Scary Movies: Οι καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών (μέρος Α’)

Ψηφίστηκαν σαν οι τρομακτικότερες Ταινίες όλων των εποχών κι εμείς έχουμε έτοιμη την καλή κουβέντα για κάθε μια, αποκλειστικά για τους ατρόμητους αναγνώστες του MEN 24.
1. The Shining (1980)



Λογική κι αναμενόμενη η πρωτιά , όλοι κρύβουμε έναν Jack Torrance μέσα μας και έρχονται στιγμές που το σπίτι μας είναι φτυστό το «Overlook Hotel» κι ας μην είναι χωμένο στα βουνά του Colorado αλλά στα στενά της Κυψέλης ή της Άνω Πόλης.



Από τις λίγες φορές που σενάριο του Steven King δεν δεινοπάθησε στα χέρια σκηνοθέτη αλλά ο Kubrick δεν ήταν όποιος κι όποιος. Μακράν τρομακτικότερη σκηνή της ταινίας το ζουμ της κάμερας πάνω στον πάκο με τα δακτυλογραφημένα «all work and no play makes Jack a dull boy» , προφητική αναφορά στους bloggers.

Συγκινητικά τρυφερό το «Wendy, I’m home» , ειδικά όταν κρατάς ένα τσεκούρι αγκαλιά.Nα τα βλέπουν αυτά οι κυρίες της παρέας και να δοξάζουν το Θεό που γυρνάμε σπίτι κρατώντας στα χέρια μόνο λογαριασμούς της ΔΕΗ , του OTE και κανένα διαφημιστικό από delivery.



H αγαπημένη μου σκηνή όμως είναι η ώρα της λάμψης στο μάτι του Νίκολσον την ώρα που –ως άλλος Αγαμέμνονας σε αρχαία τραγωδία- βγάζει έξω τα σώψυχά του με το «Things could be better Lloyd, things could be a whole lot better». Σαν γενναίος Έλληνας την ώρα της μισθοδοσίας.

2. Rosemary’s Baby (1968)



Αυτό δεν ήταν ταινία , ήταν παγοθραυστικό αφού άνοιξε δρόμο για άλλες εκατό με ανάλογο θέμα στη συνέχεια. Βασισμένο στη νουβέλα του Ira Levin ταίριαξε κουτί με τα μυαλά του Polanski που – άλλωστε- βγάζαν σπίθες όταν έπρεπε να φτιάξει ατμόσφαιρα σε κλειστούς χώρους, θυμηθείτε την «Αποστροφή» (Repulsion) και τον Ένοικο (The Tenant).



Εξαιρετικός Κασσαβέτης , ακόμη πιο εξαιρετικές φάτσες σε δεύτερους ρόλους – ο Roman και η Μinnie- , η πρωτοεμφανιζόμενη Farrow κάνει στα 23 της signature ρόλο και απορώ με τέτοια κατάληξη ταινίας πώς τόλμησε και έκανε μετά 6 παιδιά με τον Andre Previn.’Εχοντας δει την ταινία έξη φορές , εμείς δέκα φορές πήγαμε να δούμε το μωρό – το πρώτο, στο δεύτερο χαλαρώσαμε και πήγαμε οκτώ- σε εκατό πόζες στον υπέρηχο για να βεβαιωθούμε πως δεν είναι κόκκινο και δεν έχει κερατάκια. Αν και δεν είμαστε ακόμη σίγουροι πως μέσα τους ζει μόνο το Καλό αλλά αυτό είναι ένα άλλο δύσκολο θέμα που δεν άπτεται της Έβδομης Τέχνης.

3. The Wicker Man (1973)



Πάρα πολύ με χαρο-ποιεί να γράφω για την ταινία αυτή που κρύβει μέσα της όλα τα καλά των σέβεντις : παγανιστές , φλάουερ-πάουερ , πρωτομαγιές που θα ζήλευε η Αλέκα Παπαρήγα , τον Κρίστοφερ Λη με σωστή οδοντοστοιχία και την Μπριτ Έκλαντ που – στον θεό που πιστεύετε δηλαδή- αρνήθηκε να βγάλει τον κώλο της on camera γιατί τον θεωρούσε μέτριο υποκριτικά.Η υποκρίτρια.



Πολύ καλή country style ατμόσφαιρα, σχεδόν κλειστοφοβική (κοινωνικά εννοώ) κι ας διαδραματίζεται στα χωράφια και στα κατσάβραχα ενός από τα νησιά της Σκωτίας που ναι μεν βγάζουν malt τεφαρίκια αλλά βγάζουν και κάτι μοβόρους ντόπιους που καθόλου δεν συμπαθούν τους περίεργους αστυνομικούς που αντί να καθίσουν στο σπίτι τους να βλέπουν την Σέλτικ ή την Μάδεργουελ τρέχουν σε λόφους και σε αγροικίες ψάχνοντας ένα παιδί που όλοι οι άλλοι του λένε πως δεν υπήρξε ποτέ αλλά αυτός θέλει να το φάει το κεφάλι του. Στα κάρβουνα.



Να σας δώσω και δυο άχρηστες πληροφορίες (αυτή με τον κώλο της Έκλαντ ήταν χρήσιμη) : ο Κρίστοφερ Λη δεν πήρε λίρα Σκωτίας για τον ρόλο καθώς έκρινε (δικαίως) πως χάρη του έκαναν που δεν του φόρεσαν ξανά μπέρτα και δεν του χτένισαν προς τα πίσω το μαλλί με μπριγιαντίνη μόλις μπήκε στο Studio και – πουλάω μούρη τώρα- ο συγγραφέας/σεναριογράφος Antony Shaffer είναι ο ίδιος που έγραψε το τρισμέγιστο Sleuth. Respect.



Το remake με τον Νίκολας Κέιτζ αγνοήστε το. Ή μάλλον κάψτε το ζωντανό καλύτερα.

4. Bride of Frankenstein (1935)



Boy meets girl , when a man loves a woman και τα σχετικά.



Άλλωστε τη μοναξιά δεν τη θέλει ούτε ο διάβολος ο ίδιος, πόσο μάλλον ο βαρόνος Ηenry von Frankenstein για το δημιούργημά του , τον Boris Karloff που με τα πενιχρά μέσα και εφέ της εποχής τον έκαναν σαν τα μούτρα τους αλλά η ατμόσφαιρα είναι που μετράει κι από τέτοια να φαν και οι κότες της Mary Shelley που ένα βιβλίο έγραψε και το έκαναν τριακόσιες ταινίες λάστιχο.



Εδώ λοιπόν το Τέρας το τρώει η μοναξιά και θέλει έναν σύντροφο , κάποια στιγμή μιλάει σαν τον Ε.Τ. και λέει «Ι want friend like me» και επειδή οι χρονιές εκείνες παραήταν risky για gay συνειρμούς , αντί για έναν κλώνο του ετοιμάζουν μια κλώνα που την υποδύεται η Elsa Lanchester , η οποία ήταν γεννημένη για μεγάλα αλλά αν γίνεσαι ηθοποιός παίζεις ότι σου δώσουν και λες και ευχαριστώ στον καλό τον άνθρωπο τον James Whale που εκτός από σκηνοθέτης ( και το Invisible Man δικό του ήταν ) υπήρξε και μεγάλη ψυχή και χιουμορίστας και τολμηρός για τα ήθη και έθιμα της εποχής αφού μπούχτισε πια με τα τέρατα (ξέχασα να σας πω ότι και το Frankenstein του 1931 δικό του ήταν κι αυτό) και το έριξε σε pool parties με αγόρια αλλά αυτά δεν τα κινηματογράφησε για να ‘χουμε θέμα συζήτησης σήμερα.



Σκηνή για κλάματα – ή για γέλια, όπως το δει κανείς- ο διάλογος του Δόκτορα Pretorius με το Τέρας :



The Monster: You, make man… like me?

Dr. Pretorius: No. Woman… friend for you

The Monster: Woman… Friend… Wife…



Κουκούτσι μυαλό αυτό το πράμα. Άκου wife….

5. Psycho (1960)



Ένα έχω μόνο να πω και άλλο ουδέν : προτιμώ χίλιες φορές τα μούτρα της και τη μουρμούρα της όταν κάνω το μπάνιο σαν τα μούτρα μου κάθε που μπαίνω να γίνω ένας καθαρός άνθρωπος, παρά να κλείσω την κουρτίνα. Συγγνώμη γλυκιά μου αλλά το κουζινομάχαιρο του Norman Bates ακόμη πετσοκόβει χειρότερα από τη γλώσσα σου.

Επίτηδες δεν ξεκίνησα με αντίστροφη μέτρηση γιατί το καλό το αίμα στον πάτο βρίσκεται. Λίγη υπομονή και έρχονται τα 6-10. Πάω να βρω σφουγγαρίστρα…