Scary Movies: Οι καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών (μέρος B’)

Ψηφίστηκαν σαν οι τρομακτικότερες Ταινίες όλων των εποχών κι εμείς έχουμε έτοιμη την καλή κουβέντα για κάθε μια, αποκλειστικά για τους ατρόμητους αναγνώστες του MEN 24.
6. Alien (1979)



Tι μου έμαθε αυτή η ταινία :



α) ποτέ να μην πέφτω για hypersleep, όσο ψόφιος κι αν είμαι. Όλα μα όλα τα στραβά γίνονται όσο κοιμάσαι.

β) ποτέ να μην πίνω καφέ με άδειο στομάχι. Για όλα τα σκατά που βγαίνουν από το στομάχι σου φταίει η καφεΐνη.

γ) όταν βλέπω πράσινες μύξες στο πάτωμα να μη τα βάζω μόνο με τα παιδιά. Παίζουν κι άλλες πιθανότητες.

δ) όταν περπατάω σε κλειστούς χώρους να μη κοιτάω το πάτωμα, κανείς δεν χάνει πια λεφτά σήμερα. Όλο το ζουμί στο ταβάνι είναι.

ε) αβγά που δεν έχουν σκληρό τσόφλι δεν τα πειράζουμε. Αποκλείεται να κρύβουν πουλάκι μέσα τους

στ) όταν έρθεις αντιμέτωπος με ένα μικρό τέρας, περίμενε να δεις και τη μαμά του. Κανένα τέρας δεν είναι ορφανό.

ζ) η Ζιγκούρνι Γουίβερ έχει πολύ μικρό και άνευ εξερευνητικού ενδιαφέροντος στήθος. Η Charlize Theron θα είχε παίξει το ρόλο καλύτερα αλλά το 1979 ήταν μόλις τεσσάρων χρονών, οπότε ούτε το αβγό θα μπορούσε να παίξει.









7. Night of the Living Dead (1968)



Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, το δηλώνω εξ αρχής για να είμαστε αγαπημένοι. Ο George Romero είναι ο λατρεμένος μου σκηνοθέτης, ακόμη και Συνέδριο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α να φιλμάρει θα καθήσω να το δω αποσβολωμένος (έτσι κι αλλιώς).



Ασπρόμαυρο αριστούργημα, μπάτζετ μικρότερο κι από αυτό της ΑΕΚ (δεν γίνεται πιο λίγο, μετά κάνεις μόνο μικρού μήκους), σενάριο για σαράντα Καρλόφ (είναι το αντίστοιχο του Όσκαρ στα τρομαχτικά) που εξαντλείται – ως οφείλει- στις απολύτως βασικές λέξεις: lock, safe, shoot, head, hurt, Good Lord !, Jesus !



Την μεγαλύτερη ατάκα την έχει ο εκφωνητής του ραδιόφωνου που – φαντάζομαι- πληρώθηκε και τα λιγότερα μιας και δεν εμφανίζεται ποτέ, όχι ότι οι υπόλοιποι κάναν και περιουσία δηλαδή, ειδικά οι παραπληγικοί που υποδυόταν τα zombies.




Το μόνο αδύναμο σημείο του κατά τα άλλα αληθοφανέστατου αυτού Έπους του George είναι η εξήγηση για το ξύπνημα των παραπληγικών, δεν μπορούμε όσο κι αν αγαπάμε Romero να καταπιούμε αμάσητο το ότι έφταιγε ένας δορυφόρος που επέστρεφε από την Αφροδίτη και έγινε ρετάλια πέφτοντας στη Γη, αν ήταν έτσι τότε στα νεκροταφεία θα ζούσαν μόνα τους τα μάρμαρα και τα καντήλια. Είπαμε όμως, ουδεμία αντικειμενικότης, γι αυτό και στην επόμενη ταινία του – το Dawn of the Dead, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά-πήγαμε να προσκυνήσουμε εφτά μαντράχαλοι μαζί και αφού γελάσαμε με την ψυχή μας αποφασίσαμε πως τα σπίτια μας ήταν πολύ μακριά για να τρέχουμε νυχτιάτικα και κοιμηθήκαμε όλοι στρωματσάδα σε ένα. Με το φως αναμμένο.



Κορυφαία μούρη της ταινιάρας ο κρεμανταλάς στο νεκροταφείο, αφού κάθε φορά που με φέρνει ο δρόμος μου να ανάψω ένα κερί σε τέτοιο happy place νομίζω πως θα μου χτυπήσει την πλάτη και θα μου ζητήσει ένα δάχτυλο, αν μου περισσεύει. Έχουν αλλάξει οι εποχές, δεν βλέπεις πια να κυνηγιούνται άνθρωποι και zombies ανάμεσα σε τάφους, άσε που οι ρόλοι δεν είναι πια τόσο διακριτοί σήμερα.




8. The Texas Chain Saw Massacre (1974)



Αυτή η ταινία ήταν υπεύθυνη για χίλια δυο εκτρώματα που μας βασανίζουν ως σήμερα με κλισέ χειρότερα κι από ομιλία Υπουργού Οικονομικών: πέντε εικοσάχρονα σε αυτοκίνητο με προορισμό το εγκαταλειμμένο σπίτι του παππού σε μια ερημιά που θα ζήλευε κι η Ανταρκτική.



Με τέτοιες συνθήκες θα το φας το κεφάλι σου. Και το πόδι σου και το συκώτι σου και το πνευμόνι σου και τη σπλήνα σου και το μεδούλι σου, σε τελική ανάλυση.



Κι όμως, η ταινία αυτή ήταν ωραίος, αγνός, ανόθευτος Τρόμος. Ίσως γιατί είμαστε ακόμη στο 1974 και ως τότε ο κόσμος σκοτωνόταν από κακούς κομμουνιστές στο Βιετνάμ και όχι σε αποθήκες αγροτόσπιτων και παλιά σφαγεία στο Τέξας από ένα τσούρμο κανίβαλων, οπότε πάπαλα η ασφάλεια του θανάτου που είναι μακριά από το σπίτι και έχει πρόσωπο κι ας είναι κιτρινιάρικο.



Εδώ δεν έχει. Έχει Leatherface. Και αλυσοπρίονο. Και καθαρά απλωμένα άσπρα σεντόνια που γίνονται ακόμη πιο ωραία πιτσιλωτά όταν το πριόνι βρίσκει κόκαλο.



Εντάξει, εντάξει, σταματάω εδώ. Στο κάτω κάτω της γραφής αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνο στις ταινίες, όπως πολύ ανακουφιστικά διευκρινίζει – λίγο πριν την αναλάβει ο ομορφονιός- μια από τις ξανθούλες μακαρίτισσες “There are moments when we cannot believe that what is happening is really true. Pinch yourself and you may find out that it is.”



Το remake του 2003 δεν ήταν τρομαχτικό. Από τη στιγμή που ο Leatherface σκοτώνει για να ταΐσει την πάμφτωχη οικογένειά του (ούτε οι νεορεαλιστές, ούτε ο Ρομπέν των Δασών τα έκαναν αυτά), το επίπεδο υποβιβάζεται και ο τρόμος αμβλύνεται. Αν χρειάζεσαι λόγο για να κάνεις κιμά τον άλλον, η ουσία ήδη έχει χαθεί.




9. Halloween (1978)



Μου αρέσει ο Μichael Myers. Όταν φοράει μάσκα. Και κρατάει κουζινομάχαιρο, από τα καλά, τα ανοξείδωτα. Αλλά κάθε Myers που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να πεθαίνει άπαξ κι όχι να σκοτώνει πιτσιρίκια και λιγότερο πιτσιρίκια επί 9 και πλέον sequels, σκοτώνοντας μαζί μ΄ αυτά και κάθε δικιά μας φαντασίωση.








Τι έχουμε εδώ; έναν μεταμοντέρνο Norman Bates χωρίς το σύνδρομο της μαμάς , που πρόλαβαν και τον έκλεισαν σε Ίδρυμα ( δεν είναι πολιτικά ορθό να λες «τρελάδικο») γιατί έκοψε φετούλες όταν ήταν 6χρονο την 17χρονη αδερφούλα του αλλά τα Ιδρύματα δεν είναι δα και Αλκατράζ για να το σκέφτεσαι αν και πότε θα βγεις, ε βγαίνει λοιπόν μια μέρα και παίρνει σβάρνα όλες τις αδερφούλες που έχουν τις ορμόνες τους πάνω απ το κεφάλι τους γιατί ζηλεύει που το τσουτσούνι του ήταν μικρότερο από εκείνο το ξένο που αγαπούσε η δικιά του αδερφούλα, τέτοια πράγματα που μετά τα είδαμε και τα ξαναείδαμε αλλά ο Κάρπεντερ πρόλαβε και τα είπε σχεδόν πρώτος αν παραβλέψουμε το γεγονός πως ο Χίτσκοκ πρόλαβε και είπε τα πάντα νωρίτερα απ’ όλους.



Ανάσα.



Μετά το πρώτο δεν είδα κανένα άλλο διότι: α) η Jamie Lee Curtis αρνήθηκε να παίξει σε sequel βγάζοντας το σουτιέν της όπως έκανε στο «Πολυθρόνα για δυο» και άστραψε το σύμπαν, οπότε δεν είναι πρέπον για έναν σινεφίλ να επικεντρώνεται σε ανώνυμους μαστούς (δεν είναι πολιτικά ορθόν να λες «βυζιά») και β) άρχισα να εκνευρίζομαι με τις μάσκες και τις βαριές ανάσες πίσω από αυτές, χώρια που δεν έβρισκα μια στο νούμερό μου.





10. Jaws (1977)




Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας είχα τα πόδια μου πάνω στην πολυθρόνα του σινεμά. Και ο μαέστρος σκηνοθετούσε ψάρι, πού να αφορούσε η τρισμέγιστη αυτή ταινία φίδι, κροκόδειλο ή έστω ποντίκια. Θα είχα σκαρφαλώσει στο ταβάνι. Τα ζω ρε παιδί μου τα έργα, όχι ποπ κορν και αηδίες, αν πετάγεσαι κάθε τρεις και λίγο από την καρέκλα τι να μείνει μέσα στο σακουλάκι;



Έκανα μπάνιο στη θάλασσα δυο καλοκαίρια μετά. Όσοι με ρώταγαν τους έλεγα πως είχα μια σπάνια αλλεργία στα νύχια γιατί στο δέρμα μου δεν φαινόταν τίποτε το παράξενο. Όταν μου πρότειναν να πάμε σε πισίνα είπα πως το χλώριο κάνει τα νύχια μου να μεγαλώνουν ανεξέλεγκτα και δεν μπορώ να τα κόβω κάθε μέρα. Αυτά δεν ήταν νύχια, ο Σωτήρας μου ήταν.



Στη μπανιέρα μπήκα μετά από ένα μήνα. Χωρίς πολύ πολύ νερό και με κλειστή την τάπα. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να ξεπηδήσει από κει μέσα. Αν δεν έρθει πίσω από την κουρτίνα…