Γιάννης Αδαμάκος: ‘Σήμερα είμαι πιο κοντά στον ιμπρεσιονισμό’

«Με κατατάσσουν στον εξπρεσιονισμό. Ο εξπρεσιονισμός είναι μια ζωγραφική διαμαρτυρίας, όσο πιο νέος είσαι η διαμαρτυρία είναι πιο έντονη, όσο μεγαλώνεις θέλεις να πεις πράγματα πιο ήσυχα και ουσιαστικά. Και η δική μου δουλειά έχει απομακρυνθεί από μια εξπρεσιονιστική διάθεση. Σήμερα είμαι πιο κοντά στην αμερικάνικη αφαίρεση. Έχω περάσει σε μια διάθεση ιμπρεσιονιστική, είμαι πιο κοντά στον ιμπρεσιονισμό παρά σε ένα εξπρεσιονισμό», ανέφερε μεταξύ άλλων στην εκπομπή Πεζοί στον Αέρα, με την Ιωάννα Κλεφτόγιαννη και τη Φωτεινή Λαμπρίδη, στο Ραδιόφωνο 24/7, ο διακεκριμένος ζωγράφος Γιάννης Αδαμάκος, με αφορμή την έκθεση είκοσι πέντε ζωγραφικών έργων του (λάδια σε μεγάλο μέγεθος και μικρές ακουαρέλες), στην έκθεση “ Re-emergence” (Ανάδυση)-Μεθόριος Μνήμη  στην Γκαλερί CITRONNE, στον Πόρο.

«Για ένα εικαστικό δεν είναι εύκολο να περιγράψει μια έκθεσή του», συμπλήρωσε. «Είναι σημαντική ωστόσο στη νέα μου δουλειά η ανάδυση από το βυθό και το φως, η θέση του φωτός που μας προσανατολίζει προς μια κατεύθυνση».

Σε σχέση ωστόσο με τα προηγούμενα έργα του υπάρχει, επισήμανε ο εικαστικός, ένα καινούριο στοιχεία, η ακουαρέλα. «Παρακολουθώντας το υλικό και αφουγκράζοντας τις ανάγκες που προκύπτουν από τα νέα στοιχεία,στις ακουαρέλες το φως που προκύπτει απ΄το λευκό χαρτί έχει μια σημαντική διαφορά. Επειδή η διαφάνεια, το νερό είναι καταλυτικό στοιχείο στην ακουαρέλα, το φως που προκύπτει από το λευκό χαρτί είναι διαφορετικό από το φως στα λάδια, και τον τρόπο που πρέπει να βγει, και είναι το λευκό χρώμα».

Σχολιάζοντας το βαθύ μπλε, χρώμα που επικρατεί στα έργα της έκθεσης στον Πόρος, ο Γιάννης Αδαμάκος τόνισε ότι παραπέμπει στη συλλογική και ατομική μνήμη.

Όπως σημειώνει και η επιμελήτρια της έκθεσης και δρ της Ιστορίας της Τέχνης Τατιάνα Σπινάρη – Πολλάλη «ο Γιάννης Αδαμάκος αυτο-ορίζεται και οριοθετείται μέσα στο τοπίο –ένα τοπίο, όμως, όχι υποχρεωτικά αναγνωρίσιμο. Περνάει από το φως στο σκοτάδι και αντιστρόφως. η “μεθόριος» είναι οι σκιές. Η ίδια παλινδρόμηση λειτουργεί παραστατικά ανάμεσα στο όνειρο και το βίωμα, ανάμεσα στην φύση και την φαντασία. Η θάλασσα, το νερό, εξασφαλίζει στον καλλιτέχνη ένα πολύτιμο μέσον, καθώς αντανακλά και, ταυτοχρόνως, διαθλά την οπτική του τοπίου. Το μεταίχμιο, η “μεθόριος» ανάμεσα στο υπάρχον και το φαντασιακό ορίζεται από το χρώμα, ένα βαθύ μπλε με αποχρώσεις που παραπέμπουν και πάλι σε μνήμες, προσωπικές ή συλλογικές».