Η Ευρώπη και τα φερμουάρ

Ήθελε πραγματικά η Ευρωπαϊκή Ένωση να ποινικοποιήσει τα “βελάκια” (darts) στις αγγλικές pubs επειδή τα θεωρούσε επικίνδυνα;

Tου Κώστα Αργυρού*

Υπήρξε ποτέ σκέψη να καταργηθούν τα φερμουάρ επειδή προκαλούν τραυματισμούς στον ανδρικό πληθυσμό και μάλιστα σε ευαίσθητα σημεία; Οχι δεν αστειεύομαι. Ολα τα παραπάνω έχουν κατά καιρούς γραφτεί στον ευρωπαϊκό τύπο, με πρωτοπόρους σε αυτό τον τομέα τους Βρετανούς, όπου τα ταμπλόιντ έχουν μεγάλη παράδοση στο να ανακαλύπτουν “οδηγίες” της ΕΕ, οι οποίες φυσικά δεν υπάρχουν και οι οποίες συνήθως εφευρίσκονται για να αποδείξουν ότι οι “γραφειοκράτες των Βρυξελλών” αρέσκονται να ανακατεύονται στην καθημερινότητά μας και να την αναστατώνουν.

Μάλιστα η αντιπροσωπεία της Κομμισσιόν στη Μεγάλη Βρετανία έκανε τον κόπο να συγκεντρώσει όλους αυτούς τους μύθους, που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς στις βρετανικές εφημερίδες και οι οποίοι αν και επίσημα διαψεύστηκαν συνεχίζουν πολλές φορές να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, όπως τα δύο που αναφέρθηκαν στην αρχή και μάλιστα μερικά από αυτά πιθανότατα να τα έχετε ακούσει, αφού εύκολα ξεπέρασαν τα σύνορα του μεγάλου νησιού. Μπορεί να έχετε ακούσει για την κύρτωση της μπανάνας ή των αγουριών που υποτίθεται ότι οι Ευρωπαίοι θέλουν να τα κάνουν όλα ίσια, μέσω γενετικής τροποποίησης. Ή ακόμα μπορεί να έχει φτάσει στα αυτιά σας η ιστορία για την “εξίσωση του μεγέθους” των προφυλακτικών, ιδέα που κάποιοι Νότιοι θεώρησαν ως υποτιμητική αφού οι αστικοί μύθοι συντηρούν τις προκαταλήψεις ότι κάποιοι λαοί είναι περισσότερο “προικισμένοι”.

Κάποια άλλη στιγμή μια βρετανική εφημερίδα έβαλε τα κλάμματα, επειδή υποτίθεται ότι η ΕΕ θέλει να βάψει κίτρινα όλα τα ασθενοφόρα στην Ευρώπη. Φυσικά κάτι τέτοιο ποτέ δεν έγινε. Αλλά η φαντασία των ταμπλόιντ είναι πραγματικά ασταμάτητη. Κατά καιρούς έχει σοβαρά γραφτεί ότι η Κομμισσιόν θέλει να καταργήσει τις κουδουνίστρες που κάνουν πολύ θόρυβο ή να απαγορεύσει στα παιδιά να φουσκώνουν μπαλόνια λόγω κινδύνου πνιγμού ή να τιμωρεί με πρόστιμα όσους χασάπηδες δίνουν κόκκαλα στους πελάτες για τους σκύλους τους ή να χρεώνει όσους τηλεθεατές γράφουν κάποια τηλεοπτική εκπομπή στο βίντεο.

Τα παραδείγματα είναι πράγματι πολλά και συχνά απίστευτα και όποιος έχει όρεξη μπορεί να τα διαβάσει στη σελίδα http://blogs.ec.europa.eu/ECintheUK/euromyths-a-z-index/

Το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά, είναι ότι σε όλες τις χώρες, όπως και στην Ελλάδα, η συζήτηση για την Ευρώπη κυριαρχείται από προκαταλήψεις και μύθους, που συχνά ενισχύονται όταν μπαίνουμε σε περίοδο ευρωεκλογών. Η λογική της Ευρώπης δεν είναι φυσικά η ισοπέδωση, η ομογενοποίηση. Υπάρχουν σίγουρα φορές, που η ανεξάρτητη ευρωπαϊκή υπηρεσία για τον καθορισμό προτύπων εκδίδει οδηγίες για εναρμόνιση κάποιων προτύπων, που αφορούν συνήθως προϊόντα, κάτι που γίνεται όμως με κριτήριο την ασφάλεια και την εξυπηρέτηση του καταναλωτή. Κλασσικό παράδειγμα η προσπάθεια να εναρμονιστούν οι φορτιστές για τα κινητά τηλέφωνα, έτσι ώστε να μην έχει κάθε εταιρεία δικές της προδιαγραφές και να αναγκάζεται ο πολίτης κάθε φορά να αγοράζει το φορτιστή μόνο από τη συγκεκριμένη εταιρεία. Αλλά όταν λέμε ότι θέλουμε περισσότερη Ευρώπη δεν εννοούμε να γίνουμε όλοι ίδιοι. Και αν κάποιοι γραφειοκράτες έτυχε κάποιες φορές να προτείνουν κάποια πράγματα τα οποία μας φαντάζουν παράλογα η ίδια η ζωή τους έδωσε την απάντηση, για να θυμηθούμε ίσως και την ιστορία με την ποινικοποίηση του κοκορετσίου…

Το ζητούμενο για τη “Νέα Ευρώπη” θα είναι να βρει πραγματικά τις ισορροπίες για να πετύχει μια σωστή κατανομή αρμοδιοτήτων. Τα τοπικά ζητήματα θα πρέπει να αποφασίζονται σε τοπικό, τα εθνικά σε εθνικό, και τα ευρωπαϊκά σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν είναι απλό, αλλά είναι το μεγάλο στοίχημα για την Ευρώπη να μπορέσει να τραβήξει σωστά τα όρια. Ετσι και το ευρωκοινοβούλιο θα μπορέσει να αποκτήσει ένα πιο πολιτικό ρόλο και να μην ασχολείται με τεχνικές λεπτομέρειες, που θα μπορούσαν να λύσουν πιο πρακτικά και πιο γρήγορα άλλοι. Δεν πρέπει το μοναδικό άμεσα εκλεγμένο όργανο από τους ευρωπαίους πολίτες να αντιμετωπίζεται ως διεκπεραιωτής αποφάσεων των κυβερνήσεων ή της Επιτροπής, αλλά να μπει ακόμα πιο ενεργά στον “σκληρό πυρήνα” της ευρωπαϊκής πολιτικής. Και να δίνει έτσι συστηματικά την κατάλληλη απάντηση, σε όσους θέλουν να ζουν με τους μύθους τους.

*Tου Κώστα Αργυρού, Δημοσιογράφου και υποψήφιου Ευρωβουλευτή με “Το Ποτάμι”