Ξεκίνησε φιλελεύθερος και τερμάτισε φιλελεύθερος

Σε λίγες ώρες ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από την αγαπημένη του Κρήτη θα αγναντεύει τη θάλασσα έχοντας στο πλάι του τη σύντροφο του Μαρίκα και σε κοντινή απόσταση τους Βενιζέλους.

Σε όλη του τη ζωή στάθηκε πιστός και αφοσιωμένος στη γυναίκα που έδινε νόημα στη ζωή του και στις ιδέες του εθνάρχη που ενέπνευσε την πολιτική του διαδρομή. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο τελευταίος των κεντρώων, παρέμεινε μέχρι το τέλος συνεπής στις αρχές και τις αξίες του πολιτικού φιλελευθερισμού και ρεαλιστής ως προς την επίτευξη των στόχων του. Γι αυτό και το πέρασμα του από τα πολιτικά πράγματα του τόπου, παρά τις έντονες αντιπαραθέσεις και τις σκληρές συγκρούσεις που το συνόδευσαν, ξεχώρισε αφήνοντας το αποτύπωμά του και πέραν του ιδεολογικού και πολιτικού χώρου που υπηρέτησε.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο γνησιότερος εκφραστής του πολιτικού φιλελευθερισμού, του πολιτικού κέντρου εν προκειμένω, υπέρμαχος της εθνικής συμφιλίωσης και της συνεννόησης μεταξύ του πολιτικού κόσμου. Το απέδειξε εμπράκτως όταν είχε τη γενναιότητα να εφαρμόσει τον “ιστορικό συμβιβασμό” αλά ελληνικά και κατ’ αυτό τον τρόπο να υποχρεώσει τους πέραν της δεξιάς ψηφοφόρους να βλέπουν με διαφορετική οπτική τη Νέα Δημοκρατία. Η συνεργασία του Συνασπισμού της Αριστεράς με τη Νέα Δημοκρατία, έβαλε τέλος στη μετεμφυλιακή περίοδο και αυτό οφείλεται στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και στον Παύλο Μπακογιάννη. Ο ρόλος του δεύτερου υπήρξε καταλυτικός και κάποτε η ιστορία θα αναγνωρίσει τη συμβολή του σ’ αυτό που στις μέρες μας επέστρεψε ως ζητούμενο. Στην πολιτική συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων.

Ανεξάρτητα από τα λάθη του και πολλές φορές την υπερβολική προσήλωση που είχε να λέει την αλήθεια όπως εκείνος την έβλεπε και να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, υπήρξε ηγέτης που ελάμβανε κρίσιμες αποφάσεις χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Γι αυτό και ο πολιτικός του λόγος ήταν μπροστά από την εποχή του, αφού μπορεί κάποια από αυτά που έλεγε τότε να τον καθιστούσαν ενοχλητικό, ωστόσο οι εξελίξεις τον δικαίωσαν. Ενδεχομένως σήμερα τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά στην περίπτωση που οι πολιτικοί αντίπαλοι τηρούσαν τη στοιχειώδη συναίνεση. Ενδεχομένως, επίσης, η πολιτική σφραγίδα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να είχε σημαδέψει την αλλαγή σελίδας της παράταξης- που ο ίδιος θεωρούσε ότι το μέλλον της είναι συνυφασμένο με την υπέρβαση των πολιτικών και ιδεολογικών χαρακτηριστικών της- αν δεν συναντούσε τη καχυποψία και τη διαρκή αμφισβήτηση των προθέσεων του στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας.

Σε κάθε περίπτωση ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παρέμεινε μέχρι το τέλος πιστός στις ιδέες του και συνεπής στις αρχές του. Διακρίθηκε για την προσήλωση του στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, τον γνήσιο ευρωπαϊκό του προσανατολισμό και δεν παρεξέκλινε ποτέ της λαϊκής καταγωγής του. Ο θάνατος του κλείνει την αυλαία της μεταπολίτευσης, σε μια πολιτική σκηνή όπου οι πρωταγωνιστές διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο προσφέροντας στην Ελλάδα αξιοπρέπεια και κύρος, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό σε μια ταραχώδη περίοδο.

*O Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος του News 24/7 και πολιτικός σχολιαστής στο Κανάλι 1