Ulver Live @ Gagarin 2005 (14/11/09)

Όταν τα ντεσιμπέλ έπεφταν χαμηλά άκουγες μουρμούρα. Οταν ήταν ψηλά… βαβούρα. Το κυριότερο πρόβλημα, ωστόσο, ήταν η “αδιαφορία” των Ulver που μεταφράστηκε σε 55, μόνο, λεπτά συναυλίας.Η ανακοίνωση των συναυλιών των Ulver, των πρώτων για το νορβηγικό τρίο μετά από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια δισκογραφίας, ήταν μια μεγάλη έκπληξη για όσους τους γνώρισαν στα πρώτα τους Black Metal βήματα. Ή αυτούς που λάτρεψαν τους avant-garde ηλεκτρονικούς πειραματισμούς με τους οποίους διέγραψαν μια αξιόλογη πορεία μέσα στην τελευταία δεκαετία. Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, καταγεγραμμένη στα διάφορα φόρουμ, ήταν η ανακοίνωση τους από τη DiDi Music.



Κρίνοντας, ωστόσο, εκ του αποτελέσματος, δε νομίζω ότι η ζωντανή τους εμφάνιση στο Gagarin (Σάββατο, 14/11/09) δικαίωσε την προσδοκία και την αναμονή. Ήταν από εκείνες τις φορές που υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις αλλά η γεύση που μένει είναι το λιγότερο αδιάφορη. Λάδι πολύ και τηγανίτα τίποτα που λέει ο σοφός λαός. Μια ακόμα επιβεβαίωση της συναυλιακής εκδοχής του νόμου του Μέρφι: Ότι μπορεί να πάει στραβά θα πάει στραβά.



Καταρχήν, το κοινό ήταν ένα από τα προβλήματα. Φτάνοντας λίγο πριν τις εννιά και μισή διαπίστωσα ότι ήμουν μάλλον καθυστερημένος ή, καλύτερα, αφελής που νόμιζα ότι κάτι τόσο ecclectic δε θα μπορούσε να γεμίσει ασφυκτικά το Gagarin. Και ο κόσμος, στην πλειοψηφία του μεταλλικών μουσικών προσανατολισμών, μιλούσε συνεχώς με τη μουρμούρα να καλύπτει τη μουσική όταν τα ντεσιμπέλ έπεφταν σε χαμηλά επίπεδα.



Αντίθετα, όταν τα ντεσιμπέλ ήταν σε υψηλά επίπεδα, το πρόβλημα ήταν ο ήχος. Αφενός, υπήρχε μια εμφανής ανισορροπία με τα ντραμς, το μπάσο, και την κιθάρα να καπελώνουν όλα τα υπόλοιπα (από τα φωνητικά και τα ηλεκτρονικά μέχρι τα ηχογραφημένα τσέλο και τα περκάσιον). Αφετέρου τα ηχεία έβγαζαν τόσο μπάσο και τόση παραμόρφωση που έτριζαν οι αφίσες της Hose Cuervo στα πλαϊνά που βρισκόμουν.

Εδώ, σίγουρα, κάτι πήγε στραβά. Ίσως να χρειαζόταν άλλος χώρος με καλύτερη ακουστική και λίγο πιο αυστηρός σε σχέση με τη συμπεριφορά του κόσμου. Ίσως, πάλι, όχι αφού στο συγκεκριμένο χώρο μπορώ να θυμηθώ τους Red Snapper να βγαίνουν «κρύσταλλο» και τους Horrors περισσότερο βαβούρα από ότι μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο αυτί. Αν πρέπει να βάλω το δάκτυλο επί τον τύπο τον ήλων, θα έλεγα απλώς πως ότι είναι studio project είναι καλυτέρα να παραμένει studio project. Εκτός αν υπάρχει η αντίστοιχη εμπειρία.

Μετά από 15 χρόνια, όμως, τι εμπειρία να υπάρχει; Το κυριότερο πρόβλημα ήταν η απειρία των Ulver που μεταφράστηκε σε μια συναυλιακή αλαζονεία-αδιαφορία του τύπου «εμείς παίζουμε για να γουστάρουμε… εμείς». Και «παίζουμε όσο γουστάρουμε»: Μετά από 55 μόνο λεπτά ενός set που βασίστηκε κυρίως στα “Perdition City”, “Blood Inside” και “Shadows Οf Τhe Sun” η σεμνή τελετή έληξε. Στιγμές αργότερα ο Kristoffer Rygg βγήκε για να ανακοινώσει ότι για όσους περιμένουν είκοσι λεπτά θα υπάρξει μια έκπληξη (special treat). Εξ όσων έμαθα υπήρξε: Capitel I: I Troldskog Faren Vild.



“Εξ’ όσων έμαθα” γιατί ήμουν ήδη καθοδόν για το An Club και τους Nightstalker!




Main set

Little Blue Bird – Rock Massif

For The Love Of God

Funebre (Theremin)

Pamelia Solo

Let The Children Go

Silence Teaches You How To Sing

Porn Piece

Blake

In The Red

Hallways Of Always

Like Music

Not Saved


Encore

Capitel I: I Troldskog Faren Vild