Κριτική συναυλίας: JTQ live @ Half Note Jazz Club

Μουσική για τις πόζες; Πόζες, ναι! Ευτυχώς, όμως, όχι μουσική για τις πόζες!”Προς θεού, μη διανοηθείς να παίξεις το Whole Lotta Love. Αν το κάνεις, μηv το ξεβρακώσεις και μην το ντύσεις μουσικό καρνάβαλο με στολές πνευστών ή άλλα παράταιρα ηχοχρώματα. Αντίθετα, αν τολμήσεις το Mrs Robinson, θυμήσου τα λόγια που ξέχασες στο Blow Up. Τα φωνητικά στη τζαζ και τη φανκ δεν είναι ποινικώς κολάσιμα, σε κάποιους αρέσουν, αλλά όλοι οι υπόλοιποι θα μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς αυτά. Στο κάτω-κάτω αν θέλουμε τραγούδι υπάρχουν και αλλού μουσικές πορτοκαλιές -λέγε με rock- με κανονικούς στίχους και μεγαλύτερο βάθος. Μην καπελώσεις τη μπάντα με αυτό το θρυλικό και πολυσυζητημένο Hammond. Σπάσ’ το, λιώσε τα πλήκτρα, βάλ’ του φωτιά αλλά δώσε χώρο και στους υπόλοιπους να παίξουν τίποτα.” Αυτά ήταν μερικά από τα λογάκια που «αντάλλαξα» βράδυ Σαββάτου με το James Taylor. Στο μυαλό μου φυσικά. Ήταν κάποιοι από τους «φόβους» που δε με άφηναν να ησυχάσω οδηγώντας μέσα από τα στενά του Μετς για να φτάσω στο Half Note.



Ευτυχώς, κανένας δεν επιβεβαιώθηκε. Ένα πρώτο μέρος καθαρόαιμου φανκ, σε φρενήρεις, ώρες-ώρες, ταχύτητες, κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας του κουαρτέτου και απέφυγε επιτυχώς τις παγίδες των εμπορικών θεμάτων / διασκευών με τις οποίες έχει φλερτάρει στο παρελθόν. Το δεύτερο, εμπλουτισμένο στα περισσότερα (αλλά όχι όλα) σημεία με τα φωνητικά της Yvonne Yanney ήταν βασισμένο στο πρόσφατο «New World». Και στα δύο, ο Taylor ηγήθηκε στα πλήκτρα -δική του μπάντα είναι άλλωστε- αλλά ήταν αρκούντως δημοκρατικός δίνοντας πολύ χρόνο για σόλο στο μπάσο (Andrew McKinney), στα ντραμς (Adam Betts) και, ειδικότερα, στην κιθάρα. Ο “Lord of the Geordies”, όπως αυτοαποκαλείται ο Chris Montague (προέρχεται από το ροκ-τζαζ τρίο Troyka) έδωσε μερικά από τα πιο αβίαστα φανκ highlights της βραδιάς ενώ.







James Taylor Quartet live @ Half note Jazz club


Ανέβηκε από afrodtou. – Μουσικά videos, συνεντεύξεις καλλιτεχνών, κονσέρτα και άλλα.



To αρνητικό highlight της βραδιάς και αφορμή πολλών σχολίων από τον Taylor ήταν ο κόσμος. Σε ένα Half Note γεμάτο από ρεζερβέ τραπέζια, με ελάχιστο χώρο για όρθιους πίσω από αυτά και ήχο που με δυσκολία έλεγες συναυλιακό (μιλούσες άνετα – ελάχιστα μπάσα) βρισκόταν ένα κοινό που μάλλον ήταν θαμώνες παρά music goers. Mε άνεση είχε καβατζάρει τα πενήντα και εξαντλούσε τις αριθμητικές σου δεξιότητες για να βρεις τι ηλικία είχε στα mid-nineties, το peak της καριέρας και της δράσης του James Taylor. Πολύ “πόζα”, πολύ στήσιμο, πολύ «μπουκάλι» και πολύ ξηροκάρπιο. Κάτι «one, two, three, four…” και «ένα, δύο, τρία, τέσσερα…» είχαν περισσότερη απήχηση στη «γαλαρία». Κάτι παραινέσεις για ρυθμικό χειροκρότημα προσπαθώ, ήδη, να τις ξεχάσω. Και το ξεσάλωμα πάνω στα τραπέζια όταν έπαιζε το Ghetto της Hathaway μου θύμισε περισσότερο φάση μπουζουκτσίδικο παρά acid jazz συναυλία.



Συμπέρασμα; Μουσική, ναι! Πόζα, ναι! Ευτυχώς, όμως, όχι μουσική για τις πόζες!




Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου