Νέες ταινίες: Ένας “Superman” για όλες τις εποχές και τα αιματηρά “Επικίδυνα Πλάσματα”

Με 114.000 εισιτήρια συνεχίζει να τρέχει απροσπέραστη η “F1” του Τζόζεφ Κοζίνσκι, ένα πολύ άξιο επίτευγμα στο καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ. Κράτησε την 1η θέση στα ταμεία, ενώ το μετριότατο “Jurassic World: Αναγέννηση” άνοιξε από το #2 χωρίς να μοιάζει να συγκινεί το εγχώριο κοινό.

Με πάνω από 5.000 εισιτήρια, το εποχής δικτατορίας στην Ισπανία δράμα “47” κάνει κι αυτό εξαιρετικό arthouse άνοιγμα μετά το αντίστοιχο πρόσφατο άνοιγμα του “Βερμίλιο”, που πλέον έχει ξεπεράσει τα 20.000 εισιτήρια. Απίθανο. Ενώ στα ελληνικά, οι “Άγριες Μέρες Μας” ξεπέρασαν τα 25.000 εισιτήρια σε μια σαφώς καλή πορεία για το φιλμ του Βασίλη Κεκάτου.

Αυτή την εβδομάδα έχουμε υπερήρωες, τζογαδόρους και καρχαρίες, οπότε λογικά όλο και κάτι θα κινηθεί στο box office.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Μίλια μακριά από την πιο πρόσφατη –κατά Ζακ Σνάιντερ– ενσάρκωση ενός σκληρού, κυνικού Σούπερμαν, αλλά και αφήνοντας στην άκρη την μεσσιανική αλληγορία που είθισται να συνοδεύει τον άνθρωπο από ατσάλι, ο Τζέιμς Γκαν δημιουργεί έναν νέο Σούπερμαν από υλικά παμπάλαια και διαχρονικά. Ακόμα κι αν η περιπέτεια που παίρνουμε ως αποτέλεσμα δεν είναι μελλοντικό classic, είναι ένα μπλοκμπάστερ με χαρακτήρα και οπτική γωνία – τόσο σε αισθητικό επίπεδο, όσο και στο πώς βλέπει τον κόσμο. Κι είναι επίσης και διασκεδαστικό, έστω κι αν δεν γίνεται ποτέ καθηλωτικό ή εκστατικό.

Γυρισμένο από τον σταθερό συνεργάτη του Γκαν στη διεύθυνση φωτογραφίας, Χένρι Μπράχαμ, το φιλμ χρησιμοποιεί μια χρωματική αποτύπωση που το κάνει να μοιάζει με σχεδόν καμένες, ξεραμένες (οριακά κακοτυπωμένες) σελίδες παλιού κόμικ, με ταυτόχρονη χρήση ευρυγώνιων φακών που διαρκώς απλώνουν τη δράση σα να επρόκειτο για παραδοσιακό «σαλόνι» των τυπωμένων σελίδων. Χωρίς να γίνεται κυριολεκτικός, χρησιμποιώντας καρέ και κομιξικές μεταβάσεις, ο Γκαν ξεκάθαρα επιχειρεί να αφηγηθεί μια περιπέτεια Σούπερμαν παραπέμποντας στην αίσθηση ενός παλιομοδίτικου τεύχους της Silver Age του ήρωα. Μια εποχή που χαρακτηρίζεται από ελαφρότητα στον τόνο αλλά και μια αφηγηματική απελευθέρωση: Είναι σαν τότε τα πάντα να ήταν ρομπότ ή εξωγήινοι ή πλάσματα από άλλες διαστάσεις.

Κάπου ανάμεσα σε αυτή την προσέγγιση και στο ύφος και τον ρυθμό ενός κυριακάτικου καρτούν –η ταινία βασικά μοιάζει σαν μια τέτοια περιπέτεια κινουμένων σχεδίων σε 3 ή 4 μέρη, το κάθε ένα αρκετά ξεχωριστό από τα άλλα–, ο Γκαν βρίσκει τον χώρο να δοκιμάσει διάφορες ιδέες, χωρίς απαραίτητα να του βγαίνουν όλες. Αυτός είναι ένας Σούπερμαν που ακόμα φοράει γυαλιά για να ξεγελάσει κόσμο ότι δεν είναι ο Κλαρκ Κεντ, ένας Σούπερμαν που εν μέσω εισβολής θα τρέξει για να σώσει ένα αβοήθητο σκιουράκι. Δεν τον βλέπουμε να σταματά ληστείες τραπεζών από γκάνγκστερ εποχής ποτοαπαγόρευσης, αλλά είναι σα να συνέβη κι αυτό.

Οι μηχανισμοί των περιπετειών του είναι επίσης παλιομοδίτικοι και κάπως γοητευτικά σχηματικοί. Ένας μοχθηρός κακός που θέλει να αποκτήσει τον έλεγχο μισής χώρας την οποία θα βαφτίσει με το όνομά του κιόλας. Μια καταπιεσμένη κοπέλα που θέλει να ξεφύγει. Ένας χαρακτήρας που εξαναγκάζεται να συνεργαστεί επειδή κρατάνε όμηρο το παιδί του. Δύο έθνη (ένα ισχυρό, καταπιεστικό κι ένα αβοήθητο, φτωχό) σε πολεμική σύρραξη.

Εννοείται πως μπορεί να προσδώσει κανείς σύγχρονες αξίες σε αυτές τις μεταβλητές, των οποίων οι καταβολές βρίσκονται πάνω από μισό αιώνα ιστοριών πίσω. Φυσικά και μπορείς να δεις τον Ίλον Μασκ ως Λεξ Λούθορ, φυσικά και μπορείς να δεις τον ηγέτη της Μποράβια ως Πούτιν, φυσικά μπορείς να δεις τον Σούπερμαν ως σκληρά εργαζόμενο μετανάστη που αφομοιώνεται στο αμερικάνικο όνειρο, και φυσικά μπορείς να δεις την Παλαιστίνη(!) ως χώρα που ο Σούπερμαν τρέχει να βοηθήσει όταν της επιτίθεται η πανίσχυρη χώρα – ανήθικη σύμμαχος των ΗΠΑ. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει φτιαχτεί ως μοντέρνα αναφορά. Είναι όλα αρχετυπικές ιδέες και σχήματα, στα οποία σαφώς και μπορούμε να ταιριάξουμε τωρινές (αλλά και χτεσινές, όπως μάλλον και αυριανές) καταστάσεις.

Για να το πούμε αλλιώς: Ο πατροπαράδοτος Σούπερμαν, όπως κι ο κατά Τζέιμς Γκαν Σούπερμαν, φυσικά και θα έπαιρνε το μέρος των αδυνάτων σε μια πολεμική σύγκρουση αποτυπωμένη ως κάτι το τόσο εξόφθαλμα άνισο και άδικο. Αυτό δεν είναι μια ιδέα του 2025, απλά εν έτει 2025 είναι συγκεκριμένα τα κενά που γεμίζει κανείς.

Αυτό το παραδοσιακά αρχετυπικό ενισχύει η παρουσία του Ντέιβιντ Κόρενσουετ στο ρόλο του ήρωα – δεν τον γνώριζα ως ηθοποιό, κι ας τον είδα δει στο “Twisters”. Αλλά χρειάστηκα περίπου ένα λεπτό για να τον αποδεχτώ πλήρως ως Σούπερμαν. Μοιάζει σα να είναι αυτός.

Πολύ καλή η Ρέιτσελ Μπρόσναχαν ως μια Λόις Λέιν που βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην καπατσοσύνη και την ικανότητα της Golden Age Λόις, και στην μοντέρνα ενδυνάμωση των ηρωίδων-συντρόφων, χωρίς να γέρνει οριστικά προς κάποια πλευρά. Μοιράζεται αρκετά τη δράση με τον Mr. Terrific του μαγνητιστικού Έντι Γκατέγκι (του “For All Mankind”), τον πιο ενδιαφέροντα από τους περιφερειακούς υπερήρωες που συστήνει η ταινία στον ευρύτερο υπερ-κόσμο του Σούπερμαν.

Όλο το καστ είναι καλό όμως αν αναζητήσουμε έναν ξεκάθαρο standout, αυτός είναι ο Νίκολας Χουλτ – που φυσικά είναι πάντα εξαιρετικός, καμία έκπληξη εδώ. Ο Λεξ Λούθορ του Χουλτ μοιάζει πάντα ένα βήμα από το να σε βάλει στη γωνία και να αρχίσει με θυμό να σου εξηγεί ποιοι κάνουνε στα αλήθεια κουμάντο στον κόσμο, κι ο βρετανός ηθοποιός είναι εξαιρετικός στο να αποτυπώνει και την άσβεστη, «πώς-ΓΙΝΕΤΑΙ-να-μη-με-καταλαβαίνετε!» οργή του, όσο και την αναπόφευκτη κωμική διάστασή του.

Σε όλο το φιλμ ο Γκαν αναζητά αυτή την ισορροπία – της σαχλαμάρας με την βαρύτητα. Είναι κάτι που έχει κεντρική θέση σε όλα τα υπερηρωικά του φιλμ, όπως στην υπέροχο τριλογία των “Guardians of the Galaxy” που ολοκλήρωσε για λογαριασμό της Marvel, πριν σκηνοθετήσει ένα απρόσμενα ευρηματικό, κομιξικό, συναισθηματικό “The Suicide Squad” για την DC και έπειτα αναλάβει τα ηνία του στούντιο.

Η περιπέτεια που σκηνοθετεί εδώ διαθέτει αρκετές πινελιές που αναγνωρίζει κανείς εύκολα ως δικές του, από την δυσλειτουργική ομάδα της οποίας τα μέλη δεν είναι σίγουρα αν αγαπιούνται ή μισιούνται μεταξύ τους, μέχρι τη σκηνή με τα «κυκλάκια» του Mr. Terrific, μέχρι κάτι σαν τις στρατιές πιθήκων που ποστάρουν ονλάιν. Όλα, μέσα σε ένα πλαίσιο ανάλαφρης καρτουνίστικης δράσης, όσο και μιας ψυχωμένης, συναισθηματικής και πολιτικής περιπέτειας.

Ο επεισοδιακός χαρακτήρας της δράσης –με κεφάλαια που μας ταξιδεύουν από το εμβληματικό fortress of solitude μέχρι ένα τρομακτικό σύμπαν «τσέπης»– κάποιες φορές αποτρέπει την ταινία από το να αποκτήσει ρυθμό, κι ενώ η επιμέρους δράση είναι πολύ καλοφτιαγμένη, η ταινία ποτέ δεν καταφέρνει να αγγίξει κάποιο κρεσέντο. Ενώ πολλά από τα αστεία είναι επαναλαμβανόμενα σε βαθμό που σε κάνει να απορείς – πόσο κόσμο θα ρίξει στο έδαφος ο σκύλος Κρύπτο ορμώντας να τους κάνει χαρές;

Όμως παρά τις αδυναμίες της, είναι μια περιπέτεια με χαρακτήρα και ιδέες. Που παίρνει την απόφαση να μην δει τον Σούπερμαν ως θεό αλλά ως έναν σχεδόν τρωτό ήρωα – για το μεγαλύτερο μέρος της δράσης που παρακολουθούμε, δεν σταματάει να τις τρώει! – ο οποίος θεωρεί αφοπλιστικά δεδομένο ότι, πολύ απλά, θα Κάνει Το Σωστό. Αποφασίζοντας ο ίδιος για το νόημα της ύπαρξής (του), μέσα από περιπέτειες που μας ταξιδεύουν διαρκώς, χωρίς στασιμότητα και υπερβολική σοβαρότητα στην ανάπτυξη του όποιου, τελικά, μύθου. Ένας Σούπερμαν για όλες τις εποχές.

Κριτική

Σε άλλη μια απόπειρα να αποτυπώσει κάτι από τον μεσοαμερικάνικο ψυχισμό μετά το “Εκεί Που Τραγουδούν οι Καραβίδες” και –γιατί όχι– το “Twisters”, η Ντέιζι Έντγκαρ-Τζόουνς του “Normal People” προσδίδει μια εγγενή περιέργεια κι ένα ενδιαφέρον στην ηρωίδα της που βρίσκεται παγιδευμένη κάτω από τις ασφυκτικές κοινωνικές νόρμες του στρέιτ, αδιέξοδου αμερικάνικου ονείρου.

Η ηρωίδα της προσπαθεί να αποδράσει ή έστω να εξερευνήσει σεξουαλικότητα και επιθυμίες κάτω από ένα πέπλο σιωπής, όμως η ταινία ούτε πολλά να πει έχει επί του θέματος, ούτε ξέρει πώς να πει κι αυτά που έχει. Πελαγοδρομεί χαμένη ανάμεσα σε διαφορετικούς χαρακτήρες και μάλλον προβλέψιμες κι επαναλαμβανόμενες πλοκές, και ενώ παρουσιάζει κάτι σαφώς αξιοπρεπές και εύκολα παρακολουθήσιμο, δεν καταφέρνει ποτέ να κάνει την παραμικρή υπέρβαση.

Κριτική

Αναπολογητικά ωμό και αγνά διασκεδαστικό, το φιλμ του Σον Μπερν (“The Loved Ones”) ξεσήκωσε το κοινό στις Κάννες, στην πιο διασκεδαστική προβολή του φετινού φεστιβάλ – και ναι, ένα τόσο ξεκάθαρο midnight madness φιλμ τρόμου επιλέχθηκε όντως στις φετινές Κάννες, και συγκεκριμένα στο τμήμα του Δεκαπενθημέρου των Σκηνοθετών.

Ο Τζάι Κόρτνεϊ (“Suicide Squad”) έχει τρελά κέφια στο ρόλο ενός σίριαλ κίλερ που έχει εμμονή με καρχαρίες, και με το να ταΐζει νέες γυναίκες σε αυτούς. Μια σκληροτράχηλη σέρφερ όμως θα αποδειχθεί δύσκολο γεύμα για τους καρχαρίες καθώς τα ένστικτα επιβίωσης την κρατάνε ζωντανή, σε ένα διαρκές κυνηγητό σε χώρους ασφυκτικούς και αχανείς την ίδια στιγμή. Στην τρίτη πράξη ομολογουμένως δεν έχει νέες ιδέες να δώσει, αλλά μέχρι τότε έχουμε ήδη περάσει πολύ καλά, με ένα φιλμ που γνωρίζει, τιμά και αναπαράγει επιδέξια και απολαυστικά τους κώδικες του είδους.

Κριτική

Ενδιαφέρουσα σκηνοθετική απόπειρα για τη Νοεμί Μερλάν (“Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται”, του οποίου η δημιουργός Σελίν Σιαμά συν-γράφει εδώ το σενάριο), που ξεκινά στιλιζαρισμένη ταραντινική βία και καταλήγει αλμοδοβαρικό χάος εξιλέωσης και έκστασης. Ωραία η αρχική τοποθέτηση κι όμορφο το φινάλε, όμως στην πορεία το αναποφάσιστο αυτό φιλμ δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τις ακροβασίες ανάμεσα στα αισθητικά ακραία είδη, και καταλήγει τελικά ασχημάτιστο και αιωρούμενο. Αξίζει και μόνο που θα θυμώσει αρκετό κόσμο –για τους σωστούς λόγους–, αλλά καλή ταινία δεν το λες.

Σε επανέκδοση

Νύχτα Αγωνίας: Γκρέγκορι Πεκ και Ίνγκριντ Μπέργκμαν πρωταγωνιστούν σε πρώιμο θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ, όπου ψυχίατρος προσπαθεί να βοηθήσει τον αγαπημένο της να βρει ξανά τη μνήμη του ώστε να αποδείξει την αθωότητά του σε υπόθεση φόνου για τον οποίο κατηγορείται. Εκπληκτικό φινάλε σε μια ταινία καθηλωτική από την πρώτη στιγμή. (4*)

Η Ώρα του Λύκου: Καθώς κάνουν διακοπές σε ένα απομονωμένο γερμανικό νησί μαζί με την έγκυο γυναίκα του, ένας καλλιτέχνης βιώνει νευρικό κλονισμό ερχόμενος αντιμέτωπος με τις καταπιεσμένες του επιθυμίες. Λιγότερο γνωστό φιλμ του Μπέργκμαν, με Λιβ Ούλμαν και Μας φον Σίντοφ σε ρεσιτάλ, να ηγούνται ενός κλίματος τεταμένου τρόμου.

Το Πάθος της Ζαν Ντ’Αρκ: Η δίκη κι ο θάνατος της Ζαν Ντ’Αρκ στο αριστούργημα του Ντράγιερ, ένα από τα κορυφαία φιλμ όλων των εποχών. (5*)