Αυτή η παράσταση είναι μια υπενθύμιση ότι η ενηλικίωση δεν είναι αριθμός, αλλά πράξη

Τι συμβαίνει όταν δύο αδέρφια συναντιούνται μετά από εννέα χρόνια και καλούνται, την ημέρα των γενεθλίων της ηρωίδας, να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα του αποχωρισμού;

Η απάντηση στο Unborn– μια ωμή, αστεία και απροσδόκητα τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης, που αφήνει το τελευταίο κερί να το σβήσουμε μαζί.

Η συγγραφέας του έργου Χριστίνα Κυρίτση σημειώνει πως “Το UNBORN γεννήθηκε από την ανάγκη να μιλήσω για μια σιωπή που πληγώνει. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που η ίδια του η μητέρα το παραδίδει στην αδελφή της. Μια πράξη που δεν χωρά σε απλές ετικέτες: εγκατάλειψη ή αυτοθυσία; απόρριψη ή ύστατη αγάπη;

Μέσα από τα μάτια της ηρωίδας παρακολουθούμε γενέθλια που σηματοδοτούν όχι μόνο το πέρασμα του χρόνου, αλλά και το ατέρμονο ερώτημα: πότε ενηλικιωνόμαστε στ’ αλήθεια; Στα δεκαοκτώ; Στην πρώτη πληγή; Στη συγχώρεση;

Η συνάντησή της με τον αδελφό ύστερα από δέκα χρόνια δεν είναι μόνο επανένωση, είναι ένα ρίσκο συγχώρεσης· ένα άνοιγμα στην πιθανότητα ότι το παρελθόν μπορεί να βρει γαλήνη.
Στο κέντρο της ιστορίας στέκεται και η Κανέλα, το σκυλί–σύντροφος, που δεν εγκαταλείπει ποτέ.
Τα ζώα συχνά κουβαλούν μια αγάπη που οι άνθρωποι αδυνατούν να δώσουν: άδολη, σταθερή, χωρίς όρους. Η σχέση της ηρωίδας με την Κανέλα γίνεται το μοναδικό σταθερό έδαφος, η μνήμη μιας άνευ όρων αποδοχής.

Έγραψα αυτό το έργο γιατί πίσω από κάθε «τέλεια» οικογενειακή φωτογραφία μπορεί να υπάρχει ένα παιδί που αιωρείται, ενώ γύρω μας η κοινωνία εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τα παιδιά ως διαφημιστικές εικόνες αντί να τα ακούσει.

Ήθελα να δείξω πως ακόμη και στις πιο σκληρές συνθήκες, η ψυχή ενός παιδιού επιμένει να γιορτάζει, να ελπίζει, να μεγαλώνει.
Το UNBORN είναι μια υπενθύμιση ότι η ενηλικίωση δεν είναι αριθμός, αλλά πράξη· ότι η συγχώρεση μπορεί να είναι πιο γενναία από την οργή· ότι ένα παιδί –και το σκυλί που στέκεται δίπλα του– αξίζουν πάντα να τα δούμε, να τα ακούσουμε, να τα αγαπήσουμε”.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Το UNBORN είναι ένα σύγχρονο θεατρικό έργο που συνδυάζει δραματουργική αμεσότητα με λεπτό χιούμορ. Η παράσταση φωτίζει με διακριτικότητα μια βαθιά κοινωνική αλήθεια: την πρακτική –συχνά αποδεκτή– του να μεγαλώνουν παιδιά σε σπίτια άλλων συγγενών, και πώς αυτή η εμπειρία διαμορφώνει την ταυτότητα και τις σχέσεις τους.

Ο σκηνοθέτης Νεκτάριος Λιονάκης σημειώνει στο NEWS24/7 πως “Όταν διάβασα το UNBORN, ένιωσα ότι κρατούσα μια ιστορία που μιλάει ψιθυριστά, αλλά σε διαπερνά.
Δεν με τράβηξε μόνο η θεματική της εγκατάλειψης∙ με τράβηξε η ανάσα του έργου: τα γενέθλια που επανέρχονται, το κενό σπίτι που γίνεται μνήμη, η Κανέλα, το σκυλάκι της ηρωίδας αλλά και η συντροφιά της, λειτουργεί σαν παρουσία.

Ως σκηνοθέτης με ενδιαφέρει να αφήσω το κοινό να βιώσει αυτό το πέρασμα του χρόνου.
Κάθε κερί που ανάβει είναι μια μικρή πράξη ενηλικίωσης: από το αμήχανο οκτώ ως τη σιωπηλή ενηλικίωση στα δεκαοκτώ, κι έπειτα στη συνάντηση με τον αδελφό δέκα χρόνια μετά.
Δεν μας νοιάζει πότε «θεσμικά» γίνεσαι ενήλικος∙ μας νοιάζει η στιγμή που συγχωρείς, που αντέχεις να κοιτάξεις πίσω.

Η σκηνή είναι το νέο σπίτι της ηρωίδας: σχεδόν άδειο, μόνο τα απαραίτητα. Μου αρέσει να δουλεύω με την απουσία, γιατί η απουσία γεννά φαντασία.
Μια σκάλα, ενα καρότσι του σούπερ μάρκετ ,ένα μπολάκι σκύλου και μια τούρτα – αρκούν για να γεμίσει ο χώρος από μνήμες, αγάπες, απώλειες. Με ρωτούν γιατί αυτή η παράσταση.

Γιατί μέχρι σήμερα βλέπουμε παιδιά να μετακινούνται σαν αντικείμενα, ενώ η κοινωνία τα χρησιμοποιεί σαν εικόνα βιτρίνας. Γιατί θέλω να θυμίσω ότι η πιο βαθιά αλήθεια συχνά κρύβεται στα σπίτια που φαίνονται «κανονικά». Και γιατί πιστεύω πως το θέατρο μπορεί να γίνει τόπος συνάντησης: να ακούσουμε εκείνο το παιδί, να το κοιτάξουμε χωρίς να το κρίνουμε.
Η Κανέλα είναι το κλειδί. Μια αγάπη χωρίς όρους, που στη σκηνή εμφανίζεται μόνο ως μπολάκι νερού.
Μικρή χειρονομία, μεγάλη αλήθεια η φροντίδα που παιδιά στερήθηκαν. Αυτό θέλω να αφήσει η παράσταση: όχι απαντήσεις, αλλά ένα αίσθημα. Να φύγει ο θεατής με μια γλυκιά ζέστη στην καρδιά και ένα ερώτημα:
πότε, τελικά, γινόμαστε πραγματικά ενήλικες;”

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Χριστίνα Κυρίτση
Σκηνοθεσία: Νεκτάριος Λιονάκης
Ερμηνεύουν: Μανώλης Πίτερης, Χριστίνα Κυρίτση
Σκηνικά: Μάνος Ψωματάκης
Μουσική: Κωστής Χρήστου, Θωμάς Παπαθανάσης.
Κίνηση: Ραφαήλ Χριστοδούλου
Δημιουργία Αφίσας: Θοδωρής Παρασκευάς
Φωτογραφία / Video: Panos Astor Koffas