer Lawrence μπορεί να πήρε το πρώτο της Όσκαρ για μια τέτοια με το “Silver Linings Playbook”, αλλά έκτοτε δεν έχει κάνει κάποια άλλη. Η Emma Stone, μετά την υποψηφιότητά της για το “Birdman”, έκαψε τη γούνα της με “Aloha” και “Magic in the Moonlight” και πλέον προτιμά να επενδύει τον χρόνο της σε συνεργασίες με auteurs (που δεν είναι ο Woody Allen). Ειλικρινά όμως, εάν το “Crazy, Stupid, Love” είχε κυκλοφορήσει το ‘94, θα έκλεινε το ένα ‘Notting Hill’ μετά το άλλο.

Ίσως να το είχε κάνει εάν ίσχυε ο αστικός μύθος.παράλληλος κόσμος όπου ο θάνατος της ρομαντικής κομεντί χρεώνεται στην Katherine Heigl. Σ’ αυτόν, η Heigl που πολλοί κατηγορούν (μάλλον άδικα από τη στιγμή που οι ταινίες της έφεραν λεφτά), δεν είχε παίξει στο “Knocked Up”. Αντ’ αυτής, η Anne Hathaway είχε δεχτεί την πρόταση που της είχε γίνει καπάκια από το “Devil Wears Prada”, είχε χαζοβιολίσει υπέροχα στον ρόλο χωρίς να χάσει την αίσθηση του υπερεπείγοντος που εκείνος απαιτούσε, και η ταινία δεν είχε αποκτήσει ποτέ μια πρωταγωνίστρια που το κοινό πολύ σύντομα θα θεωρούσε αντιπαθή – ή έστω ανάξια να σηκώσει τη σκυτάλη της Julia Roberts. Στην εναλλακτική βερσιόν αυτού του σύμπαντος, είναι η Rachel McAdams που είχε μπει στα παπούτσια της Roberts, χωρίς να πάρει ποτέ εκείνο το διετές διάλειμμα μετά το boom των “Mean Girls”, “Wedding Crashers” και “Notebook”.

Ζούμε στην πραγματικότητα όμως, και σ’ αυτήν τα πρωτεία στα 2010s είχαν κρατήσει τα εναλλακτικά spin στη ρομαντική κομεντί. Δουλειές όπως το “500 Days of Summer”, το “Obvious Child” ή το παρολίγον οσκαρικό “Big Sick”, που ανέτρεψαν τα κλισέ και τις προσδοκίες του κοινού, ή βούτηξαν τα πόδια τους σε δραματικά νερά κερδίζοντας τον σεβασμό των σινεφίλ. Την ίδια στιγμή, παραλλαγμένα φορμάτ της ρομαντικής κομεντί μετακόμιζαν στην τηλεόραση.

Η μετατόπιση της ρομαντικής κομεντί στην τηλεόραση

Το υπέροχο, βρετανικό “Lovesick” χρησιμοποίησε τη διάγνωση χλαμύδιας του πρωταγωνιστή και την υποχρέωσή του να ενημερώσει όλες τις πρώην του, ως αφορμή για να φτιάξει ένα ημερολόγιο της φιλίας των χαρακτήρων του. Το βραβευμένο “Insecure” του HBO διαχειρίζεται τη ζωή της μαύρης φωνής στη σύγχρονη αρένα του dating και όχι μόνο. Το “Jane the Virgin” είναι μάλλον η πιο εγκάρδια και συνεπής σε περιεχόμενο κωμωδία των τελευταίων ετών, με εξώφυλλο τη λατινοαμερικανική κοινότητα. Το ώριμο “You’re the Worst” ξεκίνησε ξεκαρδιστικό και κατέληξε να ξεχωρίσει για την απεικόνιση της κατάθλιψης. Το “Mindy Project”, το “Catastrophe”, το “Younger”, το “My Crazy Ex-Girlfriend” – όλες τους rom-com προτάσεις που γέμισαν τον δικό τους χώρο στον καταιγισμό της σημερινής τηλεόρασης. Άλλωστε με σειρές σαν το “Mad About You” ή το “Sex and the City”, το μέσο ήταν πολύ γνώριμο στις δικές του βερσιόν του είδους. Δεν ήταν άραγε τα “Φιλαράκια” η μακροβιότερη rom-com που είδαμε ποτέ;

Δεν έφυγαν οι ρομαντικές κομεντί λοιπόν, έλεγαν τα νέα headlines. Απλά δεν είναι όπως τις θυμάσαι. Άλλαξαν οδό, αριθμό και ιδιοσυγκρασία. Και δεν τους ήταν αχρείαστο.

Γιατί σε δεύτερη ανάγνωση, τα λαβ στόρι τους ήταν πολλές φορές ιστορίες τρόμου. Νευρωτικές, υποτίθεται, γυναίκες καριέρας, ανίκανες επικοινωνιακά στρίγγλες, εξημερώνονταν από την αγάπη ενός άνδρα που συχνά τις ταπείνωνε για να πάρουν το μάθημά τους (The Proposal, An Ugly Truth). Σχέσεις βασίζονταν στη χειραγώγηση ή την απάτη, αλλά τις γιάτρευαν κυνηγητά σε αεροδρόμια και γέφυρες (Overboard, While You Were Sleeping, How to Lose a Guy in 10 Days). Η ανισότητα δύναμης γινόταν σέξι power play ή παραγκωνιζόταν και εντελώς ως θεματική (Pretty Woman, You’ve Got Mail).

Οι ιδέες που παρουσίαζαν οι ταινίες για τα πιο ουσιώδη πράγματα στη ζωή – την αγάπη, τη φιλία, την εξέλιξη στην εργασία ως προσωπική φιλοδοξία, τους ρόλους των φύλων – ήταν πολύ συχνά οπισθοδρομικές. Και θα ήταν αστείο να πιστέψει κανείς πως δεν επηρέασαν ποτέ κανέναν και σε τίποτα. Τα media μπορούν να σχηματίσουν και να ενισχύσουν συμπεριφορές ή απόψεις που κυριαρχούν στην κουλτούρα μας. Και να τις διαιωνίσουν ακόμη. Στην περίπτωση των νεαρότερων ανθρώπων κιόλας, η κατάσταση σοβαρεύει σύμφωνα με την υπότροφο του Michigan’s Department of Communication Studies, Julia Lippman. «[Όταν είσαι νέος] είσαι αρκετά μεγάλος για να ενδιαφέρεσαι για το πώς δουλεύουν οι σχέσεις, αλλά έχεις περιορισμένη προσωπική εμπειρία. Έτσι στρέφεσαι στα media για καθοδήγηση. Όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο επικριτικοί για τα μηνύματα που παίρνουμε», εξήγησε στο EW.

Δηλαδή εσύ δεν πίστεψες κάποτε ότι ήταν απολύτως φυσιολογικό για τον Adam Sandler να κρατά την πάσχουσα από διαταραχή προσωρινής μνήμης Drew Barrymore σε μια βάρκα, και να της εξηγεί ότι κανονικά αγαπιούνται; Τι κι αν δεν θυμάται ότι είναι παντρεμένη και έγκυος; Έτσι πάνε αυτά. True love!

Όλα αυτά στο μεταξύ στημένα συνήθως γύρω από ευρύχωρα διαμερίσματα που κανονικά δεν θα μπορούσαν να πληρώσουν οι ήρωες, ντουλάπες γεμάτες από μοδάτα ρούχα για κάθε date, και πολύ, πολύ λευκούς ανθρώπους. Το μεγαλύτερο κενό διαχρονικά στις ρομαντικές κομεντί δεν ήταν αυτό που άφηνε πίσω το αντικείμενο του πόθου μετά το αναπόφευκτο σημείο σύγκρουσης (και πριν το απαραίτητο reunion) – ήταν η διαφορετική εμπειρία.

Μέχρι που συνέβη το καλοκαίρι του 2018. Και, φυσικά, το Netflix.

Ο #AsianAugust του 2018 και το Netflix

Όπως φαίνεται ξανά και ξανά όταν το Χόλιγουντ αποφασίζει να δοκιμάσει ανεκμετάλλευτες αγορές, το “Crazy Rich Asians” ήταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τον Αύγουστο στην Αμερική, με την Contance Wu του “Fresh Off the Boat” και τo τοτέμ Michelle Yeoh (“Τίγρης και Δράκος”). Στη χώρα μας δεν ήρθε ποτέ, αλλά μιλάμε για μία ταινία βασισμένη σε σειρά βιβλίων που περιστρέφονται γύρω από την ερωτική σχέση μία αμερικανίδας ασιατικής καταγωγής με έναν καθηγητή πανεπιστημίου από τη Σιγκαπούρη. Μαζί είχαν ταξιδέψει μέχρι τη γενέτειρά του με αφορμή τον γάμο ενός φίλου, με την ηρωίδα να ανακαλύπτει έκπληκτη ότι η οικογένεια του συντρόφου της είναι πάμπλουτη. Το χαμηλότερο στάτους της δημιουργεί προβλήματα με τους δικούς του και η πλοκή μετατρέπεται σε ένα σύγχρονο παραμύθι Σταχτοπούτας – τι πιο κλασικό για μία ρομαντική κομεντί;

Η ταινία δεν έκανε τίποτα για να ανατρέψει τη φόρμουλα της rom-com, αλλά δεν ήταν ποτέ αυτό το ζητούμενό της. Ήταν να αποδείξει πως ένα ασιατικό καστ μπορεί να κόψει εισιτήρια χωρίς πολεμικές τέχνες. Ένα άδικο βάρος που κουβάλησε το “Wonder Woman” για τις γυναίκες ή το “Black Panther” για την απεικόνιση της αφρικανικής κοινότητας σε ηγετικό ρόλο. Το “CRA” το έφερε σε πέρας με ένα φανταστικό άνοιγμα και μια πολύ σταθερή ανάπτυξη στα επόμενα σαββατοκύριακα των ταμείων.

Τις ίδιες περίπου μέρες, ο #AsianAugust διαμορφωνόταν και στη μικρότερη οθόνη με το “To All the Boys I Loved Before”. Άλλη μία rom-com ιστορία βασισμένη σε βιβλία, εφηβική αυτή τη φορά, με ένα νεαρό κορίτσι να ανακαλύπτει με τρόμο ότι τα ερωτικά γράμματα που είχε γράψει στα αγόρια που της άρεσαν και είχε κρύψει στη ντουλάπα της, είχαν φτάσει στα χέρια τους. Στην προσπάθειά της να δείξει σε έναν από τους παραλήπτες – πρώην της αδερφής της, oops! – ότι δεν έχει συναισθήματα γι’ αυτόν, μπαίνει σε μια ψεύτικη σχέση με τον ωραίο του σχολείου και τελικά τον ερωτεύεται.

Και αυτή η ταινία είχε πρωταγωνίστρια ασιατικής καταγωγής, αλλά δε θα ήταν πάντα έτσι. Με εξαίρεση το Netflix και την εταιρία παραγωγής του Will Smith που συμπαρήγαγαν την ταινία, όλα τα στούντιο που είχαν ενδιαφερθεί για το βιβλίο της Susan Johnson είχαν σκοπό να κάνουν την ηρωίδα λευκή. Η συγγραφέας ευχαρίστησε, αλλά δεν πήρε. Η φοβερά χαριτωμένη κωμωδία είχε βρει γρήγορα ένα σκορ κριτικών 96% στο Rotten Tomatoes και είχε κάνει τη Lana Condor και τον Noah Centineo viral σταρ σε μία νύχτα. Ακόμα και τα αγαπημένα κορεάτικα γιαούρτια Yakult που προτιμούσε η ηρωίδα στην ταινία να κάνουν ξαφνικά φτερά από τα ράφια των σουπερμάρκετ.

Η πρώτη, όμως, rom-com του Netflix που εκτός από views έφερε και κύμα καλών κριτικών, ήταν το “Set It Up”. Δύο καταπονημένοι, κακοπληρωμένοι βοηθοί (Zoey Deutch, Glen Powell) σε μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων, σκαρώνουν ένα κρυφό συνοικέσιο για τα αφεντικά τους (Lucy Liu, Taye Diggs) με σκοπό να τα ξεφορτωθούν και να βρουν την ηρεμία τους. Τελικά, όσο το σχέδιό τους φαινόταν να βαίνει κατ’ ευχήν ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον, αλλά οι προσωπικές τους φιλοδοξίες θα απειλούσε το μέλλον τους.

Η ταινία ήταν μία επιστολή αγάπης στις ρομαντικές κομεντί. Για την ακρίβεια, όπως το “Stranger Things” θυμίζει λιγότερο την πραγματική ζωή στα ‘80s και περισσότερο το να βλέπεις ταινία γυρισμένη στα ‘80s, το “Set It Up” ενσωμάτωσε όλα τα συστατικά και με πολλή αγάπη έδωσε τη δική του εκδοχή στα tropes του είδους. Νέα Υόρκη! Meet-cute! Stevie Wonder στο σάουντρακ! Ναι σε όλα αυτά. Η ταινία είχε διαχειριστεί διακριτικά τις μικρές ανατροπές που έκανε στην κλασική συνταγή, γιατί δεν είχε καμία διάθεση να κουνήσει το δάχτυλο στα λάθη των γονιών του. Απλά τα είχε αναγνωρίσει και είχε διαφοροποιηθεί. Έμεινε πιστό στην κυκλική φόρμουλα που διατρέχει τη ρομαντική κομεντί από τη γέννησή της στα χρόνια του Σαίξπηρ και την εφηβεία της την εποχή της Jane Austen.

Πάντα οι ήρωες θα γνωριστούν, θα ενδώσουν στη χημεία τους, θα κληθούν να ξεπεράσουν κάποιο εμπόδιο και, συνήθως, θα το ξεπεράσουν. Ποιος δεν θέλει να πιστέψει ότι, παρά τις δυσκολίες, στο τέλος θα βρει τον δρόμο του; Γι’ αυτό και το φορμάτ αυτό θα είναι το απόλυτο αφηγηματικό comfort food σε όποιο μέσο κι αν προβάλλεται, αίθουσα ή streaming, και γι’ αυτό θα βρίσκει το κοινό του.