Οι Calexico μιλάνε στο ΜΕΝ 24

Μια πετυχημένη συναυλία στο Fuzz, ένας νέος δίσκος και η αγάπη του για την χώρα μας. Ο Joey Burns των Calexico δίνει συνέντευξη στο ΜΕΝ 24 και μιλάει εφ’όλης της ύλης.
Για μια ακόμη φορά στην Ελλάδα και έγινε sold out. Πώς μπορείς να το εξηγήσεις;



Είμαι απλώς πολύ χαρούμενος που είμαι εδώ, ίσως όλες αυτές οι παραστάσεις και οι περιοδείες που είχαμε εδώ στο παρελθόν να εξηγούν αυτό το συναίσθημα.



Ο Ισπανός τραγουδοποιός που ήρθε μαζί μας σε αυτήν την περιοδεία μου είπε «είσαι πολύ μακριά από το σπίτι σου…». Όταν τον ρώτησα αν αναφέρεται στη φυσική απόσταση, εκείνος με ρώτησε ξανά το ίδιο και του απάντησα ότι «δε νιώθω πως είμαι πολύ μακριά από το σπίτι μου, γιατί τώρα είμαι πάλι πίσω στην Ελλάδα.»



Είναι το ίδιο συναίσθημα που νιώθω όταν κοιτάζω από το παράθυρο όταν επιστρέφω Νότια στην Καλιφόρνια ή στην Αριζόνα…Υπάρχουν πολλές ομοιότητες στα τοπία, στον τόνο της γης και στη μορφολογία καθώς και στο πάθος που νιώθουμε από το κοινό όταν παίζουμε. Ίσως γι’ αυτό υπάρχει μια σύνδεση η οποία με κάνει να νιώθω έτσι.




Σχετικά με το τελευταίο άλμπουμ σας: Είναι αλήθεια ότι εμπνευστήκατε από την απεργία των σεναριογράφων στις ΗΠΑ;



Ναι. Εν μέρει υπάρχει έμπνευση από την απεργία των σεναριογράφων στο Χόλιγουντ. Όμως ήμαστε εμπνευσμένοι και από μια θεματική που εμπνέει όλους τους δίσκους μας που είναι το ταξίδι.Αυτό που σε βγάζει από τη δική σου φούσκα, το μικρόκοσμό σου… Υπάρχουν πολλά επίπεδα έμπνευσης σε αυτόν το δίσκο. Αυτό είναι ένα μόνο σχόλιο που έκανα στον τύπο ώστε να τους δώσω να καταλάβουν πως ο τροχός γυρίζει…




Μιλώντας για νέο υλικό, μετά από πολλές συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως η Νάνσυ Σινάτρα, Σαμ Μπιμ και άλλους, υπάρχουν κάποιοι με τους οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον;



Ναι σίγουρα. Μερικές φορές τους αναφέρω, άλλοτε όμως συγκρατούμαι για να μην το γρουσουζέψω. Ονειρεύομαι να παίξω ξανά με το Γουίνι Νέλσον. Ήταν πολύ ωραία που παίξαμε μαζί την πρώτη φορά και από τότε γίναμε πολύ καλοί φίλοι με τον φυσαρμονίστα του, το Ραφαέλ. Θα ήθελα πολύ να δούλευα με μερικούς από τους θρύλους όπως είναι ο Νιλ Γιανγκ, ο Τομ Γουέιτς – θα ήταν υπέροχο αυτό- ο Νικ Κέιβ που μου αρέσει πολύ…




Με κάποιον Ευρωπαίο;



Βέβαια. Θα ήθελα πολύ να παίξω ξανά μαζί με τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ, νομίζω ότι είναι φανταστική. Μου αρέσει η δουλεία που έκανε στο δίσκο Αir. Θα ήθελα πολύ να δουλέψω με το Μανού Τσάο αν ήταν δυνατό. Το προσπάθησα και παλαιότερα αλλά είναι πολυάσχολος τύπος, όλοι είμαστε, αλλά είναι από τους λίγους που θα ήθελα να δουλέψω μαζί του.




Σχετικά με τα remix: Νομίζεις ότι στερεύει η έμπνευση από τις νέες μπάντες και επιστρέφουν στα remix παλιού υλικού ή πρόκειται απλά για μια νέα τάση;



Νομίζω ότι τα remix είναι πολύ ωραίος τρόπος να ανανεώσεις κάτι που ήδη θεωρείται “ολοκληρωμένο” και νομίζω ότι αυτός ο τρόπος μπορεί να γίνει πολύ δημοφιλής. Τα κομμάτια πια θα γίνουν πιο διαθέσιμα στο κοινό ώστε να κάνουν τις δικές τους μίξεις. Για παράδειγμα το νέο άλμπουμ των Μετάλικα διατέθηκε στην αγορά και ταυτόχρονα διατέθηκε και για το βιντεοπαιχνίδι guitar hero. Από τις γνώμες που άκουσα, πολύ κόσμος το προτίμησε έτσι σε σχέση με τη τελική version του studio άλμπουμ. Αυτό λέει ήδη κάτι για το remix.



Νομίζω ότι το remix πηγάζει από την κουλτούρα της dance μουσικής, από τη δεκαετία του 70 ενώ προϋπήρχαν και οι μανιώδεις συλλέκτες που μάζευαν τραγούδια των Beatles ή των Beach Boys στις πρώτες τους εκτελέσεις

Δεν υπάρχουν όρια σε αυτό νομίζω, αν μη τι άλλο δίνει μια άλλη οπτική και μια άλλη διάσταση στο τι ορίζεται ως μουσική και πού μπορεί να φτάσει…




Έχεις γράψει ποτέ τραγούδι για γυναίκα;… Δε θα ρωτήσω για ποια…



Ναι




Ήταν λυτρωτικό;



Οπωσδήποτε ήταν, δόξα το Θεό. Η τωρινή μου κοπέλα -η Νόβα- Με ρωτάει «Έχεις γράψει ποτέ τραγούδι για μένα;». «Περίπου» της λέω, υπάρχουν πολλές περιστάσεις και στιγμές, όπου μπορείς να ζωγραφίσεις και εγώ ζωγραφίζω… Ντρέπομαι να γράψω το κλασσικό ερωτικό τραγούδι που απευθύνεται άμεσα σε ένα μόνο άτομο. Είναι τόσο χλιαρό, ντεμοντέ και έχει γίνει τόσες πολλές φορές. Μπορεί να γίνει με τόσους άλλους όμορφους τρόπους.



Π.χ. ένας φίλος μου γράφει υπέροχα ερωτικά τραγούδια και έτσι ένιωσα έμπνευση και έγραψα ένα κομμάτι στον καινούριο δίσκο για την κοπέλα μου, το “Slowness” και με αυτό το τραγούδι μπορώ να απευθυνθώ σε όλους και όχι μόνο σε ένα ρομαντικό ζευγάρι ανθρώπων. Μιλάει για το πώς να παίρνεις το χρόνο σου και να αποστασιοποιείσαι από το γρήγορο ρυθμό της καθημερινότητας για να εκτιμήσεις την ομορφιά και τη σημασία των αστεριών. Για το πώς τα πράγματα μπορούν να επιβραδύνουν για λίγο, ώστε να εκτιμήσεις αυτά που ήδη έχεις…




Είναι αλήθεια ότι έχεις σπουδάσει κλασσική μουσική;



Τη σπούδασα, μετά τη ξέχασα και μετά επέστρεψα σε αυτή…




Έχεις λοιπόν συνθέσει κάτι σε κλασσικό μοτίβο;



Ναι…




Έχετε κάποιο πλάνο να το κυκλοφορήσετε;



Έχει κυκλοφορήσει ήδη. Στη βιογραφική ταινία για το Bob Dylan, το I am not There ο Todd Heins (ο σκηνοθέτης) μου ζήτησε να γράψω ένα κομμάτι σε στυλ βαλς και έγραψα κάτι για έγχορδα που ήταν πολύ απλό.

Στο σχολείο όποτε είχα μια εργασία προσπαθούσα για το καλύτερο. Στο κολέγιο αγόρασα ένα σιτάρ. Φυσικά ήμουν θαυμαστής του Ραβί Σανκάρ-λόγω της σχέσης του με τους Beatles- όταν κατάφερα να δω τον Ραβί να παίζει σκέφτηκα ότι είναι φαινόμενο.

Έγραψα ένα κομμάτι που εμπεριείχε σιτάρ –το οποίο έπαιζα εγώ- και ζήτησα από τους φίλους μου στην ορχήστρα να με βοηθήσουν να παίξω τη φούγκα και βλαστημούσαν γιατί το κομμάτι ήταν γραμμένο σε κλειδί ΦΑ Ελάσσονα, ενώ το σιτάρ και το βιολί ήταν σε υψηλό κλειδί και το αποτέλεσμα ήταν απαίσιο. Αλλά είχε πολύ πλάκα που το έκανα αυτό και νομίζω πως γι’ αυτό μετέφερα τον ενθουσιασμό να γράψω τραγούδια για έγχορδο με τους Calexico!




Μια τελευταία ερώτηση. Τί αντιπροσωπεύει για σένα η Ελλάδα;



Όπως είπα νωρίτερα, όταν επιστρέφω στην Ελλάδα και βλέπω τη θάλασσα και τη γη, νιώθω ότι επιστρέφω στο σπίτι μου. Μου θυμίζει εκεί που μεγάλωσα, έχει τα ίδια τοπία, το ίδιο πάθος στους ανθρώπους που συναντώ.

Είναι σαν να υπάρχει μια χαλαρή διάθεση, ένα στυλ και μια συμπεριφορά που σέβομαι, θαυμάζω και με κάνει να νιώθω άνετα!



Είχαμε πολλά sold out όπως σε αυτή τη συναυλία και σε άλλες χώρες, σε κάθε παράσταση, σε κάθε θέατρο ή club πάντα είναι διαφορετικά. Χθες παίζαμε sold out στο Ίνσμπρουκ σε ένα πολύ ζεστό χώρο 500 μόνο θέσεων. Ήταν κοντά σε μια πανεπιστημιούπολη με πολλούς φοιτητές και είχαμε κανονίσει να παίξουμε χαλαρά κομμάτια, όμως ο κόσμος ήταν σε ένταση, είχε διάθεση να ροκάρει και είπα οκ θα αλλάξουμε το πρόγραμμα τραγουδιών. Ξεχάσαμε το playlist μας και είχε πολύ πλάκα.



Αντίστοιχα ένιωσα στην Κρήτη – στα Χανιά – όπου ο κόσμος είχε τρελαθεί, ανέβαινε στη σκηνή-όχι οι άντρες αλλά οι γυναίκες- και «βουτούσαν» στο κοινό. Σπάσανε πολλά ποτήρια εκείνο το βράδυ και υπήρχε άφθονη ρακί!







Calexico Live @ FUZZ CLUB 2009 Spokes


Ανέβηκε από greekmotion







H Γνωμη του Κοινου για τους Calexico στο FUZZ


Ανέβηκε από greekmotion