Γιάννης Τσερέπας: Ο Λαρισαίος που ανοίγει εργοστάσιο πλαστικών στις ΗΠΑ

Όταν το 1990 σε ηλικία 20 χρονών ο Γιάννης Τσερέπας έπιανε δουλειά στην οικογενειακή επιχείρησης, η Lariplast ήταν μία περιφερειακή βιοτεχνία που απασχολούσε 15 άτομα. Στα είκοσι χρόνια που ακολούθησαν κατάφερε να την μετατρέψει σε ηγέτη της ελληνικής αγοράς, σε μία καθαρά εξωστρεφή επιχείρηση που εξάγει το 75% της παραγωγής της και να αριθμεί ήδη το πρώτο της εργοστάσιο στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Γαλλία. Τα 15 άτομα έχουν γίνει πλέον 115 στην Ελλάδα και 30 στην Γαλλία. Σαν να μην έφθαναν τα παραπάνω, στο τέλος του επόμενου χρόνου εκτιμάται ότι θα κόβει την κορδέλα ενός ακόμη εργοστασίου στην Αμερική. 

Πρόσφατα η Ernst & Young στο ετήσιο διαγωνισμό της τον ανακήρυξε «Δυναμικά Αναπτυσσόμενο επιχειρηματία για το 2015» κάτι που αποτέλεσε μία επιπλέον αφορμή να συνομιλήσουμε μαζί του. To news247 τον «πέτυχε», πριν από λίγες ημέρες στην Λάρισα, ανάμεσα σε ένα από τα πολλά ταξίδια του στο εξωτερικό. 

Ξεκινάμε την συζήτηση από τα πρώτα του χρόνια στην επιχείρηση που ήταν βοηθητικές δουλειές, όντας μαθητής ακόμη, τα Σαββατοκύριακα, στις γιορτές και τις καλοκαιρινές διακοπές. Επίσημα στην δουλεία θα μπει με το που θα τελειώσει το Λύκειο. Πέρασε ένα χρόνο στις αποθήκες της εταιρείας στην Αθήνα, εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και στην συνέχεια επέστρεψε στην Λάρισα δουλεύοντας αρχικά ως οδηγός σε φορτηγό και περνώντας στην συνέχεια από όλα τα πόστα, την παραγωγή, την αποθήκη, το λογιστήριο. Αυτό ήταν το σχολείο του καθώς δεν απέκτησε πανεπιστημιακές σπουδές. Για το τελευταίο δηλώνει μετανιωμένος και για αυτό προτρέπει τα παιδιά του να σπουδάσουν (ήδη ο μεγαλύτερος του γιος σπουδάζει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών). Ο ίδιος θήτευσε δίπλα στο πατέρα του Άγγελο, ο οποίος είχε ως αρχή του την φράση “ο άνθρωπος έχει αξία όσο ο λόγος του”. «Ο πατέρας μου, που ίδρυσε και την εταιρεία, ήταν πάρα πολύ έντιμος στις συμφωνίες του κάτι που είναι ίσως και το σημαντικότερο χαρακτηριστικό που τηρώ και εγώ κατά γράμμα μαζί με κάποιες άλλες ηθικές αρχές. Επίσης ποτέ δεν προσπάθησε να με επιβάλλει στην εταιρεία επειδή ήμουν γιος του. “Τον σεβασμό των εργαζόμενων πρέπει να τον κερδίσεις μόνος σου με την δουλειά σου” μου έλεγε. Και έτσι τελικά έγινε».

Ο Άγγελος Τσερέπας θα φύγει από την ζωή το 1996, χτυπημένος από τον καρκίνο, όταν ο Γιάννης που κλήθηκε να αναλάβει την επιχείρηση ήταν μόλις 26 χρονών. Το «εντατικό φροντιστήριο» των προηγούμενων χρόνων έπιασε τόπο. Ο νεαρός επιχειρηματίας εκμεταλλευόμενος την αλλαγή του τρόπου ζωής των Ελλήνων θα συνεργαστεί σχεδόν με όλους όσους χρησιμοποιούσαν πλαστικά μίας χρήσης από πιάτα και ποτήρια έως καλαμάκια και μαχαιροπίρουνα στην μαζική εστίαση. Από την Goody’s και τα Flocafe μέχρι τον «Γρηγόρη» και τα «Everest».

Σύμφωνα με τον Γίαννη Τσερέπα τα στοιχεία που οδήγησαν την Lariplast στην θέση που βρίσκεται σήμερα ήταν η καινοτομία, η σωστή διαχείριση και η προσφορά του σωστού προϊόντος προς τον πελάτη στους προσυμφωνημένους χρόνους. « Καινοτομήσαμε τρεις φορές, η πρώτη ήταν το 1996 όταν μειώσαμε την περιεκτικότητα του πλαστικού στα προϊόντα μας χωρίς να επηρεάζεται η παραγωγικότητα μας και η ποιότητα των προϊόντων, στοιχεία που μας βοήθησαν να ξεκινήσουμε τις εξαγωγές. Η δεύτερη καινοτομία αφορούσε συγκεκριμένα τα ποτήρια μία χρήσης που πίνουμε τον φραπέ ή τον φρέντο με το καπάκι. Και εδώ μειώσαμε το πλαστικό χωρίς όμως να αλλάξει η αίσθηση που έχει ο καταναλωτής όταν τα πιάνει. Εδώ να πω ότι μπορεί να ακούγεται κάτι απλό αλλά στην πραγματικότητα αυτές οι αλλαγές, που κάνουν την διαφορά στην αγορά που κινούμαστε, κρύβουν ευρεσιτεχνίες (σ.σ. κατατεθειμένες στον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας) , επενδύσεις και χρήση της τελευταίας τεχνολογίας. Η τρίτη καινοτομία είχε να κάνει με την αύξηση της ταχύτητας στις γραμμές παραγωγής και είναι κάτι που με κάνει ιδιαίτερα υπερήφανο καθώς καταφέραμε να εκμεταλλευτούμε, προς όφελος μας, έτοιμες γραμμές παραγωγής που σου δεν σου δίνουν και πολλές δυνατότητες για κάτι τέτοιο».

Όλα τα παραπάνω βοήθησαν την Lariplast να είναι σήμερα Νο1 στην ελληνική αγορά κρατώντας σε σχετικά χαμηλά επίπεδα τους Τούρκους ανταγωνιστές της που παρέχουν φθηνότερα, από όλες τις απόψεις, προϊόντα. Η προσφορά της Lariplast στην εθνική οικονομία δεν είναι μόνο ότι αποφεύγουμε αθρόες εισαγωγές αλλά ότι έχει ιδιαίτερη εξαγωγική παρουσία με το 75% να φθάνει από τις ΗΠΑ και την Ιρλανδία μέχρι τα Βαλκάνια και το Ισραήλ. Παράλληλα στην Γαλλία, που όπως προαναφέρθηκε διαθέτει εργοστάσιο, πελάτες της μεταξύ των άλλων είναι οι κορυφαίες αλυσίδες σούπερ μάρκετ (Casino, Metro France, DIA κ.α.) καθώς οι δύο μεγαλύτερες εταιρείες στον χώρο του νερού για επαγγελματικούς χώρους φτιάχνοντας για λογαριασμό τους τα ποτήρια νερού που συνοδεύουν τους ψύκτες.

Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι το εργοστάσιο στην Γαλλία που ξεκίνησε το 2012 έγινε εκμεταλλευόμενο έναν επενδυτικό νόμο της κυβέρνησης Σαρκοζί που έδινε κίνητρα για την δημιουργία βιομηχανιών ενώ με ακόμη πιο ευνοϊκούς όρους θα γίνει η επένδυση στις ΗΠΑ. Εδώ η εταιρεία εκμεταλλευόμενη έναν ευνοϊκό νόμο προσέλκυσης παραγωγικών επενδύσεων, αυτή τη φορά του προέδρου Ομπάμα, έχει βάλει μπροστά για εργοστάσιο στην Νότια Καρολίνα. Η επένδυση αυτή χρηματοδοτείτε σε ποσοστό 80% με επιτόκιο πληρωμής μόλις 1,2% και περίοδο αποπληρωμής τα 40 έτη. Στην επένδυση αυτή ύψους 15 εκατ. ευρώ η Lariplast πηγαίνει με τοπικό συνεργάτη ο οποίος πέρα από το 1 εκατ. ευρώ που θα επενδύσει θα αναλάβει και την απορρόφηση του συνόλου της παραγωγής του εργοστασίου.

Αναπόφευκτα, τα παραπάνω ιδανικά σκηνικά, μας κάνουν να θέσουμε το τελευταίο ερώτημα που δεν είναι άλλο από το εάν ο Γιάννης Τσερέπας έχει σκεφτεί ποτέ να πάει την παραγωγή ή την έδρα της Lariplast στο εξωτερικό; «Είμαστε εξαιρετικά απογοητευμένοι (σ.σ. ο Γιάννης Τσερέπας είναι μεταξύ των άλλων και Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Θεσσαλικών Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών) με όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα, πιστεύω όμως ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει γιατί πρέπει να αλλάξει. Είμαστε απογοητευμένοι και με την νέα κυβέρνηση η οποία δείχνει να είναι εχθρική απέναντι στην επιχειρηματικότητα. Με φοβίζει ότι δεν βλέπει ότι αυτοί που θα κληθούν να τραβήξουν το κάρο εάν χρειαστεί είναι η βιομηχανία. Όχι όμως την έδρα δεν πρόκειται να την πάρουμε από την Ελλάδα και να την πάμε κάπου αλλού. Είναι κάτι που μπορεί να σου προσφέρει κάποιο βραχυπρόθεσμο όφελος στην εταιρεία σου αλλά ουσιαστικά ζημιώνει το γενικό σύνολο. Μπορεί να λένε ότι οι business δεν έχουν πατρίδα, για εμένα όμως δεν είναι έτσι. Δεν μπορεί να τα ισοπεδώνουμε όλα. Ας βοηθήσουμε στο μέτρο που μπορεί ο καθένας την χώρα. Και είναι και κάτι άλλο, εγώ νιώθω περήφανος που ένα ελληνικό προϊόν βγαίνει στο εξωτερικό και πουλάει, δεν νομίζω ότι θα ένιωθα το ίδιο περήφανος εάν π.χ. την έδρα μου την είχα στο Λουξεμβούργο».