Ο πιο καλός ο μαθητής…;

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου και ώρα 18.00. Γονείς και παιδιά από τη δεύτερη τάξη του 13ου δημοτικού σχολείου Αθηνών μαζευόμαστε στο Κέντρο Ημέρας που λειτουργεί στην περιοχή μας για ανθρώπους που υποφέρουν από τη Νόσο Alzheimer.

Η αίθουσα κατάμεστη με γυναίκες και άντρες τρίτης ηλικίας που ενθουσιάζονται καθώς βλέπουν μικρά παιδάκια όλο χαρά και νάζι να ετοιμάζονται για να τους δείξουν τη θεατρική τους παράσταση. Η μεταξύ τους σχέση φυσική, καθαρή χωρίς διαμεσολαβητές. Τα παιδιά παίζουν και οι παππούδες και οι γιαγιάδες τα θαυμάζουν και τα χειροκροτούν, όπως κάθε παππούς και γιαγιά θα έκανε για τα δικά του εγγόνια και τους φίλους τους. Τραγουδούν όλοι μαζί Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, μοιράζονται μπισκότα και ευχές.

Το Κέντρο Ημέρας καθαρό, περιποιημένο, με σεβασμό στους ανθρώπους που φιλοξενεί καθημερινά. Το προσωπικό νέο και χαμογελαστό με κέφι για τη δουλειά του. Η κ. Γεωργία, 28 χρόνια δασκάλα δημοτικού, που είχε την ιδέα, ένας άνθρωπος με πραγματική αγάπη για τον άνθρωπο, πιστεύει στην συνεύρεση, στο μοίρασμα, στο νοιάξιμο, στην σχέση με τον άλλο. Αυτά μαθαίνει και στα παιδάκια της δευτέρας δημοτικού.

Πέρα και έξω από τις διδακτικές ώρες ασχολήθηκε σοβαρά με τα παιδιά ΄της’. Τους διάβασε βιβλία για τη νόσο Alzheimer, τους έμαθε θέατρο, μουσική, εικαστικά και λογοτεχνία εκτός από τα μαθηματικά και ότι άλλο προβλέπει το αναλυτικό ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου. Με μια μόνο πράξη έμαθε στα παιδιά τι είναι το Alzheimer, πως μπορούμε να βοηθήσουμε, τι σημαίνει φροντίδα για τον άλλο και εθελοντισμός, πως το θέατρο και η μουσική μας βοηθάει, ποιος ο ρόλος του σχολείου σε μια γειτονιά και πως μπορείς να χαρείς και να δώσεις χαρά τα Χριστούγεννα ουσιαστικά και χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψεις μια περιουσία σε πλαστικά και άψυχα παιχνίδια. Αυτό είναι το σχολείο και η παιδεία που χρειάζονται τα παιδιά. Αλλά δεν μπορεί να συμβεί μόνο με προγράμματα σπουδών, ωραίες εγκαταστάσεις και δείκτες αξιολόγησης.

Σε μια συνέντευξη του ο Ζαμπέτας είχε πει ότι στο τέλος της ζωής σου αυτό που θα θυμάσαι θα είναι η μάνα σου και κανένας καλός δάσκαλος που σου έμαθε πέντε γράμματα. Καλώς ή κακώς για να μάθεις πέντε γράμματα πρέπει να αγαπάς το δάσκαλο/α σου, να έχει δηλαδή χτίσει σχέση ζωής και εμπιστοσύνης.

Στο Κέντρο Alzheimer τα παιδιά συνεχίζουν την παράσταση ‘Πού πήγαν τα Χριστούγεννα’ (προφανώς όχι στη Μαλαισία) τραγουδάνε κρατώντας φαναράκια «μοιάζει η ζωή μας σαν ένα χάδι…βράδυ». Τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από την συγκίνηση, τις αναμνήσεις, το μοίρασμα στιγμών που δεν αγοράζονται, μόνο χαρίζονται από τον έναν στον άλλο.

Κοιτάζω του δείκτες για την εκπαίδευση στην Ελλάδα, θλίβομαι και δε μπορώ να τους αμφισβητήσω. Αλλά υπάρχουν γεγονότα, στιγμές, πράξεις που ούτως ή άλλως δε μπορεί να τις μετρήσει κανείς. Τελικώς όμως μέσα από αυτές τις στιγμές είναι που διαμορφώνονται άνθρωποι, συνειδήσεις και κοινωνίες που προάγουν την παιδεία. Έτσι ο άνθρωπος από Πινόκιο από ξύλο δηλαδή, απελέκητο όπως έλεγαν παλιά μπορεί όντως να αποκτήσει κοινωνική συνείδηση και να πάψει να ασχολείται μόνο με την ευχαρίστησή του. 

Καλά Χριστούγεννα!!

* Η Άννα Τσιμπουκλή είναι εκπαιδευτική Ψυχολόγος