Δύο… γλώσσες και δύο σταθμά

Το ερώτημα είναι θεμιτό και ξεπροβάλει κάθε φορά, που ένας ξένος αξιωματούχος “γκρεμίζει” με μια “ξερή” του δήλωση την αφήγηση, που προσπαθεί να περάσει στην ελληνική κοινωνία η εκάστοτε κυβέρνηση. Οι πολιτικοί μας τελικά μιλάνε την ίδια γλώσσα και στα ελληνικά ΜΜΕ και στις συναντήσεις με τους ξένους ομολόγους τους ή έχουν κάθε φορά και άλλο ρεπερτόριο; Γιατί αν λένε τα ίδια και στα δύο ακροατήρια, τότε αυτό σημαίνει ότι κάποιο από τα δύο έχει σοβαρό πρόβλημα κατανόησης των όσων ακούει…

Η ιστορία με την… έξοδό μας από το μνημόνιο ξαναφέρνει στην επικαιρότητα το ζήτημα αυτής της διγλωσσίας. Την ώρα που η κυβέρνηση θυμίζει νευρικό εραστή, από ταινία του Γούντυ Αλλεν και προσπαθεί αγχωτικά να φιλοτεχνήσει ένα κάδρο ενός νέου “success story” τα χτυπήματα αμφισβήτησης από το εξωτερικό είναι απανωτά. Δεν είναι μόνο ότι η Ελλάδα έχει αναλάβει μια σειρά από υποχρεώσεις, έχει περάσει νόμους, έχει να πληρώσει τόκους που εκτείνονται και τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι μόνο ότι μέσα από το Δημοσιονομικό Σύμφωνο έχει δεσμευτεί για μια σειρά από ζητήματα, τα οποία θα καθορίζουν την καθημερινότητά μας για πολλά χρόνια αν δεν ανατραπεί ριζικά το σκηνικό στην Ευρώπη.

Είναι ότι μια σειρά ξένοι αξιωματούχοι έχουν ουσιαστικά “γκρεμίσει” τις τελευταίες ημέρες αυτήν την αφήγηση, εκφράζοντας αμφιβολίες για το αν η Ελλάδα μπορεί να βγει στις αγορές, τονίζοντας ότι η επιτήρηση θα συνεχιστεί με την μια ή την άλλη μορφή, υπενθυμίζοντας ότι οι “μεταρρυθμίσεις” ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί, μιλώντας μονότονα για ανειλημμένες υποχρεώσεις της Αθήνας. Εκτός αν στην ελληνική κυβέρνηση θεωρούν ότι δηλώσεις σαν του Ντράγκι, του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ, του Ντάιζελμπλουμ ή των εκπροσώπων της Τρόικα και της Deutsche Bank (μόλις χθες) ταυτίζονται με τις δικές τους…

Η τακτική αυτή, πέραν του ότι είναι άκρως υποτιμητική για τον απλό πολίτη είναι και επικίνδυνη, αν στοιχειωδώς κρατάμε στην μνήμη μας το πού έχουν οδηγήσει το πολιτικό σύστημα οι συνεχείς απογοητεύσεις, που έχει προσφέρει στον ελληνικό λαό. Αλλά η υποψία είναι πια βάσιμη ότι η παρούσα κυβέρνηση το έχει πάρει απόφαση ότι ο χρόνος της μετρά αντίστροφα και μιλά εκ του ασφαλούς, αφού γνωρίζει ότι αύριο δεν θα έχει να απολογηθεί (ως κυβέρνηση τουλάχιστον). Το ερώτημα ισχύει φυσικά και για την αντιπολίτευση, που επίσης έχει δείξει ότι προσπαθεί να κερδίσει συνομιλητές διεθνώς και λειτουργεί συχνά εξίσου αγχωτικά. Λένε άραγε οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης “εν αναμονή” στους ξένους συνομιλητές τους, ακριβώς τα ίδια που λένε και στους Ελληνες ψηφοφόρους; Ή προετοιμάζονται και αυτοί για το κλαμπ, που θέλει δύο γλώσσες, μια εσωτερικού και μια εξωτερικού;

Στην Ελλάδα που υποτίθεται τόσα διδάχτηκε από την κρίση συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας σαν να μην μας ακούει κανένας “ξένος”. Μοιάζουμε ανίκανοι να ξεκόψουμε από αυτή την παράδοση. Από τη στιγμή που όλα τα πολιτικά κόμματα συμπεριφέρονται σαν να βρισκόμαστε σε μια μακρά προεκλογική περίοδο, που οι εκπρόσωποι τους απλά αραδιάζουν επιλεκτικά νούμερα, που έχουν αποστηθίσει από κομματικά “non papers” ο μέσος ψηφοφόρος πρέπει να έχει μαντικές ικανότητες, για να καταλάβει ποιός τελικά λέει την αλήθεια… Και οι “εταίροι” μας θα συνεχίζουν να μας βλέπουν σαν άτακτα παιδιά. Μπορεί να μας κουνούν καμιά φορά το κεφάλι με κατανόηση, αλλά πάντα θα μας βλέπουν με επιφύλαξη και θα έχουν στο συρτάρι τις “εντολές”, για το τι πρέπει να κάνουμε, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να παραμείνουμε “εταίροι”.

* Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.