ΟΙ “ΦΥΛΕΣ” ΤΗΣ ΕΡΤ ΜΕΤΑ ΤΟ “ΜΑΥΡΟ”

Ένας χρόνος από την ημέρα που έπεσε το “μαύρο” της  ΕΡΤ. Ένας χρόνος από την κατάληψη του κτιρίου την εισβολή των ΜΑΤ τη λειτουργία του μεταβατικού φορέα, της ΔΤ και τώρα της ΝΕΡΙΤ.

Ρεπορτάζ: Στέλιος Μπαμιατζής- Στέφανος Νικήτας

Το NEWS 247 είχε μπει εκείνες τις ημέρες στην ΕΡΤ και είχε καταγράψει την αγωνία, τις απόψεις και την ελπίδες των εργαζομένων. Τότε η κοινή γνώμη είχε διχαστεί, όχι τόσο για το εάν έπρεπε να λειτουργήσει αλλιώς η ΕΡΤ όσο για τον τρόπο που είχε γίνει η διακοπή της λειτουργίας της. Ένα ολόκληρο έτος μετά, το NEWS 247 δίνει μία διαφορετική οπτική. Μιλήσαμε με ανθρώπους και από τις “δύο πλευρές”. Με νυν εργαζόμενους στην ΝΕΡΙΤ και πρώην εργαζόμενους στην ΕΡΤ οι οποίοι εξακολουθούν να αντιστέκονται.
Καταγράφησαν όλες οι πλευρές σε μία προσπάθεια να φανεί το τι συμβαίνει σήμερα αλλά και πως στέκεται πια η κοινωνία απέναντι σε όλο αυτό. Τελικά, τι συμβαίνει; Η ΝΕΡΙΤ “εγκαταστάθηκε” και έχει την αποδοχή των πολιτών; Ή είναι ένας σταθμός κατά μία έννοια αποκομμένος ο οποίος ψάχνει να βρει στίγμα και επαφή;

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Το κλείσιμο της ΕΡΤ πέρυσι τέτοια εποχή, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία που η πλειοψηφία της κοινής γνώμης είχε πιστέψει. Ήταν ένα σχέδιο το οποίο είχε δουλευτεί μερικούς μήνες πριν και το οποίο είχε διπλό στόχο. Αφ΄ ενός μεν την εκπλήρωση της τροϊκανής απαίτησης για άμεσες απολύσεις, τουλάχιστον 2000 ατόμων στο Δημόσιο και αφ΄ ετέρου την εκκαθάριση της Δημόσιας Τηλεόρασης από ένα σύστημα που η ίδια η Κυβέρνηση πίστευε ότι δεν μπορούσε να ελέγξει.

“Το σχέδιο προέβλεπε την απαξίωση της ΕΡΤ, μέσω της υποκίνησης απεργιών για ζητήματα που η ίδια η Κυβέρνηση δημιουργούσε και μερίδα των εργαζομένων τα εκλάμβανε ως αφορμή για παρατεταμένες απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι το διάστημα αυτό η διοίκηση της ΕΡΤ δεν αντέδρασε, ούτε μία φορά σε αυτές τις κινητοποιήσεις και άφηνε τη Δημόσια Τηλεόραση να εκφυλίζεται μέρα με τη μέρα”, σχολιάζει δημοσιογράφος της ΝΕΡΙΤ που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, και καταλήγει “Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι μέσα στους κόλπους του Συνδικαλιστικού Κινήματος της ΕΡΤ είχε καλλιεργηθεί η έννοια της συνδιοίκησης αντί για συνδικαλισμό, με ότι αυτό σήμαινε για τη λειτουργία του Οργανισμού.”

“Τα γεγονότα που ακολούθησαν έδειξαν ότι πέρα από το σχέδιο του κλεισίματος, δεν υπήρχε κανένα άλλο σχέδιο για την επαναλειτουργία της Δημόσιας Τηλεόρασης. Η λειτουργία της Δ.Τ. στηρίχτηκε σε κάποιες ηρωϊκές προσπάθειες εργαζομένων σε συνθήκες απόλυτης τηλεοπτικής ένδειας, αφού στο αρχείο της Κατεχάκη  απ΄ όπου εξέπεμψε δεν υπήρχε ούτε ένα πλάνο. Χωρίς οργανόγραμμα, χωρίς προϋπολογισμό, κατάφερε η φωνή της Δ.Τ να ακούγεται και πάλι με αξιοπρέπεια και αυτό αποτυπώθηκε από την πρώτη στιγμή και στα ποσοστά τηλεθέασης.” προσθέτει.

Τα αναχώματα που προσπάθησαν να στήσουν κάποιοι διαιρώντας τον κόσμο της ΕΡΤ σε “δοσίλογους” και ” επαναστάτες” με μόνο κριτήριο το εάν κάποιος εργάζονταν ή όχι στον Νέο Δημόσιο Φορέα έπεσαν στο κενό, αφού οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ συνειδητοποίησαν από την πρώτη στιγμή ότι ο αγώνας είναι κοινός και οι διχαστικές πρακτικές εξυπηρετούσαν μόνο αυτούς που τις προωθούσαν. Έγινε επίσης φανερό ότι ο αριθμός προσωπικού με τον οποίο κλήθηκε να λειτουργήσει η Δ.Τ ήταν απελπιστικά λίγος και χρειάζεται ένας μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων, προκειμένου να λειτουργήσει το μεγαλύτερο Media group της χώρας.

ΝΕΡΙΤ

Αποτελούν την πρώτη μεγάλη “φυλή” η οποία έρχεται να καλύψει το κενό που άφησε πίσω της  η ΕΡΤ. Έχουν να αντιμετωπίσουν την κριτική των συναδέλφων τους που τους “θεωρούν” προδότες και αρκετοί από αυτούς και τις δικές τους Ερινύες. Και μέσα σε όλα αυτά την εμπειρία της νέας- παλιάς δουλειάς με νέους κανόνες, νέες (μικρότερες) αμοιβές, νέους συναδέλφους και σε πολλές περιπτώσεις νέους ρόλους.

Αγγελική Αγγελοπούλου, Διευθύντρια Σύνταξης:  “Πρωτόγνωρο επαγγελματικό εγχείρημα”

“Δώδεκα μήνες μετά…Ο χρόνος δεν γιατρεύει την πληγή, απαιτεί όμως να συνεχίσεις. Με τη ΔΤ και τη ΝΕΡΙΤ (όπου,πιστεύω ότι  έπρεπε να έχουν υποβάλει αιτήσεις όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ) κάποιοι δεν διεκδίκησαν μόνο μια θέση εργασίας, πολύτιμη, εκ των  ων ουκ ανευ, σε καιρούς ανεργίας. Διεκδίκησαν  και  τη συμμετοχή  τους στην απόπειρα δημιουργίας του νέου δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.

Δεν ξέρω αν θα πετύχει, δε ξέρω αν και αύριο θα είμαι εκεί παρούσα. Ξέρω ότι από τον Σεπτέμβριο μέχρι σήμερα μαζί με τους περισσότερους συναδέλφους από την ΕΡΤ και αρκετούς από άλλα μέσα, ζούμε ένα πρωτόγνωρο επαγγελματικό εγχείρημα. Να εγγραφεί  στη συνείδηση του κοινού ένας νέος φορέας με πιστοποιητικά αξιοπιστίας και εγκυρότητας, απαλλαγμένος από τις αγκυλώσεις και τις αμαρτίες του παρελθόντος. Σε δύσκολο εργασιακό περιβάλλον. Και αντιμέτωποι  με επιθέσεις, πρωτοφανείς για επαγγελματίες που αναζήτησαν δουλειά και όχι κομματική στέγη. Δώσαμε τη μάχη μας και επιμένουμε.

Όμως επειδή,για κάθε πολιτισμένη χώρα, η δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι Υπόθεση Δημοκρατίας, ας το ξανασκεφτούν και  αυτοί που επιμένουν στο  εμπάργκο.

Η ΕΡΤ, η ΔΤ, η ΝΕΡΙΤ  δεν είναι-και δεν πρέπει να είναι  – κομματικά φέουδα, ή  σημαίες πολιτικής ευκαιρίας. Είναι  στοίχημα πολιτισμού  που μπορούν να  κερδίσουν κοινό και εργαζόμενοι,αν  κατανοήσουν την αναγκαιότητα του και  οι “απέναντι”, δηλαδή το πολιτικό προσωπικό .Μπορούν;”

Μαρία Σταυροπούλου, Δημοσιογράφος: “Αποφάσισα ότι έπρεπε από μέσα να διώξω το σιωπητήριο”

“Όταν μπήκα για πρώτη φορά στη Δημόσια Τηλεόραση, τέσσερις μήνες μετά το μαύρο στην ΕΡΤ,  αναποφάσιστη ακόμα για το αν μπορούσα να κάνω το επόμενο βήμα, ένας συνάδελφος  που είχε ήδη πιάσει δουλειά, μου είπε “σέρνει ο καθένας τις χαρακιές του και προχωρά”.

Εκτός από αυτή την αναφορά, θα επιλέξω να μη μιλήσω βάζοντας ως θεμέλιο το  συναίσθημα – βαρύ και τότε και τώρα και  για πάντα. .Η Δημόσια Τηλεόραση ποτέ δεν ήταν αναμάρτητη. Η πλειονότητα των εργαζομένων της όμως, ήταν.

Έπιασα, λοιπόν, ξανά δουλειά,  έχοντας μία, κύρια, σκέψη: ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα μάτια μου στο εξής για να βλέπω και όχι για να κλαίω. Μετά τόσα χρόνια δουλειάς  “εγώ”  που είχα κατηγορηθεί ως  “θύλακας αδιαφάνειας” έπρεπε να αποδείξω στην κοινωνία ότι ήμουν επαγγελματίας, είχα ήθος και συνέπεια,  είχα αγάπη για τη δουλειά μου, την οποία  και από τον ιδιωτικό και από το δημόσιο τομέα, υπηρέτησα και υπηρετώ με πάθος και αξιοπρέπεια.  Αποφάσισα να είμαι μέσα για να καταδείξω ότι οι άνθρωποι στα σκληρά πόστα της δημοσιογραφίας, δεν ήταν ένοχοι…δεν ήταν ανεπαρκείς….δεν ήταν ιερές αγελάδες., δεν ήταν  φωνές κομματικών μηχανισμών.

Αποφάσισα ότι έπρεπε από μέσα να διώξω το σιωπητήριο …”

Χάρης Αλεξόπουλος, Δημοσιογράφος Παραγωγός: ” Οι επιλογές στηρίζουν τη ζωή και το μέλλον μας. Το παρελθόν δεν το ξεχνώ.”

“Ακούγονταν μέρες πριν. Το θεωρούσα αδιανόητο. Ορισμένοι μας διαβεβαίωναν ότι ήταν μόνο φήμες και εμείς οι αφελείς τους πιστεύαμε.

Θυμάμαι εκείνη τη μαύρη για εμένα και τους συναδέλφους μου, ημέρα. Εργαζόμουν από το πρωί σε έντονους ρυθμούς αφού η επικαιρότητα  ήταν συνεχής από την άφιξη ενός ξένου ηγέτη στη χώρα μας. Τρέχαμε το ένα βίντεο μετά το άλλο στο κοντρόλ αλλά δεν μας ένοιαζε, έτσι και αλλιώς το ίδιο συνέβαινε κάθε μέρα. Και ξαφνικά όλα χάθηκαν, τα πάντα. Όνειρα ετών, κόποι ετών, μαύρισαν στα μάτια μου. Ήταν σαν ένα μεγάλο ψέμα. Κάποιος έπαιζε με εμάς σκέφτηκα δεν είναι δυνατόν,δεν συμβαίνει στην Ελλάδα αυτό. Οι επόμενες μέρες κυλούσαν πολύ δύσκολα και αργά. Δεν θέλω να τις θυμάμαι. Και γιατί δεν θέλω: Διότι αυτό που έγινε δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται με τίποτε!

Θα μου πείτε, δεν ήσουν ο μόνος που έχασε τη δουλειά του! Ότι χιλιάδες άνθρωποι την χάνουν καθημερινά στο ιδιωτικό τομέα. Ναι, είναι αλήθεια αυτό. Αλλά, όμως ήταν εάν απρόσμενο λουκέτο.

Ένα μαύρο που δεν είχε πέσει ποτέ σε καμιά δημόσια τηλεόραση!.

Ένα χρόνο μετά, νοιώθω τυχερός, πιο ήρεμος. Δεν υπήρχε άλλη λύση, έπρεπε να ξανακερδίσω τη δουλειά μου. Τη ζωή μου.

Χαίρομαι που σχεδόν αμέσως πήρα την καλύτερη απόφαση. Η επιλογή ήταν δική μου και ήταν σωστή!

Οι επιλογές στηρίζουν τη ζωή και το μέλλον μας. Το παρελθόν δεν το ξεχνώ. Αντιθέτως μου δίνει δύναμη να κοιτάω το μέλλον  με αισιοδοξία και δημιουργικότητα.”

Ρένα Δημητρίου και Άννα Παπασωτήριου, Διεθνές δελτίο: “Μετρήσαμε αυτούς που έλειπαν. Ήταν πολλοί. Ανάμεσά τους, και πολλοί ξεχωριστοί.”

“Ένας χρόνος. Ίσως ο χειρότερος για μερικούς από εμάς. Για πολλούς λόγους. Και για επαγγελματικούς. Κυρίως, γιατί χάσαμε τη δουλειά μας.

Κάποιοι ξαναβρεθήκαμε δύο μήνες μετά, σε άλλα γραφεία. Μετρήσαμε αυτούς που έλειπαν. Ήταν πολλοί. Ανάμεσά τους, και πολλοί ξεχωριστοί. Συνάδελφοι που εργάζονταν με ζήλο. Με το κεφάλι ψηλά. Και αξιοπρέπεια. Που όμως έκαναν άλλη επιλογή. Και είναι σεβαστή.

Η σιωπή τους μας θορύβησε. Επισκίασε, με τη γενναιότητά της, ακόμη και τις άναρθρες, εναντίον μας κραυγές. Κάποιες εκ του ασφαλούς. Άλλες όχι. Θυμόμαστε. Θυμόμαστε! Δεν είναι λίγες.

Ήταν θέμα επιλογής και για εμάς. Και την υποστηρίζουμε. Ο κάθε ένας για τους δικούς του σεβαστούς λόγους.”

ΕΡΤ και ERT OPEN

Φανή Καλαθάκη ανταποκρίτρια της ΕΡΤ στο Ηράκλειο, απολυμένη. Η αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ έδωσε μία ελπίδα, να ανθίσει μία δημοσιογραφία που έχει εκλείψει

“Οι ανταποκριτές της ΕΡΤ στην επαρχία, όπως και οι τοπικές ΕΡΑ, είχαν πάντα έναν ιδιαίτερο δεσμό με τις ντόπιες κοινωνίες. Πιο προσωπικό και πιο ισχυρό. Οι πολίτες ήξεραν ότι η ΕΡΤ θα ασχολείτο με τα ουσιώδη προβλήματά τους, θα αναδείκνυε τις φωτεινές προσωπικότητες ενός τόπου, θα προέβαλλε τα επιστημονικά επιτεύγματα των πανεπιστημίων και των ερευνητικών κέντρων, θα εστίαζε χωρίς θόρυβο και μουσικές υποκρούσεις στην πραγματικότητα και όχι στις εντυπωσιακές ειδήσεις που πουλάνε ακριβά τον τηλεοπτικό και το ραδιοφωνικό χρόνο. Η ΕΡΤ στην Κρήτη θυμόταν την ύπαρξη ανθρώπων που τα ιδιωτικά μέσα δεν γνώριζαν καν! Αγρότες, κτηνοτρόφους, εμπόρους, επιστήμονες, τέχνη, πολιτισμό, παράδοση, όλα τα χωρούσε η ΕΡΤ στην Κρήτη, όπως και στην υπόλοιπη επαρχία. Εξάλλου τα τελευταία πολλά χρόνια τα περισσότερα κανάλια της Αθήνας δεν είχαν ανταποκριτές. Για το ραδιόφωνο, ούτε λόγος! Μόνο η ΕΡΤ προσέφερε ραδιοφωνικό χρόνο στην περιφέρεια και η περιφέρεια μόνο στην ΕΡΤ είχε τα θάρρητά της για να περιμένει ότι θα ακουστεί σε αθηναϊκά ραδιόφωνα. Οπότε, καταλαβαίνετε ότι η δημόσια ραδιοτηλεόραση ήταν κάτι πραγματικά σημαντικό για την τοπική κοινωνία, για τον απλούστατο λόγο ότι η σχέση ήταν πλήρως ανταποδοτική. Ακόμα και με ελλείψεις στο προσωπικό, η σύνδεσή μας με τον κόσμο  παρέμεινε ισχυρή και ειλικρινής. Επλήγη μόνο μετά από αποφάσεις διευθυντών της τελευταίας περιόδου που ήθελαν να φτιάξουν μια ΕΡΤ στα πρότυπα των ιδιωτικών καναλιών ή μια ΕΡΤ εμπορική και αθηνοκεντρική. Αυτές, όμως, ήταν οι κακές μέρες της ΕΡΤ. Και δεν είναι τυχαίο ότι ήρθαν λίγο πριν το λουκέτο.”

“Με ρωτάς πώς τα βγάζουμε πέρα σήμερα που η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα στην ΕΡΑ Ηρακλείου. Το απεργιακό μας ταμείο είναι μείον, όπως είναι και το προσωπικό μας ταμείο. Οι περισσότεροι από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ στην Κρήτη παραμένουμε στις θέσεις μας, τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στην τηλεόραση. Φυσικά με αναδιάρθωση του προγράμματος ώστε να γίνει βιώσιμο, κρατήσαμε ένα χρόνο και κρατάμε ακόμα. Δεν θα σου πω ότι ήταν όλα εύκολα και ρόδινα. Αντιθέτως, όπως όλοι οι συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα, έχουμε περάσει πολλά σκαμπανεβάσματα. Εκτός από τις δικές μας αντοχές, έπρεπε να συντηρήσουμε και τις αντοχές του κόσμου. Γιατί ο κόσμος έχει μια ροπή προς τη λήθη και την έξη. Και ο αγώνας μας ήταν μεγάλος. Μεγάλη και η στοίβα με τους λογαριασμούς στα σπίτια μας, φυσικά.

Στην Κρήτη, ευτυχώς, έχουμε την τύχη να βρίσκουμε πάντα τροφή. Από το μποστάνι μας ή από το μποστάνι του γείτονα. Δεν πεινάσαμε. Από την άλλη όμως δεν πληρώσαμε λογαριασμούς, ενοίκια και χαράτσια… Εμείς, οι 20 εργαζόμενοι της Κρήτης που δικαιωθήκαμε από τα δικαστήρια, είμαστε μια ελπίδα.

Από την άλλη, η κυβέρνηση, όπως έκανε και με τις καθαρίστριες, μάλλον δείχνει ότι δεν επηρεάζεται και πολύ από τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Θέλει να μας πολεμήσει και μοιάζει σα να το κάνει μόνο και μόνο για να μην βρεθεί στη δύσκολη θέση να παραδεχτεί το κολοσσιαίο της λάθος να κλείσει την ΕΡΤ. Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Σαμαράς και οι συν αυτώ είναι σκληροί αντίπαλοι αλλά δεν παίζουν και τόσο τίμια. Δεν μπορώ να σου πω πώς είμαστε σήμερα. Γιατί μια μέρα νιώθουμε δυνατοί και την άλλη μπορεί να πέφτουμε στο πάτωμα από την ψυχική εξάντληση. Αλλά όλες τις φορές που συνέβη αυτό μέχρι σήμερα, έχουμε ξανασηκωθεί. Νομίζω ότι αυτό θα κάνουμε και από δω και πέρα, επανεξετάζοντας όμως τα όπλα και τους στόχους μας. Έτσι κι αλλιώς η αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ έδωσε έδαφος για να ανθίσει μια δημοσιογραφία που είχε σχεδόν εκλείψει.”

Γιώργος Μαρινόπουλος, Ανταποκριτής της ΕΡΤ στη Δυτική Ελλάδα (Ηλεία). Όσο θα υπάρχει έστω και ένας πομπός της ΕΡΤ εγώ θα δίνω ανταποκρίσεις

“Ένας χρόνος μετά λοιπόν. Κι ο αγώνας για το Δίκιο, την Αξιοπρέπεια, την Αλήθεια, τη Δημοκρατία συνεχίζεται. Με τα όρια μας, σωματικά και ψυχικά, να τα έχουμε ξεπεράσει προ πολλού… Και δυστυχώς μετά την αντισυνταγματική απόφαση του ΣτΕ, σε συνδυασμό με την ανέντιμη και ανήθικη πρακτική της κυβέρνησης να μην αναγνωρίζει a priori τις αποφάσεις πολιτικών δικαστηρίων που μας δικαιώνουν (όπως συνέβη με αυτή του Πρωτοδικείου Ηρακλείου Κρήτης), η αλήθεια είναι πως δεν ελπίζουμε με την ίδια θέρμη σε ευτυχή κατάληξη του αγώνα μας. Αλλά δεν θα σταματήσουμε. Άλλωστε δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα πια. Μόνο η ζωή μας μας απέμεινε –κι αυτή πληγωμένη, μετέωρη, ανασφάλιστη, όπως της πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Έχουμε απομείνει λίγοι να παλεύουμε, με τη δουλειά μας στην ΕΡΤ, τον ιδρώτα μας για την ΕΡΤ, ναι, αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Πολλοί αυτοί που στήριξαν με χαρά το μόρφωμα της ΔΤ/ΔΡ/ΝΕΡΙΤ, οι πιο επαίσχυντοι και προκλητικοί εξ αυτών κάτι “αγωνιστές”, βολεμένοι πάντα επί όλων των κυβερνήσεων. Κάποιοι άλλοι στήριξαν με λύπη (αλλά οι πράξεις μετράνε στη ζωή, μια υστεροφημία μένει πίσω ρε γαμώτο, τα άλλα όλα χώμα). Υπάρχουν και αυτοί οι ελάχιστοι εξ ημών που ο αγώνας τους περιορίζεται σε δυσερμήνευτα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς άλλη συνεισφορά από το “μαύρο” και μετά δεν είχαν, ούτε έχουν. Και οι περισσότεροι από τους ανωτέρω, ΔουΤούδες, ΝΕΡΙΤικούς και δήθεν ΕΡΤικούς, δηλώνουν δημοσίως εν ενεργεία εργαζόμενοι της ΕΡΤ -μια ματιά π.χ. στο facebook αρκεί. Αφήνουν πόρτες ανοιχτές βλέπεις, μη μείνουν και στην απ’ έξω αν γίνει καμιά στραβή, ποτέ δεν ξέρεις…

Επιμύθιο προσωπικό:

Δεν ξέρω αν κάποιοι συναγωνιστές περνάνε πιο δύσκολα από ‘μένα. Δεν ξέρω πως θα τα βγάλω πέρα όταν τελειώσει το επίδομα ανεργίας. Δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει η επόμενη μέρα. Ένα μόνο ξέρω. Πως όσο θα υπάρχει ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΠΟΜΠΟΣ ΤΗΣ ΕΡΤ ΑΝΟΙΧΤΟΣ εγώ θα συνεχίσω να δίνω ανταποκρίσεις, να μεταδίδω την αλήθεια όπως κάνω 13 χρόνια τώρα. Αυτή είναι η δουλειά μου, το καθήκον μου, το χρέος μου απέναντι στον τόπο μου και στους ανθρώπους του. Ειδικά απέναντι στους αλληλέγγυους, που στέκονται ανιδιοτελώς στο πλευρό μας ένα χρόνο τώρα. Και δεν είμαι ούτε θα είμαι ο μόνος. Είμαστε λίγοι μεν, το είπαμε αυτό, αλλά δεν λιγοψυχάμε.”

Ανδρέας Παπασταματίου, δημοσιογράφος – παραγωγός ΕΡΤ. Όσοι είπαμε από την πρώτη ημέρα κάποια πράγματα, είχαμε δύο επιλογές. Ή να τα ακυρώσουμε ή να τα τηρήσουμε

“Έχοντας”, λέει ο ραδιοφωνικός παραγωγός, “μαθημένους τους ακροατές μας επί 20 χρόνια να τηρούμε μία στάση, παρά τις αλλαγές που γίνονταν, δεν μπόρεσα να κάνω διαφορετικά. Παρέμεινα εκτός ΝΕΡΙΤ, εκτός ΔΤ, κατ επιλογήν”.

Τάσος Χατζηγεωργίου, 34 χρόνια δημοσιογράφος και απολυμένος, υπεύθυνος ραδιοεφημερίδας ΕΡΤ OPEN. “Η δουλειά μας εδώ αναδεικνύει ειδήσεις που θάβονται στα άλλα μέσα”. “Έχουμε υποστήριξη από πολλούς συναδέλφους”.

Εύα Μαυρογιάννη, δημοσιογράφος, απολυμένη. “Συνεχίζουμε. και οι συνάδελφοι – ανταποκριτές της ΕΡΤ εξακολουθούν να κρατούν ανοιχτό το μικρόφωνο”.

“Η βοήθεια που μας δίνεται ήρθε κυρίως αυθόρμητα από τις δυνάμεις της ομοσπονδίας των εργαζομένων. Βρεθήκαμε σε έναν χώρο ο οποίος νοικιάστηκε και νοικιάζεται όσο αντέχουμε, με τεχνικές υποδομές από αλληλέγγυους και τους τεχνικούς μας”.

Παναγιώτης Καλφαγιάννης, πρόεδρος ΠΟΣΠΕΡΤ. “Λειτουργούμε την ΕΤ3 και τους περιφερειακούς σταθμούς, λειτουργούμε με πολλή δυσκολία αλλά και δύναμη. Και λεφτά δεν έχουμε και πόρους δεν έχουμε και αποζημιώσεις δεν μας δίνουν”.

“Συνεχίζουμε γιατί δεν μπορούν οι κυβερνήσεις να παίρνουν αποφάσεις φασιστικού τύπου, για μαύρο στην τηλεόραση, την ψυχαγωγία, την ενημέρωση, για μαύρο στον πολιτισμό. Για μαύρο στις ζωές μας”.