Νέες ταινίες: Οι δεινόσαυροι ζουν ακόμα, στο “Jurassic World: Αναγέννηση”

Μετά το “Top Gun: Maverick”, ο Τζόζεφ Κοζίνσκι σκηνοθετεί ένα ακόμα εμπορικό χιτ. Το “F1” έκανε μεγάλο άνοιγμα παγκοσμίως, ενώ στην Ελλάδα με σχεδόν 47.500 εισιτήρια είναι το τρίτο μεγαλύτερο άνοιγμα της χρονιάς, μετά τα “Minecraft” και “Λίλο και Στιτς”. Θα φανεί πόσο καλή συντήρηση ελαστικών θα έχει η ταινία για να κρίνουμε τη διάρκειά της, αλλά η εκκίνηση είναι πολύ καλή.

Πιο πίσω, να σημειώσουμε πως τα “28 Χρόνια Μετά” έφτασαν τις 25.000 εισιτήρια, ενώ οι “Άγριες Μέρες Μας” του Βασίλη Κεκάτου ξεπέρασε τα 20.000 εισιτήρια, ένα πολύ καλό αποτέλεσμα για την ταινία.

Αυτή την εβδομάδα, δεινόσαυροι και Σκάρλετ Γιόχανσον επιτίθενται σε Φόρμουλα 1 και Μπραντ Πιτ καθώς μπαίνουμε για τα καλά πλέον στην περίοδο των μεγάλων μπλοκμπάστερ.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Όταν το Jurassic franchise επιχειρεί να επιστρέψει εκ νέου με μια ταινία που πλασάρεται –και είναι– ως σχετικά χαμηλών τόνων, αυτοτελές κεφάλαιο της σάγκα, τότε καταλαβαίνεις πως κάπου το όλο θέμα έχει ξεμείνει από ιδέες και καύσιμα.

Στην πραγματικότητα βέβαια δεν είναι πως υπήρχαν ποτέ και πολλές ιδέες πέραν της αρχικής: Μετά το αριστούργημα του Σπίλμπεργκ, ό,τι ταινία ακολούθησε στο franchise αποτελούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ένα ριφάρισμα πάνω στο ορίτζιναλ, με ελάχιστες απόπειρες αποστασιοποίησης ή εξερεύνησης αληθινά νέων ιδεών. (Αν και θα υπερασπίζομαι για πάντα το δεύτερο μισό του “Fallen Kingdom”, ένα γοτθικό παραμύθι ντυμένο ως μεσαίο “Jurassic World” σίκουελ.)

Ίσως τελικά, όπως συμβαίνει και τα ίδια τα πλάσματα αυτών των ταινιών, να μην έπρεπε ποτέ να έχουμε φέρει πίσω –ξανά και ξανά– αυτές τις ταινίες, που κατέληγαν απλώς να αναμασούν ιδέες και χαρακτήρες ενός φιλμ από 32 χρόνια πριν. Όμως, απλά, παραείναι εμπορικές. Και ίσως κάπου να μπαίνει κι ένα δημιουργικό πείσμα: «Αποκλείεται να μη μπορούμε να φτιάξουμε μια απίστευτα κουλ ταινία με δεινόσαυρους, τα πιο κουλ όντα στην ιστορία του πλανήτη».

Ο Γκάρεθ Έντουαρντς, που γύρισε το “Rogue One”, επιχειρεί εδώ λοιπόν να σκηνοθετήσει μια μικρότερου βεληνεκούς –σχετικά πάντα μιλάμε– περιπέτεια. Χωρίς τεράστια πάρκα, χωρίς αμέτρητα είδη δεινοσαύρων να παίζουν το ρόλο τους. Είναι αρκετά συμπαγή και περιορισμένα τα πράγματα: Χρόνια μετά την απελευθέρωσή τους στον πλανήτη, οι δεινόσαυροι έχουν λίγο-πολύ επιστρέψει σε κάποιες τροπικές, απομονωμένες περιοχές, μακριά από τα αστικά κέντρα. Εκεί, μια ομάδα μισθωμένη από φαρμακευτική εταιρεία (ήδη ξέρεις ότι θα πάει καλά αυτό) αναλαμβάνει να εντοπίσει και να αποσπάσει DNA από τρία είδη – τους μεγαλύτερους δεινόσαυρους αέρα, γης, και θάλασσας.

Θεμιτά όλα ως εδώ, αλλά το πρόβλημα είναι πως δεν υπήρξε κάτι άλλο στη συνέχεια. Οι όχι ιδιαίτερα πολλές σκηνές δράσης είναι άτονα γυρισμένες και μονταρισμένες, δίχως αίσθηση μεγαλείου, τρόμου ή έντασης. Το δραματικό στοιχείο δεν αναπτύσσεται ποτέ στην ουσία, για κανέναν χαρακτήρα – θυμάστε πώς στη μία αληθινά καλή Jurassic ταινία, όλο το δραματικό ζητούμενο του φιλμ αφορά τον μαγκούφη αρχαιολόγο που μαθαίνει σταδιακά πως μπορεί να είναι πατρική φιγούρα;

Δεν χρειάζεται κάτι απίστευτα εξεζητημένο. Κάτι απλό, αλλά ανθρώπινο και αναπτυγμένο με αφοσίωση, αρκεί. Εδώ υπάρχουν διάσπαρτα drafts ιδεών που δεν εξερευνώνται, δεν πηγαίνουν πουθενά. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους ίδιους τους δεινόσαυρους και τη θέση τους σε αυτό το νέο οικοσύστημα. Η δράση τοποθετείται σε ένα νησί παρατημένων, «χαλασμένων» δεινοσαύρων, αλλά με εξαίρεση μια γκροτέσκα φιγούρα τέρατος, η ταινία ποτέ δεν εκμεταλλεύεται την ιδέα για να συνθέσει ένα αληθινά ιδιοσυγκρασιακό νησί αλλόκοτων τεράτων. Ακόμα κι η ιδέα πως οι δεινόσαυροι αργοπεθαίνουν μέσα στις βιομηχανικές περιοχές θα μπορούσε να φέρει έναν πένθιμο, υπαρξιακό τόνο στο φιλμ, αλλά παραμερίζεται πολύ γρήγορα.

Εν τέλει είναι σαν μια ταινία που διαρκώς αποφεύγει το οτιδήποτε μπορεί να φανεί ενδιαφέρον ή τολμηρό. Δεν έχει κάτι αληθινά κακό ή ενοχλητικό όπως οι ταινίες του Κόλιν Τρέβοροου στην προηγούμενη τριλογία, και έχει και ένα πολύ δυνατό καστ, πρωτίστως Σκάρλετ Γιόχανσον, Τζόναθαν Μπέιλι, Μαχέρσαλα Άλι και Ρούπερτ Φρεντ, άπαντες σε καλές ερμηνείες. Όμως τι ακριβώς να το κάνεις αυτό; Η ταινία μπαίνει και βγαίνει από μέσα σου με ένα τρόπο πιο εντυπωσιακό κι από τα ίδια της τα πλάσματα.

Κριτική

Στα μέσα προς τα τέλη των ‘60s η Αμερική περνά μια περίοδο τεράστιων και έντονων κοινωνικών αλλαγών που αντικατοπτρίζονται φυσικά και στην κουλτούρα. Νέες νόρμες και διαθέσεις αποτυπώνονται στη μεγάλη οθόνη, αμφισβητώντας κάθε έκφραση καθεστώτος και συστημικότητας και εκπροσωπώντας το ευρύτερο counterculture κίνημα.

Μέσα στη διάρκεια λίγων μόλις μηνών παρακολουθούμε το mainstream αμερικάνικο σινεμά να διαπραγματεύεται ανοιχτά τέτοιες ιδέες και κινήματα, με ταινίες σαν τον “Πρωτάρη” (όπου αμφισβητούνται κοινωνικές, ερωτικές, οικογενειακές νόρμες), το “Μπόνι και Κλάιντ” (με τους ηρωικούς και γοητευτικούς παρανόμους), αλλά και τον “Μεγάλο Δραπέτη”.

Στην ταινία του Ρόζενμπεργκ, ο Πολ Νιούμαν εκπροσωπεί ένα (φαινομενικά) παλιομοδίτικα στιβαρό αμερικάνικο ιδεώδες, καθώς μπλεγμένος σε ένα σύστημα φυλάκισης αυταρχικό και εκδικητικό, αποφασίζει να αντισταθεί – σε ό,τι περιθώρια και χώρους βρίσκει. Η ταινία παίρνει το χρόνο της, μας συστήνει διάφορους απίθανους ρολίστες (ο Τζορτζ Κένεντι πήρε Όσκαρ για μια ολοζώντανη ερμηνεία γεμάτη κίνηση και χαρακτήρα), μας φέρνει κοντά στον ιδρώτα τους, και μας αφήνει να περάσουμε χρόνο μαζί τους.

Ο θρυλικός διευθυντής φωτογραφίας Κόνραντ Χολ ζωγραφίζει ένα πεδίο δράσης λουσμένο στο φως (αλλά δίχως τη ζωντάνια του, καθότι οι άνθρωποι είναι δέσμιοι), το καστ ορμά σε κάθε σκηνή και κάθε κομμάτι διαλόγου, ενώ το φιλμ αποκτά θεολογικές επεκτάσεις και αναγνώσεις πάνω σε μια βάση σαφούς κοινωνικής και πολιτιστικής τοποθέτησης: Μια διάθεση αντίστασης και αντικομφορμισμού μέσα σε άντρο καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Κυκλοφορούν ακόμη

Το Μονοπάτι του Αλατιού: Όταν η Ρέινορ και ο Μοθ χάσουν το σπίτι τους, παίρνουν την τολμηρή απόφαση να περπατήσουν ένα δύσβατο μονοπάτι 630 μιλίων στη νοτιοδυτική ακτή της Αγγλίας. Έχοντας μαζί τους μόνο τα απολύτως απαραίτητα, κάθε βήμα τους είναι μια απόδειξη της δύναμης και της αποφασιστικότητάς τους. Μεταφορά του μπεστ σέλερ μυθιστορήματος, με πρωταγωνιστές την Τζίλιαν Άντερσον και τον Τζέισον Άιζακς.

Το 47: Το φιλμ είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του Manolo Vital, ενός οδηγού λεωφορείου που βοήθησε στη δημιουργία της σύγχρονης Βαρκελώνης κατά τη διάρκεια της άνθησης της πόλης τη δεκαετία του 1970. Όταν οι αρχές αρνήθηκαν να φέρουν τις δημόσιες συγκοινωνίες στην περιοχή του, επικαλούμενες την κακή κατάσταση των δρόμων, ο Vital πήρε το τιμόνι του λεωφορείου της διαδρομής 47, για να τους αποδείξει πως έκαναν λάθος. Στην πορεία, η διαδρομή αυτή εξελίχθηκε σε μια μαζική γιορτή για την αξιοπρέπεια της εργατικής τάξης.

Ο Μύθος του Μαρακούντα: Στην εποχή των σπηλαίων, ο γιος του αρχηγού της φυλής συναντά ένα μαγικό, εξωγήινο πουλί που μετατρέπει τον πατέρα του σε κάμπια. Ένα ταξίδι φιλίας ξεκινά καθώς τα δυο τους προσπαθούν να επανορθώσουν το λάθος. Παιδική περιπέτεια κινουμένων σχεδίων.