Νέες ταινίες: Η “Μικρή Γοργόνα” τώρα με ηθοποιούς, και μια σουρεάλ κωμωδία από τη Γαλλία

Με την εξαίρεση του “Fast X”, που άνοιξε με 60.000 εισιτήρια πολύ πιο πάνω από την 9η ταινία της σειράς αλλά και πολύ πιο κάτω από τις αμέσως προηγούμενες, καμία άλλη ταινία δεν κινείται αξιοσημείωτα αυτή τη στιγμή. Οι τρίτοι “Φύλακες του Γαλαξία” ξεφουσκώνουν πια στην 3η βδομάδα τους ενώ το “Super Mario Bros.” ακόμα γράφει, ενώ έξω από το αμιγώς εμπορικό κύκλωμα η εικόνα είναι χαώδης.

Το επόμενο διάστημα θα χαρακτηριστεί από τις εβδομάδες δεκάδων νέων κυκλοφοριών κάθε φορά, ταινιών συχνά δίχως αληθινές αξιώσεις που θα στριμώχνονται στο πρόγραμμα ατάκτως, ακόμα και τελευταία στιγμή. Μόλις χθες προστέθηκαν ΤΡΕΙΣ ταινίες στις κυκλοφορίες της επόμενης εβδομάδας, από το ίδιο γραφείο διανομής κιόλας, μια κίνηση περισσότερο ανάλογη του να πετάς με το φτυάρι το χώμα σε παραδιπλανό λοφίσκο, παρά του να φτιάχνεις στα αλήθεια τον κήπο σου. Ενδεικτικό του χαοτικού καλοκαιριού που θα ακολουθήσει; Φοβόμαστε πως ναι.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Η Μικρή Γοργόνα

(“The Little Mermaid”, Ρομπ Μάρσαλ, 2ω15λ)

Η κλασική ιστορία της κατά Disney “Μικρής Γοργόνας” είναι η νέα μεταφορά σε live action, κατά το μάλλον ατυχές (δημιουργικά τουλάχιστον, γιατί εμπορικά σκίζουν) trend των τελευταίων ετών. Η “Μικρή Γοργόνα” του 1989, για την κόρη του βασιλιά Τρίτωνα που επιθυμεί να μάθει περισσότερα για τον κόσμο της επιφάνειας όπου και ερωτεύεται τον πρίγκιπα Έρικ, θεωρείται ορόσημο στην εξέλιξη του χολιγουντιανό animation καθώς πάνω στην επιτυχία εκείνου του φιλμ, αλλά και τη δομή του ως Μπρόντγουεϊ μιούζικαλ, στήθηκε όλη η μετέπειτα αναγέννηση του ντισνεϊκού animation– και της Disney εν γένει.

Στην μεταφορά αυτή πρωταγωνιστεί ένα πλούσιο καστ, από τον Χαβιέ Μπαρδέμ ως Τρίτωνα μέχρι την Μελίσα ΜακΚάρθι ως την εμβληματική κακιά Ούρσουλα, ενώ στην ελληνική μεταγλώττιση η Άριελ είναι η φωνή της Μαρίνας Σάττι.

Απίστευτο Κι Όμως Αληθινό

(“Incroyable Mais Vrai / Incredible But True”, Κουεντίν Ντιπιέ, 1ω14λ)

3 / 5

Ο Αλαίν κι η Μαρί μετακομίζουν στο προαστικό σπίτι των ονείρων τους όμως ο μεσίτης καθώς τους το παραδίδει, τους ενημερώνει πως ένα λαγούμι που βρίσκεται στο υπόγειο θα αλλάξει τη ζωή τους. Κάθε φορά που το περνάνε, ταξιδεύουν 12 ώρες μπροστά στο χρόνο, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Μια άλλη μυστηριώδης, μεταφυσική επίδραση του τούνελ θα αλλάξει τελείως τις δυναμικές ανάμεσα στον Αλαίν και τη Μαρί, βγάζοντας στην επιφάνεια μια ριζικά διαφορετική ανάγνωση του κόσμου.

Ο Ντιπιέ είναι ένας κατεξοχήν σουρεαλιστής υψηλών κόνσεπτ, από ταινίες με πρωταγωνιστή ένα λάστιχο μέχρι μια παλαβομάρα με μια τεράστια μύγα στο πορτ μπαγκάζ των πρωταγωνιστών. Πάντοτε τοποθετεί μια παράλογη ιδέα ή εικόνα στην καρδιά των ιστοριών του και φέρεται με εντελώς ευθύ τρόπο σε ό,τι υπάρχει τριγύρω, δημιουργώντας έτσι σπαρταριστές καταστάσεις που διαρκώς κινούνται παράλληλα με τη δική μας πραγματικότητα. Συνήθως, δεν πιστεύεις αυτό που βλέπεις.

Εδώ δεν συμβαίνει ακριβώς αυτό, σε αυτό το βαθμό τουλάχιστον, μιας και αν μη τι άλλο η ιδέα αυτού του ιδιόμορφου ταξιδιού στο χρόνο μένει εν πολλοίς ανεξερεύνητη. Αντ’αυτού, ο Ντιπιέ χρησιμοποιεί την ιδέα σαν κάτι το καθαρά αλληγορικό, για να εξετάζει το πώς επηρεάζει τους κεντρικούς ήρωες και τους φίλους τους, ένα κουαρτέτο ανθρώπων που αναζητούν την ευτυχία ή/και τη νεότητα με διαφορετικούς τρόπους– και άρα συνέπειες. Είναι εξαρχής πολύ διασκεδαστικό και ευρηματικό (αν και υπάρχει εκεί μια χαλαρή νοτούλα «γαλλικού» σεξισμού που δεν περνάει τελείως απαρατήρητη) και παρά το ότι κυλάει σε κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα εν τέλει βρίσκει ένα αναπάντεχα σφιχτό και –γιατί όχι;– υπαρξιακά έντονο φινάλε. Το πόσο απότομα έρχεται αυτό, και το πόσο εκτός ρυθμού με την υπόλοιπη ταινία είναι, το κάνουν ακόμα πιο αποτελεσματικό.

Μπάσταρδα

(Νίκος Πάστρας, 1ω34λ)

Πέντε κορίτσια και πέντε αγόρια αφήνουν την πόλη για να ζήσουν κοινοβιακά σε ένα σπίτι στην εξοχή. Εκεί ξεδιπλώνουν σκέψεις, φόβους, ορμές, πάθη μέσα από κάθε λογής τσιτάτα, περιπτύξεις σωματικές αλλά και συναισθηματικές, εκεί που το γκλίτερ ποπ συναντά το αδιέξοδο μιας Ελλάδας που τρώει τα παιδιά της. Η ταινία ντεμπούτο του Νίκου Πάστρα (ανθρώπου που μέσα από τις πολλές του ιδιότητες έχει βάλει το χεράκι του σε πραγματικά αμέτρητες ταινίες του νέου ελληνικού σινεμά) φέρνει ένα νεαρό, φρέσκο καστ απέναντι στην κάμερα όπου συχνά στέκονται ομολογουμένως με αμηχανία καθώς το φιλμ συχνά πλατειάζει και αιωρείται, με μπόλικο όμως πάθος και με ένα εντυπωσιακά ωμό φινάλε.

Κυκλοφορούν ακόμα

Η Μέθοδος Κόμπροματ: Η ιστορία ενός Γάλλου δημόσιου υπαλλήλου που άθελά του βρίσκεται σε σύγκρουση με μια από τις πιο ισχυρές και επικίνδυνες δυνάμεις της σύγχρονης εποχής: τη FSB της Ρωσίας. Γαλλικό κατασκοπικό θρίλερ.

Kandahar: Σημείο Διαφυγής: Όταν η ταυτότητα ενός πράκτορα της CIA αποκαλύπτεται μαζί με την μυστική του αποστολή, θα δώσει μάχη με το χρόνο προκειμένου να δραπετεύσει προτού τον εντοπίσουν οι ειδικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν. Για να τα καταφέρει, θα χρειαστεί τη βοήθεια του διερμηνέα του, ο οποίος μπορεί να έχασε τον γιο του από τους Ταλιμπάν, αλλά κατηγορεί τις δυτικές δυνάμεις για τη συνέχιση του αιματοκυλίσματος. Σαν το Covenant του Γκάι Ρίτσι που είδαμε πρόσφατα, αλλά με μπόνους Τζέραρντ Μπάτλερ. Οι φανς ξέρουν.

Στα Άκρα: Τρεις διαπλεκόμενοι χαρακτήρες προσπαθούν να περάσουν 24 ζωτικές ώρες που θα αλλάξουν τη ζωή τους σε έναν αγώνα ενάντια στο χρόνο, στο περιθώριο μιας μεγάλης πόλης. Κοινωνικό δράμα με την Πενέλοπε Κρουζ.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις