Με φόντο την Ακρόπολη αλλά και τον Τραμπ

Πολιτικά μια δήλωση του Ομπάμα ότι απαιτείται ελάφρυνση του χρέους θα είναι χρήσιμη. Και θα είναι χρησιμότερη εάν επαναληφθεί και στο Βερολίνο που ήδη δια των προσκείμενων στη γερμανική κυβέρνηση ΜΜΕ υπενθυμίζει ότι το κλειδί των όποιων αποφάσεων βρίσκεται εκεί, καθώς “αυτοί που πληρώνουν είναι οι Γερμανοί”.

Επωφελής πολιτικά θα ήταν και μια δήλωση του (ακόμα) προέδρου των ΗΠΑ ότι είναι υπέρ του σημερινού status quo στο Αιγαίο και εναντίον των προκλητικών κινήσεων Ερντογάν στην περιοχή, κάτι που απέφυγε να κάνει στην πρόσφατη συνέντευξή του στην “Καθημερινή” και το οποίο πέρασε μάλλον “απαρατήρητο” από τους ημεδαπούς σχολιαστές αλλά όχι από τους διεθνείς παρατηρητές.

Χρήσιμο επίσης θα ήταν να μπορούσε και να ήθελε να κάνει μια δήλωση για “δίκαιη λύση του Κυπριακού” που δεν θα καλλώπιζε μια επαναφορά ενός “σχεδίου Ανάν” αλλά θα λάμβανε υπόψη της ότι μια τέτοια λύση δυναμιτίζεται εν τοις πράγμασι από τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό που παρουσιάζει ως “χαμένες πατρίδες” σχεδόν όλα τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Αναγκαστικά λοιπόν, λαμβάνοντας υπόψη τις στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή, από τη Βοσνία και την Fyrom μέχρι τη Συρία και το Ιράκ, και τις τακτικές δεσμεύσεις του Μπάρακ Ομπάμα, που καθορίζονται από το ότι αυτός φεύγει και ο Τραμπ έρχεται, είμαστε υποχρεωμένοι να κρατάμε μικρό καλάθι.

Και αυτό σημαίνει ότι όλες του τις δηλώσεις -ακόμα και τις “χρήσιμες”- θα πρέπει να τις αποτιμάμε στις πραγματικές τους διαστάσεις και όχι με τα μέτρα των επιθυμιών μας.

Εν αναμονή λοιπόν των δηλώσεων που θα εκφωνήσει τελικά επί ελληνικού (αλλά και γερμανικού εδάφους) ο Αμερικανός πρόεδρος και την ευρύτερη εικόνα στην οποία θα ενταχθούν, αξίζει να κρατήσουμε την απολύτως ορθή (και σοσιαλδημοκρατική!) εκτίμησή του ότι “οι Έλληνες χρειάζονται ελπίδα”.

Μόνο που τη σωστή αυτή επισήμανση την παραθέτει πλάι σε μιαν άλλη που δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρα: Γιατί συνδέει άμεσα “τα δύσκολα και επώδυνα βήματα που έχουν γίνει” με την πεποίθησή του ότι “υπάρχουν πολύ περισσότερα που πρέπει να γίνουν”.

Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι αυτές οι διατυπώσεις συσχετίζονται άμεσα με την αναφορά του στο ΔΝΤ, δεν μας αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας αλλά μάλλον πρέπει να μας προϊδεάζουν για νέα “μνημόνια”, ανεξαρτήτως πώς θα ονοματιστούν καθώς η εφευρετικότητα των δανειστών έχει αποδειχθεί αστείρευτη.

Το ίδιο προβληματική και μετέωρη είναι πλέον η θέση του Μπαράκ Ομπάμα και για το Προσφυγικό: μπορεί ο ίδιος να δηλώνει ότι όσο “οι μετανάστες αντιμετωπίζονται με τάξη και ανθρώπινο τρόπο, οι Ελληνες πολίτες θα έχουν έναν φίλο και σύμμαχο, τις ΗΠΑ”, αλλά μετά την εκλογή Τραμπ, η αντιμετώπιση των μεταναστών και των προσφύγων με “ανθρώπινο τρόπο” έχει τεθεί εν αμφιβόλω στις ίδιες τις ΗΠΑ, και η “τάξη” έχει αποκτήσει άλλη σημασία.

Τελικά, το πρόβλημα, ακόμη και των όποιων “χρήσιμων” δηλώσεων υπάρξουν τα επόμενα 24ωρα, είναι βαθύτερα πολιτικό: στο φόντο της ομιλίας του Ομπάμα εκτός από την Ακρόπολη θα υπάρχει εκ των πραγμάτων και ο… Τραμπ.

*O Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.