Ο ένας υπουργός ‘διώχνει’ το ΔΝΤ και ο άλλος του ζητάει να μείνει!

Άντε πάλι! Πάνω που είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε, εξαντλώντας κάθε όριο καλής προαίρεσης, ότι η κυβέρνηση έχει, έστω, ένα στοιχειώδες πλάνο διαπραγμάτευσης, έρχονται τα πρωτοκλασάτα στελέχη της και τα κάνουν όλα κεραμιδαριό.

Ο Πάνος Σκουρλέτης λόγου χάριν δηλώνει «Απόλυτα πεισμένος, έχοντας πια αυτήν την εμπειρία όλων των φάσεων της διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΔΝΤ, ότι η παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τελικά δεν βοηθάει στο να υπάρξει μια κατάληξη».

Λογικό λοιπόν το συμπέρασμά του: «Νομίζω, λοιπόν, ότι η συζήτηση μπορεί να συνεχιστεί με τους ευρωπαίους εταίρους μας και χωρίς το ΔΝΤ». Και λογικό –κατά συνέπεια- να πιστέψουμε και εμείς ότι, αφού αυτό δηλώνει ο πρώτος τη τάξει υπουργός, αυτή είναι η θέση της κυβέρνησης.

Αμ δε! Έρχεται καπάκι ένας άλλος υπουργός, και συγκεκριμένα   ο αρμόδιος για την Οικονομία και την Ανάπτυξη,  που λέει το ακριβώς αντίθετο κάνοντας την υπόθεση κουλουβάχατα. 

 «Το ΔΝΤ έχει αλλάξει πολλές φορές την άποψή του. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε αν πράγματι θέλουν να είναι εντός ή εκτός», δήλωσε –λογικά επίσης- ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. Συμπλήρωσε όμως, καθόλου λογικά και σε απόλυτη διαφωνία με τον Σκουρλέτη,  ότι νομίζει  πως «θέλουν να συμμετάσχουν και εμείς τους θέλουμε εντός».

Δεν είναι λογικό όμως, υπουργοί που συμμετέχουν στην… ίδια κυβέρνηση, την ώρα μιας κρίσιμης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές για την επόμενη μέρα της χώρας, οπότε το πολιτικά σκόπιμο και λογικά αναμενόμενο, είναι όλοι  να κρατούν την ίδια στάση,  να λένε ο ένας το μακρύ και ο άλλος το κοντό του.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Ακόμη και την «εποχή Βαρουφάκη» και πολύ περισσότερο μετά από αυτήν,  πολλοί επιδόθηκαν στο «σπορ» των αντικρουόμενων δηλώσεων σε κρίσιμες και ευαίσθητες συγκυρίες, εμποδίζοντας τη διαμόρφωση μιας κοινής ενιαίας πολιτικής παρέμβασης ή υπονομεύοντας την.

Μάλιστα, πρωταθλητές στην άσκηση προσωπικής «επικοινωνιακής» πολιτικής ήταν πάντοτε οι υπουργοί του ευρύτερου «οικονομικού τομέα» της κυβέρνησης, από τον Δραγασάκη μέχρι τον Σταθάκη, που επανειλημμένα κινήθηκαν σε άλλους δρόμους, και με άλλο σχέδιο, από τον θεωρητικά αρμόδιο για τις διαπραγματεύσεις υπουργό Οικονομικών.

Διόλου συμπτωματικά,  σε αυτές τις ατραπούς κινείται τώρα και ο κ. Παπαδημητρίου. Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι και ποτέ δεν ήταν, η θεωρητική άποψη του όποιου υπουργού  για την οικονομία γενικώς και ειδικότερα για το ΔΝΤ και την παραμονή του ή όχι στο «ελληνικό πρόγραμμα». 

Το πρόβλημα είναι (και ήταν) εάν υπάρχει κυβερνητικό σχέδιο που καθοδηγεί την διαπραγματευτική ομάδα και εάν έχει διαμορφωθεί μια τελική κυβερνητική συνισταμένη για το τι μέλλει γενέσθαι,  και με το ΔΝΤ, και με τον Σόιμπλε και με τα μέτρα που θέλουν να μας φορέσουν.

Και όταν ο ένας υπουργός «πυροβολεί» τον άλλον και όλοι μαζί τα πόδια τους, το όποιο κυβερνητικό «σχέδιο» -ακόμη κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει- θρυμματίζεται, και μόνοι κερδισμένοι θα είναι άλλη μια φορά οι δανειστές που κάνουνε πάρτι, γιατί αυτοί έχουν και σχέδιο και  τακτική  και εναλλακτικές λύσεις.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.