Αναδιανομή, ληστεία ή κοροϊδία;

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ασκήσει κανείς επιδοματική πολιτική. Μια πολιτική εξόχως αγαπητή στη χώρα μας όπως και στις λατινοαμερικάνικού τύπου δημοκρατίες. Το κλειδί για την ερμηνεία τους είναι πάντοτε το που θα βρει κανείς τα χρήματα για να κάνει παροχές καθώς από φαντασία υπάρχει πλεόνασμα και οι κυβερνώντες πάντοτε βρίσκουν ευφάνταστους τρόπους επιλογής των δικαιούχων αλλά και ονοματοδοσίας των επιδομάτων.

Η ‘Δεύτερη Φορά Αριστερά’ το ονόμασε μάλλον επιτυχημένα “κοινωνικό μέρισμα” και το συνοδεύει με το αφοπλιστικό κατά τη γνώμη της ερώτημα “ποιος δεν θέλει να δώσουμε χρήματα στους φτωχούς”; Αφενός η απάντηση είναι απλή. Όλοι θέλουμε να δοθούν χρήματα στους φτωχούς. Αφετέρου όμως η ικανότητα διοίκησης μιας χώρας δεν εξαρτάται από αυτονόητες απαντήσεις σε προφανή ερωτήματα αλλά σε πολύ πιο σύνθετα όπως το πού βρήκε η Κυβέρνηση τα λεφτά, όπως προαναφέρθηκε.

Στην αξέχαστη δεκαετία του ’80 ο μετρ της πολιτικής επικοινωνίας Αντρέας, θριάμβευσε πολιτικά διά των επιδομάτων και κατά την άποψη πολλών, το ίδιο μπορεί να κάνει τώρα και η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Υπάρχουν όμως πολλές διαφορές σε σχέση με εκείνη την περίοδο. Ο Αντρέας έδινε επιδόματα πραγματικά αναγκαία σε κατηγορίες του πληθυσμού που κυριολεκτικά δεν είχαν στον ήλιο μοίρα καθώς πριν την “αλλαγή” δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη γι’ αυτούς. Αυτό βεβαίως δεν τον αθωώνει για το γεγονός ότι δανείστηκε δίχως φραγμό για να χρηματοδοτήσει τις επιδοματικές πολιτικές του. Πρακτικά έβαλε τη χώρα σε μια διαδικασία διαρκών ελλειμμάτων μέσω μιας διαδικασίας έμμεσης αναδιανομής του πλούτου. Α! Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο Ανδρέας Κυβέρνησε σε μια περίοδο όπου μπορούσε να δανειστεί, το αντίθετο με ότι συμβαίνει σήμερα.

Η σημερινή Κυβέρνηση δυστυχώς για την ίδια δεν μπορεί να δανειστεί για να μοιράσει επιδόματα. Αποφάσισε λοιπόν να υπερφορολογήσει ώστε να ελέγχει της διανομή ενός ποσοστού του παραγόμενου πλούτου. Όπως όμως εύστοχα είχε πει ο 30ός πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Calvin Coolidge, “το να εισπράττεις περισσότερους φόρους απ’ όσο είναι απολύτως απαραίτητο, είναι έννομη ληστεία”.

Οι εμπνευστές αυτής της πολιτικής βεβαίως δεν το βλέπουν έτσι. Θεωρούν ότι είναι κοινωνικά δίκαιο να αποφασίζουν οι ίδιοι το πως θα αναδιανεμηθούν τα χρήματα αυτά. Κομπάζουν κιόλας για αυτή την άποψή τους, όπως έκανε διά του twitter ο Βουλευτής Γ. Κυρίτσης.

Δεν μπήκε βέβαια στον κόπο να εξηγήσει πόσο κοινωνικά δίκαιο είναι να διανέμεις το ποσό από την λάθος βεβαίωση φόρων με βάση εισοδηματικά κριτήρια που προκύπτουν από τις δηλώσεις των πολιτών. Με τον τρόπο αυτό επιβραβεύουν ουσιαστικά -μεταξύ άλλων- και όσους κατάφεραν να φοροδιαφύγουν μοιράζοντας τα χρήματα που συγκεντρώνουν από τους συνεπείς. Με δεδομένη την τεράστια φοροδιαφυγή, κάποιοι την υπολογίζουν ακόμη και σε 10% του ΑΕΠ ή έως 16 δις ευρώ ετησίως (Διανέοσις 2016), είναι φανερό ότι υπάρχει μια ευνοημένη μερίδα των πολιτών που όχι μόνο δεν πληρώνει φόρους αλλά παίρνει και το όποιο πλεόνασμα για το οποίο συμβάλλουν ακόμη και οι εξαιρετικά φτωχοί.

Υπάρχει κάτι ακόμη πιο παράδοξο σε σχέση με την παραδοχή του Γ. Κυρίτση. Ο μηχανισμός αναδιανομής που έχει στο μυαλό του είναι εξαιρετικά θνησιγενής. Στην παρούσα φάση, η Κυβέρνηση δύναται να αφαιμάζει τους πολίτες λόγω του “λίπους” που αποθήκευσαν κατά τους προηγούμενους κύκλους της οικονομίας. Σύντομα, με τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης (όπως παραδέχθηκαν οι αρμόδιοι Υπουργοί της Κυβέρνησης) λόγω των υψηλών φόρων δεν θα υπάρχουν πολίτες που να μπορούν να υπερ-φορολογηθούν για να συγκεντρώνονται χρήματα προς διανομή. Είναι προφανές μάλλον ότι αυτό το κατανοεί και ο κ. Κυρίτσης.

Απαντώντας λοιπόν σχετικά εύκολα στο ερώτημα, όλοι θέλουμε και συμφωνούμε να δοθούν χρήματα στους πιο αδύναμους κρίκους της κοινωνίας. Θα προτιμούσαμε ωστ΄όσο να δοθούν δουλειές. Κανονικές, καλοπληρωμένες και με εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Αυτές τις δουλειές που η Κυβέρνηση διαφημίζει αλλά είναι πλέον πρόδηλο ότι η βάση του κόμματος, το περιβόητο 3% κάνει ότι μπορεί για να μην υπάρξουν. Το έκανε στις Σκουριές, στο Ελληνικό, στα μεγάλα εργοστάσια που έκλεισαν.

Ακόμη και αν συμβιβαστούμε με την πολιτική των επιδομάτων θα προτιμούσαμε τα προς διανομή χρήματα να προέρχονται από αύξηση του ΑΕΠ. Να είναι δηλαδή φρέσκο χρήμα που παρήχθη στη χώρα και όχι φόροι επί ερειπίων μιας οικονομίας που συνεχίζει να συρρικνούται…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)